Enhavo

• Quaresima 2009
• El la homilioj de mons. Balconi
• Nomine
• El ortodoksa spirita vivo
• Biblia kulturo
• Giovani concorrete
• Centjaroj de Esperanto en Rimini
• 23° Congresso UECI di Chianciano
• Navige en la tut-tera teksaĵo
• Sciigoj el Afriko
• Quote e norme associative anno 2009
• Ni funebras kaj kondolencas
• Elezione del Comitato Centrale UECI
• Amuze
• Comitato Centrale U.E.C.I.

QUARESIMA 2009

Anche quest'anno il Papa ha inviato il consueto messaggio in occasione della Quaresima. Ne diamo un riassunto:	Ankaŭ ĉijare la Papo elsendis la kutiman mesaĝon okaze de la Karesmo. Ni donas ĝian resumon:
All'inizio della Quaresima la Liturgia ci ripropone tre pratiche penitenziali: la preghiera, l'elemosina, il digiuno. Nel messaggio di quest'anno, il Papa si sofferma sul valore e sul senso del digiuno. La Quaresima infatti si richiama ai quaranta giorni di digiuno vissuti da Gesù nel deserto prima di intraprendere la sua missione pubblica, così come fece Mosè prima di ricevere le Tavole della Legge e come Elia prima di incontrare il Signore sul monte Oreb.	Je la komenco de la Karesmo la liturgio reproponas al ni tri pentofarajn praktikadojn: la preĝon, la almozon, la fasto. En la ĉijara mesaĝo, la Papo haltas sur la valoro kaj la senco de la fasto. Fakte la Karesmo referencas al 40 tagoj de fasto travivitaj de Jesuo en la dezerto antaŭ ol entrepreni sian publikan mision, tiel kiel faris Moseo antaŭ ol ricevi la Tabelojn de la Leĝo, kaj Elija antaŭ ol renkonti la Sinjoro sur monto Ĥoreb.
Ci chiediamo quale senso abbia privarci di un qualcosa in se stesso buono e utile al il nostro sostentamento. Le Sacre Scritture e tutta la tradizione cristiana insegnano che il digiuno è di grande aiuto per evitare il peccato e le sue vie. Così fece Esdra in esilio prima del ritorno alla Terra Promessa, così gli abitanti di Ninive, sensibili all'appello di Giona..	Ni demandas nin, kian sencon havas, sin senigi je io en si mem bona kaj utila al nia vivtenado. La Sakraj Skriboj kaj la tuta kristana tradicio instruas, ke la fastado tre helpas por eviti la pekon kaj ĝiajn vojojn. Tiel faris Ezra en ekzilo antaŭ ol reveni al la Promesita Lando, tiel la Ninevanoj sentemaj pri la alvoko de Jona.
Nel Nuovo Testamento, Gesù pone in luce la ragione profonda del digiuno: il vero digiuno è piuttosto compiere la volontà del Padre. Egli stesso ne dà l'esempio rispondendo a satana che lo tentava dopo i 40 giorni passati nel deserto: “non di solo pane vivrà l'uomo, ma di ogni parola che esce dalla bocca di Dio”. Con il digiuno il credente intende sottomettersi umilmente a Dio, confidando nella sua bontà e misericordia.	En la Nova Testamento, Jesuo prilumigas la profundan pravigon de la fastado: la vera fasto estas prefere plenumi la volon de la Patro. Li mem donis ekzemplon respondante al satano, kiu tentis lin post la 40 tagoj pasigitaj en dezerto: “Ne per la pano sole vivas homo, sed per ĉiu vorto, kiu eliras el la buŝo de Dio”. Pere de la fastado, la kredanto intencas submetiĝi humile al Dio, fidante en lia boneco kaj kompatemo.
La pratica del digiuno è presente nella prima comunità cristiana ed è una pratica ricorrente e raccomandata dai santi di ogni epoca. I Padri della Chiesa ne parlano come forza capace di tenere a freno il peccato ed aprire la strada a Dio nel cuore del credente.	La praktikado de la fasto ĉeestas en la unua kristana komunumo kaj estas kutima praktikado kaj rekomendita de la ĉiamaj sanktuloj. La patroj de la Eklezio parolas pri ĝi, kiel forto kapabla bremsi la pekemon kaj malfermi la vojon al Dio en la koro de la kredanto.
Oggi la pratica del digiuno pare aver acquistato valore terapeutico, per la cura del proprio corpo, ma per i credenti è in primo luogo una "terapia" per curare tutto ciò che impedisce loro di conformarsi alla volontà di Dio. Questa antica pratica penitenziale ci aiuta a mortificare il nostro egoismo e ad aprire il cuore all'amore di Dio e del prossimo.	Hodiaŭ la fasto-praktikado akiris ŝajne terapeŭtikan valoron, por la kuracado de propra korpo, sed, por la kredantoj, ĝi estas unue “terapio” por kuraci ĉion, kio malhelpas ilin konformiĝi al dia volo. Per la fastado kaj la preĝo ni konsentas al li veni por satigi nian malsaton kaj soifon je Dio.
Privarsi del cibo materiale che nutre il corpo facilita la disposizione interiore ad ascoltare Cristo e a nutrirci della sua parola di salvezza. Con il digiuno e la preghiera permettiamo a Lui di venire a saziare la nostra la fame e sete di Dio.	Sin senigi de la manĝaĵoj, kiuj nutras la korpon, faciligas la intiman emon aŭskulti Kriston kaj nin nutri per lia saviga vorto. Per fasto kaj preĝado ni permesas al Li veni satigi nian malsaton kaj soifon je Dio.
Al tempo stesso, il digiuno ci aiuta a prendere coscienza della situazione in cui vivono tanti nostri fratelli. Scegliendo liberamente di privarci di qualcosa per aiutare gli altri, mostriamo concretamente che il prossimo in difficoltà non ci è estraneo. Per questo il Papa incoraggia ogni comunità cristiana ad un maggiore impegno, in Quaresima, nella pratica del digiuno, nell'ascolto della Parola di Dio, nella preghiera, nell'elemosina, nel ricorso al Sacramento della Riconciliazione e nell'attiva partecipazione all'Eucaristia.	Samtempe fasti helpas nin konsciiĝi pri la situacio, en kiu vivas multaj niaj gefratoj. Libere elektante nin senigi je io por helpi la aliajn, ni montras konkrete, ke la proksimulo en malfacilaĵoj ne estas fremda al ni. Pro tio la Papo kuraĝigas ĉiun kristanan komunumon al pli granda sindevigo, dum Karesmo, en la fasto-praktikado, en la aŭskulto de la dia vorto, en la preĝo, en la almozo, en la sinturno al Sakramento de Repaciĝo kaj en la aktiva partopreno en la Eŭkaristio.

Dalla redazione di Katolika Sento a tutti i lettori: Buona Pasqua in Cristo Risorto. De la redakcio de Katolika Sento al ĉiuj legantoj: Bonan Paskon en Kristo Resurektinta.

El la homilio de la tra karesma dimanĉo (18-03-2006), pri la la Evangelio laŭ Johano (8, 31-59): "La vero vin liberigos."
   Kial la Judoj ne pludaŭris en la kredo? Jesuo kunigas ilian nekredemon al la malbona sinteno, rilate al la vero, kaj al la mislegado de la Malnova Testamento. Ne ekzistas la Fido sen la vero, kaj do, sen la komparo kaj la akcepto de la revelacio, per kiu la Sinjoro al ni eksplikis, kiuj ni estas, kiu estas Dio, kiu estas la vojo laŭ kiu ni devus iri por liberigi nin el la malbono, tiamaniere ke ni povas alveni al la regno de la ĉieloj. Ĉiuj ni bezonas la veron; ni ĉiuj ĝin volas; tamen, la hodiaŭa evangelio al ni diras ke, fakte, ni, ofte ĵetfermas la pordon kontraŭ ĝin; ĝin ni kaŝas sub la buŝelo de la indiferenteco; ni malhelpas ĝin brili. (...)
   Sanktuloj vivas en senlima interparolado kun Dio, trans la tempo kaj la spaco; tamen ili estas homoj kaj, sekve, ili batalas kontraŭ la mondo, la malbono, la malvero. La fonto de la vero estas Jesuo. Se vi lin serĉas, se vi lin amegas, via animo liberiĝas el la ĉenoj de la malbono kaj fariĝas brilanta kiel la steloj de la ĉielo. En vi sonas la dia voĉo, akirante, iom post iom, tonojn, intenson, nuancojn diversajn. (...)
   En la polemiko inter Judoj kaj Jesuo, ni povas mediti pri alia instruado. Kial la unua legado de la Meso estas prenita el la Malnova Testamento? Ĉar Jesuo estas la protagonisto de la Malnova Testamento kaj ĉio en la Malnova Testamento, la historio, la profetoj, la psalmoj, konverĝas sur Jesuon. Ĉi tion ne volis kompreni kaj akcepti la Judoj.
Johano Paŭlo la dua skribis: "En mondo tre sekulariĝinta estas efektivigata la sekularigo de la savo: Kristanismo estas reduktata al homa saĝo kaj al la kono de la bona vivo. La homo estas mutilata al la nura horizonta dimensio. Male Jesuo portis al ni la integran savon".
   Sekve, prenu ni en niaj manoj la biblion, ĝin amu, ĝin legu, ĝin meditu. Jesuo al ni ĝin oferis per la Eklezio. Ni ĝuu pri ĝi plenplene, tiamaniere, ke ĝi fariĝu la vivo de nia vivo. Ĝi ĝojigu, ĉar ĝi dolĉas kiel mielo.
   Ĉi tion diris Johano la dudek tria dum la lasta tempo de sia ekzisto: "Venis la tempo por ni por rekoni la signojn de la tempoj, kompreni la oportunecojn kaj rigardi malproksimen". Ĉu ne estas bela la kristanismo vidita en ĉi lasta perspektivo?…

NOMINE    Il Consiglio permanente della Conferenza Episcopale Italiana (Cei) ha nominato “delegato presso la Commissione degli episcopati della comunità europea (Comece)”, mons. Gianni Ambrosio, vescovo di Piacenza-Bobbio nonché direttore responsabile di Katolika Sento. A lui le nostre congratulazioni e fervidi auspici di fruttuoso lavoro in questo suo nuovo compito. ***    Il medesimo Consiglio ha inoltre riconfermato don Battista Cadei quale “consigliere spirituale del Gruppo di ricerca e informazione socio-religiosa (Gris)”. A beneficio degli ultimi arrivati, ricordiamo che Don Cadei, del Seminario di Bergamo, è stato tra gli iniziatori dei programmi in esperanto della Radio Vaticana di cui tuttora cura la rubrica del giovedì “Nuntempaj religiaj temoj kaj problemoj”. È inoltre noto per i suoi interventi teologici su Espero Katolika e per la traduzione in esperanto dei “Promessi Sposi”.

   Oni reprenas la rubrikon konfiditan al Lia Moŝto monsinjoro Luca Tresoldi, ortodoksa episkopo. Lia unua interveno aperis itallingve en la n.3/2008. Ni kore dankas lin kaj esperas ke, inter la multenombraj taskoj de lia misio, li trovu iom da tempo por daŭrigi sian kontribuon en ĉi tiu rubriko en etoso de ekumena dialogo.


   Oni ofte demandis al mi, kio estas la plej grava celo de la Eklezio. Ĝenerale, oni emas respondi per komplikaj kaj longaj rezonadoj, sed, vere, oni tute ne bezonas tion. La respondo estas tre simpla: la plej grava celo de la Eklezio estas la kontribuo al la disvolviĝo de la spirita vivo de la homoj. Kaj tion, ĝi faras pere de la instruado surbaze de la agoj kaj vortoj de Jesuo Kristo, per la instruado kaj la ekzemplo de sanktuloj, per la Dia Liturgio kaj per la sakramentoj, kiujn ĝi havigas al la homoj, per la preĝoj kaj la fastoj ktp.
   Ĝenerale, en Ortodoksio oni substrekas, ke se oni sukcesas konduki la homojn al spirita vivo, ankaŭ aliaj gravaj aspektoj de la ĉiutagaĵoj de la homo ricevas fortan puŝon: ekzemple, oni ne bezonus priatentigi tro multe pri la helpo al la mizeruloj kaj al gefratoj en malfacilaĵoj, ĉar la sindonemo kaj helpemo al la aliaj estus aŭtomata kaj necesa sekvo de la spirita kresko de la homoj.
   La spiritan vojon indikis aparte la monaĥoj kaj la monaĥinoj, kiuj vivadis izolitaj kaj en totala mizero en la dezertoj, kaj ankaŭ granda parto de la komuna kristana heredaĵo - ĉefe el monaĥa tradicio.
   Por bone kompreni la sencon kaj la signifon de ĉi tiu celo de la Eklezio, oni pensu pri la origina naturo de la homo. La Revelacio informas nin, ke ekzistis periodo, kiam Dio kaj la homo libere interparoladis, kiam nia naturo estis ege pli altnivela ol nun. La disigilo inter tiu erao kaj nia erao estas la prapeko. Tiam, sekve de la konvinko - fare de la homoj - ke ili povos fariĝi kiel Dio (la falsa propono de la diablo), ili falis en kondiĉon timigan, kie regas suferoj, malamo kaj morto.
   Sekve de tiu falo de niaj prapatroj, io ŝanĝiĝis en nia naturo (kaj en la Naturo de la mondo mem). Ni, kiuj estus povintaj fariĝi preskaŭ kiel dioj, se ni estus adaptiĝintaj nur al la volo de la Patro, ricevis kiel sekvon de la prapeko ian heredan difekton, ian genetikan malsanon, kiu abrupte malaltigis nian naturon, kaj malpermesis al ni, ke ni agu nur cele al la bono. "Mi ne faras la bonon, kiun mi volas, sed la malbonon, kiun mi ne volas..." (Romanoj 7, 18-19).
   Fakte, en ĉi tiu sinteno rilate la prapekon kuŝas unu el la grandaj diferencoj inter la romkatolika Eklezio kaj la ortodoksa Eklezio: laŭ la katolika teologio, la prapeko daŭre estas persona peko de ĉiu novnaskito; laŭ la ortodoksa teologio, iu novnaskito ne respondecas je tiu peko (kiun ĝi tute ne faris), sed portas en si mem la psikofizikajn kaj spiritajn sekvojn de tiu prapeko - nian defalintan naturon.
   Por ke la homo povu pretigi sin por la vivo en la Regno de la ĉieloj, kiu estas spirita, oni devas fariĝi spirita, kaj oni devas rehavigi al si la saman naturon, kiun oni havis antaŭ la prapeko.
   La sanktuloj de la ortodoksa tradicio daŭre substrekas tion: por aŭdi kaj vidi en la alia mondo, oni devas formi al si nun kaj ĉi tie spiritajn orelojn kaj spiritajn okulojn - se tio ne okazas, kiam oni estos tie, oni vidos kaj aŭdos nenion...kaj oni ne estos pretaj por vivi en la altecoj de la Regno de la ĉieloj.
   Tamen, la homo tute sola ne estus povinta reiri la ĝustan vojon kaj rehavigi al si sian originan naturon: por tio oni bezonis la Enkarniĝon, pere de kiu Dio fariĝis homo (vera Dio kaj vera homo) donante al la homa korpo kaj menso spiritan grandecon kaj al ĉiuj kredantoj la eblecon "fariĝi gefiloj de Dio". Tiel skribis Sankta Atanasio el Aleksandrio: "Dio fariĝis homo, por ke la homo povu fariĝi dio".
   Fine mi aldonas, ke oni povus imagi, ke Eklezio estas kiel malsanulejo, en kiun eniras la homoj, kiuj estas spirite malsanaj, kaj kiuj bezonas spiritan kuracadon. Kaj tiun spiritan kuracadon devas disponigi ĉiam kaj ĉiamaniere ĉiuj episkopoj, pastroj, monaĥoj, monaĥinoj kaj laikoj, kiuj vivas kaj aktivas en la Eklezio.

MONOTEISMAJ PERFORTOJ KAJ BIBLIAJ MISPAŜOJ	SOPRAFFAZIONI MONOTEISTICHE E CANTONATE BIBLICHE
Ne maloftas trafi en okazan interparolanton aŭ en legaĵojn, en kiuj estas suspektigate aŭ asertate, ke la biblio estis, se ne estas, fonto de perforto. Kaj ni, kristanoj, kiuj havas Jesuon kiu pardonas al siaj perfortuloj kaj ordonas senkondiĉan pardonon, estas akuzataj nutriĝi kaj nutri per historia kaj aktualigita perforto. La temo “perforto en kaj el monoteisimoj” ŝvelas ĉiam pli en libroj, debatoj, babiladoj...	Non è raro imbattersi in un interlocutore occasionale o in letture in cui si sospetta o si asserisce che la Bibbia è stata, se non lo è ancora, una fonte di sopraffazione. E noi, cristiani, che abbiamo Gesù che perdona ai suoi persecutori ed ordina un perdono incondizionato, siamo accusati di nutrirci e nutrire con una storica sopraffazione attualizzata. Il tema “sopraffazione nei e dai monoteismi” aleggia sempre più in libri, dibattiti, discussioni...
La tento pritrakti tiun temon ekscitiĝis en mia menso legante la paĝojn de interesa libro de: Jan Assmann, germano, fama kiel egiptologo kaj antropologo; lia lasta libro titoliĝas “Vi ne havu alian dion, krom mi. Monoteismo kaj la lingvaĵo de la perforto” (Il Mulino, 2007).	La tentazione di trattare questo tema si è accesa nella mia mente leggendo le pagine di un interessante libro di Jan Assmann, tedesco, famoso come egittologo ed antropologo; il suo ultimo libro si intitola:”Non avrai altro Dio oltre che me. Monoteismo ed il linguaggio della sopraffazione” (Il Mulino, 2007).
Psikologiaj sociologoj distingas diversajn specojn de perforto. Assmann distingas: perforto bruta, aŭ “elkora”, nome naskiĝanta el sentoj kaj sentimentoj kiel kolero, envio, malamo ...; perforto ŝtata, orientita al ekstero, kiu baziĝas sur la distingo inter amiko kaj malamiko; perforto ofera, en kiu bestoj malŝarĝas la homojn el iliaj pekoj, perforto religia, kiu uzas la distingon inter amiko kaj malamiko rilate la religian kredon.	Sociologi psicologi distinguono diversi tipi di sopraffazione. Assmann distingue: una sopraffazione brutale, o “spontanea”, cioè che nasce dai sensi e dai sentimenti come collera, invidia, odio....; sopraffazione statuale, orientata verso l’esterno, che si basa sulla distinzione tra amico e nemico; sopraffazione liberatoria incui gli animali scaricano gli uomini dai loro peccati, la sopraffazione religiosa, che usa la distinzione tra amico e nemico in relazione al credo religioso.
Kaj tiujn tipojn de perforton li elkaŝejigas el la biblio, kiu, laŭ li, estas nutrita ĝuste de ĝia monoteismo. Ni vidu pli detale la penson de la aŭtoro.	E questi tipi di sopraffazione lui li scova nella Bibbia che secondo lui era nutrita da quel monoteismo. Vediamo più dettagliatamente il pensiero dell’autore.
Assmann en sia lasta libro kondensas sian penson. La komenco fulmas: “Jam finiĝis la tempoj, en kiuj oni povis diri, ke la religio estas la opio de la popoloj. Hodiaŭ la religio sin prezentas prefere kiel la dinamito de la popoloj”. Tezoj iom politically uncorrect, nome nelaŭmodaj, ĉu ne? Li fakte ne distingas pri kiu nova religia inklino temas.	Assmann nel suo ultimo libro condensa il suo pensiero. L’inizio fulmina: “Ormai sono finiti i tempi nei quali si poteva dire che la religione è l’oppio dei popoli. Oggi la religione si presenta preferibilmente come la dinamite dei popoli.” Tesi un po' politically uncorrect, cioè un po' fuori moda, non è vero? Lui infatti non distingue di quale nuova tendenza religiosa si tratta.
Laŭ li, monoteismo estis la iniciatinto de nova formo de perforto, nekonita inter la politeismaj religioj, ĉar ĝi apelaciis rekte al dia volo. Plidistinge: dum en politeismo iu diaĵo de iu religio estis komparebla kaj do “tradukebla”, pro komunaj karakterizoj, al diaĵo de alia religio de alia popolo, en monoteismo male la religio de alia popolo fariĝis portanto de ne-vero aŭ kontraŭvero, nome “malamika al Dio”, kiu postulas kaj ordonas respekton kaj respektigon: do, ĝi fariĝas “la plej grava generanto de fremdeco kaj malamikeco”. Se en la politeistaj prasocioj okazis perfortoj pro religiaj motivoj, tio originiĝis pro instinkta obeo al la “politika principo de la teritoria aŭ riĉeckapta suvereneco, ne motivite de kverelo de diaj prerogativoj de la unika Dio”: Problemo de potenco, ne de vero! Baldaŭ, pluasertas J. Assmann, ĉiuj monoteismoj instituciigis perforton kiel leĝon, devon, kio trovas sian konkretan aktualigon en la duobla figuro de la martiro, kiu sin oferas al Dio, kaj en fervora fanatikulo, kiu mortigas Dinome. Tio klare ekzempliĝis en la lukto de Makabeoj.	Secondo lui, un monoteismo è stato l’iniziatore di una nuova forma di sopraffazione, sconosciuta tra le religioni politeistiche, poiché esso si appellava direttamente ad una volontà divina. Più distintamente: mentre in un politeismo qualunque divinità di qualunque religione era paragonabile e quindi “traducibile”, per caratteristiche comuni in una divinità di un’altra religione di un altro popolo, in un monoteismo, al contrario, la religione di un altro popolo diventava portatrice di una non-verità o contro-verità, cioè,”nemica di unDio”, che chiede ed ordina rispetto e grande rispetto: quindi essa diventa “la più importante generatrice di estraneità e di inimicizia”. Se nelle primitive società politeistiche avvenivano sopraffazioni per motivi religiosi, ciò era originato a causa di un’obbedienza istintiva al “principio politico della sovranità territoriale odi accaparramento di ricchezza, non motivata da una disputa da prerogative divine dell’unico Dio”: Un problema di potenza, non di verità! Presto,continua a dire J. Assemann, tutti i monoteismi istituzionalizzarono la sopraffazione come una legge, un dovere, cosa che trova la sua concreta attualizzazione nella doppia figura del martire che si offre a Dio e nel fanatico fervoroso che uccide in nome di Dio. Ciò è stato esemplificato nella lotta dei Maccabei.
Preterfluge dirate: kristanaj antropologioj ne disdegnas akcepti, ke monoteismoj pli gravigis la jam agantan perforton de la politeismaj religioj. Sed ili substrekas, ke tiu biblia estis monoteismo konstante reviziita kaj korektita kaj pliperfektigita ankaŭ moralaspekte: oni vidu, ke ĝi komencis rifuzi la best-oferon mem, kaj sugesti la pardonon senkondiĉan kaj proponi la ekzemplon de Kristo senvenĝa viktimo.	Detto di passaggio: le antropologie cristiane non disdegnano di accettare che i monoteismi hanno reso più grave la sopraffazione che già agiva nelle religioni politeistiche. Ma esse sottolineano che quello biblico era un monoteismo costantemente rivisto e corretto e perfezionato sempre più anche nell’aspetto morale: si veda che esso iniziò a rifiutare l’immolazione stessa delle bestie, ed a suggerire il perdono incondizionato ed a presentare l’esempio di Cristo vittima non vendicata.
Ĉi-tie utilas envidigi biblierojn montrantajn la kutimon de la perforto en la socia vivo: oni ofte trafas ilin kun malplaĉo. Malplaĉo ĉar ili kornobatas kontraŭ la modernaj sentemo kaj pensmaniero, kiuj, estas ankaŭ filoj de la evangelio.	Qui è utile far vedere i brani della Bibbia che mostrino l’usanza della sopraffazione nella vita sociale: spesso li si coglie con dispiacere. Dispiacere perché cozzano contro il moderno sentimentalismo ed il modo di pensare moderno, che sono anche figli del Vangelo.
Levidoj 20,10 “Se iu adultis kun edzinigita virino, se iu adultis kun la edzino de sia proksimulo, estu mortigita la adultinto kaj la adultulino”.	Levitico 20,10 “Se uno ha commesso adulterio con una donna sposata, se uno ha commesso adulterio con la moglie del suo prossimo, siano uccisi l’adultero e l’adultera”.
Eliro 21,17 “Kiu malbenas sian patron aŭ sian patrinon, tiu devas esti mortigita!”.	Esodo 21,17 “Chi maledice suo padre o sua madre, costui deve essere ucciso!”
Nombroj 18,7 “...Mi donas al vi servadon de via pastrado; sed laiko, kiu ĝin aliras, estu mortigita”.	Numeri 18, 7 “... Ti do il servizio del tuo sacerdozio; ma un laico che accede ad esso, sia fatto morire”.
Foje psalmaj tekstoj montras dispozicion uzi Dion kiel instrumenton por venki malamikojn kaj ilin elimini, eĉ la observo de lia leĝo estus vojo por akiri la venkon. Ekzemple, io tia estas entenata en la psalmo 80 (81), 14 ss: “Ho, se mia popolo aŭskultus min, se Izrael irus laŭ miaj vojoj! Rapide mi faligus iliajn malamikojn kaj kontraŭ iliajn premantojn mi direktus mian manon...”. Eblas certe spiritualigi kaj kristanigi tiun penson obĵetante, ke tie ĉi estas indikataj la “spiritaj” malamikoj, sed ĉu tiel pensis la komponistoj kaj la preĝantoj laŭ plurjarcentoj? Certe, tion ne farus Jesuo!	A volte i testi dei Salmi mostrano una disposizione ad usare Dio come uno strumento per vincere i nemici ed eliminarli, persino l’osservanza della Sua legge sarebbe una via per ottenere la vittoria. Ad esempio, qualcosa di simile è contenuto nel salmo 80 (81), 14 seg. : “Oh se il mio popolo mi ascoltasse, se Israele camminasse secondo le mie vie! Rapidamente farei cadere i suoi nemici, e dirigerei la mia mano contro i suoi oppressori...” Certamente è possibile spiritualizzare e cristianizzare questo pensiero obiettando che qui sono indicati i nemici “spirituali”, ma , la pensavano così quelli che li componevano e quelli che li pregarono per molti secoli? Certamente Gesù non avrebbe fatto questo!
Kiel ni savu nian monoteismon el la kulpiĝo kiel difuzilo de perforto? Sendetale dirite, kristanoj foje konsciiĝis pri tiuj bibliaj kontraŭhomaj (kaj kontraŭkristanaj) sugestoj kaj kondutoj, kaj serĉis elirvojojn, plurfoje eĉ kontraŭ la ortodoksa monoteismo mem kaj kristanismo.	Come salviamo il nostro monoteismo dall’accusa di oggetto di diffusione della diffamazione? Detto senza entrare nei dettagli, i cristiani a volte si sono resi conto di quei suggerimenti e comportamenti biblici inumani (e anticristiani) ed hanno cercato delle vie d’uscita, più volte perfino contro il monoteismo ortodosso stesso ed il cristianesimo
Iuj kristanaj pensuloj (ĉu ankaŭ hebreoj?) precipe en la lastaj jarcentoj preferis encerbigi, ke tiuj popoloj destinitaj al ekstermo estis vere malmoralaj kaj malhumanaj: kaj oni distriĝis por malkovri kulpojn kaj abomenaĵojn incitantajn la dian koleron! Sed, kiu kapablas mezuri la pekon antaŭ la dia mizerikordo?	Alcuni pensatori cristiani (anche ebrei?) soprattutto negli ultimi secoli hanno preferito far credere che quei popoli destinati allo sterminio erano veramente immorali e disumani: e ci si divertì a scoprire colpe e cose abominevoli che incitassero la collera divina! Ma, chi è capace di misurare il peccato dinnanzi alla divina misericordia?
Aliaj preferis inventi iun kreintan diaĵon malobeantan al la supera Dio, kiu devis tion refari kaj ĝuste pro tio sendi Jesuon. Do laŭ ili, la dio de la malnova testamento estas dio malsupera kaj ne obeinda. Evidente temas pri herezoj, kiujn la frua eklezio devis batali kaj forigi el si. Ekstrema ekzemplo de tiu solvo legiĝas en la evangelio laŭ Judaso ĵus rekunigita, el diversaj fragmentoj trovitaj sub la egiptaj sabloj. Kaj ankaŭ en tiu apokrifa kaj gnostika de Tomaso.	Altri hanno preferito inventare una divinità creatrice che disobbedì al un Dio superiore, che quindi dovette rifare tutto e proprio per questo mandare Gesù. Quindi, secondo loro, il dio del Vecchio Testamento è un dio inferiore e non degno di essere obbedito. Evidentemente si tratta di eretici che la chiesa primitiva dovette combattere ed allontanare da sé. Un esempio estremo di questa soluzione si legge nel Vangelo secondo Giuda, appena ricomposto dai diversi frammenti trovati sotto le sabbie dell’Egitto. Ed anche in quello apocrifo e gnostico di Tommaso.
Aliaj penus reprilabori la koncepton kaj esprimon “Parolo de Dio”, devote atribuata al la tuta biblio. Ĉu eblas dismembrigi la koncepton aŭ elpensi novan esprimon, en kiu Dio ne aperu la aŭtoro de tiu perfortportantaj sugestoj? Iam, en faka prelego pri biblio, aŭdeblis tiu esprimo: “La tuta biblio estas lukto inter Dio kiu klopodas doni sian ĝustan vizaĝon kaj homoj-verkistoj kiuj celis ĝin eluzi siaprofite!”.	Altri tenterebbero di rielaborare il concetto e l’espressione “Parola di Dio”, devotamente attribuita all’intera Bibbia. Si può smembrare il concetto o pensare una nuova espressione in cui Dio non appaia l’autore di queste istigazioni alla violenza? Una volta, in una conferenza specialistica sulla Bibbia si è potuta udire questa espressione: “L’intera Bibbia è una lotta tra Dio, che si sforza di dare il suo giusto volto e gli uomini-scrittori che intendevano sfruttarlo a proprio vantaggio!”
Sume, ni ne povas ŝajnigi, ke la problemo de la monoteismaj forlasiĝoj al perforto devenas precize de la biblio, kiel estas ĉiam pli riproĉata al la kredantoj. Estus strange kaj komike, ke religio, kiu proklamas, ke ni devas pardoni ne sep fojojn, sed sepdek oble sep fojojn, kaj kies fondinto preĝis por obteni la pardonon al siaj mortigantoj, taksiĝu fonto de kontraŭhoma perforto!	Insomma, non possiamo far credere che il problema dell'abbandono alla violenza dei monoteismi derivi proprio dalla Bibbia come viene sempre più rimproverato ai credenti. Sarebbe strano e comico che una religione, che proclama che dobbiamo perdonare non sette volte, ma settanta volte sette ed il cui fondatore pregò per ottenere il perdono ai suoi uccisori, fosse ritenuta una fonte di violenza disumana!
Armando Zecchin	Armando Zecchin

GIOVANI CONCORRETE L'UECI dispone ancora di n° 3 premi da 258,23 € ciascuno da assegnare a giovani di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all'UECI che conseguano il diploma di esperanto di terzo grado. I premi saranno erogati quale contributo per la partecipazione a un congresso dell'UECI o dell'IKUE. Gli interessati si rivolgano al presidente UECI.

CENTJAROJ DE ESPERANTO EN RIMINI Prelego por IKUE-kongreso 2008 de Giovanni Daminelli

(dua parto)

Temas pri la atesto de fratulo Arni Decorte el Belgio raportita de la revuo “Casa Sollievo della Sofferenza (Domo por la Mildigo de la Sufero)” en Oktobro 1974.
   En malmultaj vortoj:
   Tiu fratulo estis E-isto, kiu korespondis kun multaj Esperantistoj, precipe de la orienteŭropaj landoj kaj, pere de Esperanto, li havis la eblecon fari multe da apostola agado kaj bonfarado. Unu E-isto konigis al li la vivon de patro Pio.
   Tuj ties figuro lin allogis, tiel ke li ofte pensis al patro Pio, lin invokis kaj sentis lin apuda. Sed li havis dubojn pri sia interesiĝo al E-o; li ofte sin demandis, ĉu en tiu lia agado li serĉas sin mem aŭ la volon de la Sinjoro. Ĉu la Sinjoro ŝatas tion?
   Unu vesperon, li promenis en la ĝardeno, pripensante ĉu estus pli bone, ke li forlasu sian korespondadon en E-o, kiam li ekvidis fratulon, promenante kiel li, en la parko. Li rekonis en li patro Pio, kiu ridetis al li kaj aŭskultis lin pri liaj duboj. Je la fino patro Pio, certigis lin, ke la Sinjoro estas kontenta pri lia apostola agado pere de E-o kaj kuraĝigis lin persisti en tio. Konklude patro Pio benis lin kaj malaperis.
   Estis la 26 de Januaro 1960.
   Temis pri fenomeno de dulokiĝo, ne pri sonĝo, fakte, en la sekva monato, Marto, li havis skriban konfirmon pri la favoraj kuraĝigoj de Patro Pio.
   Sed la agado de pastro Magnani, ne limiĝas al la Esperanto-katedralo. En 1978 li iĝis prezidanto de IKUE kaj en 1980, dum publika papa aŭdienco al riminanoj, li havis la eblecon renkonti la papon Johano Paŭlo la 2a, kaj en tiu okazintaĵo, kiel prezidanto de IKUE, li sugestis al Papo la eblecon traduki en E-o la Roman Meslibron. Tio estis la unua paŝo.
   Dum sia prezidanteco li sukcesis atingi gravajn rezultojn pri la katolika Esperantismo: unue, la Meslibron en E-o (1990 - sen liaj senlacaj zorgoj, ni hodiaŭ ne havus Meslibron), due, la agnoskon de IKUE fare de la “Papa Konsilio pri la Laikoj” (1992), trie, la bondezirojn en E-o fare de la Papo antaŭ la beno “Urbi et Orbi”; li mem plurfoje petis tion de la Papo, kaj finfine, en la Pasko 1994, la Papo bondeziris per la vortoj: “Feliĉan Paskon en Kristo Resurektinta”. Tiu bondeziro renoviĝis ĉiujare ankaŭ en Kristnasko kaj daŭras ĝis nun kun la nova Papo.
   Fine li povis starigi stabilan sidejon de IKUE en Romo (1994).
   Ĉi tiuj estas nur la plej gravaj realigoj, ĉar neeblas listigi ĉion, mi volas nur aldoni la “Sinkonsekron de IKUE al la Senmakula Koro de Maria” (13an de Majo 1982) eldirita (en E-o) de la episkopo de Rimini, mons. Locatelli, kaj dissendita en la tutan mondon pere de la Vatikana Radio.
   Fine: la agado per E-o.
   Ankaŭ ĉi tie mi mencios nur la plej gravajn eventojn, komencante kun la pola krizo de la Jaroj 1982-84. Dank'al konatiĝo kun polaj E-istoj, oni sendis en Pollando 500 poŝtajn pakaĵojn po 10 kilogramoj kun cirkulero en E-o adresita al polaj E-istoj. Poste oni sendis tien kvar kamionojn plenplenajn de vivrimedoj.
   Alia grava evento okazis en 2001, kiam la mondo ekkonis la malfeliĉan travivaĵon de la sklav-infanoj de Benino venditaj de iliaj gepatroj por supervivi. Por pli bone ekkoni la situacio, pastro Magnani ekkontaktis junan beninan E-iston, Gaston Houssou, kiu tiam laboris ĉe la Ruĝa Kruco. Rimarkinte la helpemon de pastro Duilio kaj la senutilon de sia agado ĉe la Benina Ruĝa Kruco, li revenis en sian vilaĝon, Tozounmé, por estri la helpojn alvenontajn de Rimini. La riminanoj komence konstruigis tie puton, preĝejon kaj flegejon inaŭguritajn en junio 2004 en la ĉeesto de pastro Duilio kaj de kelkaj riminanoj, kiuj povis persone agnoski la necesojn de tiu komunumo.
   Sekve de tio, la Rimina E-o Centro (CER), en 2005, ŝanĝis sian nomon en CER-ES (Rimina Esperanto-Centro Ekumena kaj Solidara) kaj ŝanĝis sian statuton por evidentigi sian bonfaran agadon kaj obteni tiamaniere la faciligojn antaŭviditajn por tio de la italaj leĝoj.
   En la sekvaj jaroj la agado en Benino daŭris kun la konstruo de du pontoj, de alia nova puto, de klasĉambroj, kun la instalo de voltaj paneloj por la produktado de elektra energio pere de sunradioj, kun la organizo de forecaj adoptoj de orfoj kaj kun diversaj ceteraj helpoj.
   Jaron post jaro, la agado de CER-ES disvastiĝis ankaŭ en la apudan Togon, en la Demokratan Respublikon de Kongo, en Burundon, Ruandon kaj Madagaskaron. Pro tiu agado en 2005 dum la UK de Vilno, pastro Duilio Magnani, estis nomumita honora membro de UEA, kaj en 2007 konklude de la UK de Yokohama oni asignis al li Premion Deguchi.
   Por fini, ankoraŭ kelkaj kuriozaĵoj por montri la emon de Rimini al E-o.
   - En Rimini estas du stratoj dediĉitaj al E-o:
via Esperanto kaj via L.L.Zamenhof (via en la itala signifas strato).
   - En Kristnasko, la Dioceza Oficejo por la Enmigrintoj eldonas broŝuron en deko da lingvoj inter tiuj estas ankaŭ E-o.
   Sed la plej fama kuriozaĵo, laŭ la Esperantista vidpunkto, estas la “Insulo de la Rozoj”.

   Temas de artefarita insulo, konstruita en la '60aj jaroj por elprovi novajn teknikojn de konstruado en maro, je distanco de preskaŭ 12 kilometrojn antaŭ Rimini, do en internaciaj akvoj. La insulo estis 400 kvadratajn metrojn vasta kaj ĝia konstruado komenciĝis en 1960 kaj finiĝis en 1966.
   La inĝeniero, kiu projektis kaj konstruigis tiun insulon (lia nomo estis Giorgio Rosa, de tio la nomo de la insulo), pensis fari de ĝi sendependan ŝtato (mikro-nacio), kaj nomis ĝin “Libera Teritorio de la Insulo de la Rozoj”, kiu poste ŝanĝis nomon en “Eperanta Respubliko de la Insulo de la Rozoj”, ĉar intertempe, patro Albino Ciccanti, pri kiu ni jam parolis, proponis, ke la oficiala lingvo de la nova nacio estu Esperanto.
   La Respubliko havis prezidanton (Giorgio Rosa, la konstruisto) kaj registaron kun ĉefministro (Antonio Malossi) kaj kvin fakoj: prezidenteco, financoj, internaj aferoj, eksterlandaj aferoj, publikaj rilatoj. Ĝi havis ankaŭ unu loĝanton, iun ŝip-perulon (Pietro Bernardin), kiu savis sin dank'al la Insulo, post 8 oroj de naĝado en maro (nur unu loĝanto ŝajnas esti malmulte, sed proporcie al la surfaco rezultas 2500 loĝantoj por kvadrata kilometro)
   La Respubliko havis ankaŭ sian flagon (oranĝkolora kun tri rozoj en la mezo), sian valuton “mill” (aŭ Milo, en Esperanto), sed ne presis monerojn, sed nur poŝtmarkojn.
   Je la profundeco de 280 metroj oni trovis ne-salan akvon, do ĝi estis sendependa ankaŭ pri tio. Ĝi iĝis baldaŭ turisma allogo. Sed la itala registaro ne ŝatis tion, tial, post longa parlamenta debato, la italoj decidis konkeri la insulon kaj detrui ĝin. Por savi ĝin, la Esperantistoj de CER (Rimina Esperanto-Centro) proponis, ke ĝi estu donacita al ili: sensukcese.
   La 22an de Januaro 1969, la italaj militaj ran-homoj, metis po 75 kilogramojn da eksplodaĵo al ĉiu el la naŭ fostoj, kiuj subtenis ĝin (totale 675 kg-n), sed ili ne sukcesis detrui ĝin. Ili reiris tien la sekvan 11an de Februaro kaj metis 120 kilogramojn da ekspodaĵo ĉe ĉiu fosto. Tio difektis la strukturon, sed ne detruis ĝin. Nur forta mara tempesto sukcesis detrui la insulon la 26an de Februaro, kun gravaj protestoj kaj plendoj el la tuta regiono. Poste oni laboris kvardekon da tagoj por forporti la restaĵojn danĝerajn por la navigado. Nun el ĝi restas nur fora memoro.
   Por la futuro de Esperanto en Rimini, diversaj estas la projektoj (kaj la revoj) por fari de Rimini urbo ĉiam pli malfermita al Esperanto, sed mi ne parolos pri tio, ĉar temas nur pri projektoj. Eble oni parolos pri tio, kiam oni festos la ducent-jariĝon de Esperanto en Rimini. Kiu vivos, vidos.

23° CONGRESSO UECI DI CHIANCIANO Ricordo che il nostro congresso si terrà dal 15 al 19 Maggio a Chianciano. Molti hanno ci hanno preannunciato la loro partecipazione, ma finora gli iscritti sono solo una ventina. Coraggio, non aspettiamo l'ultimo giorno. Il programma si prospetta interessante, il luogo accattivante e il congresso importante per l'elezione del nuovo Comitato Centrale. Entro il mese di marzo verrà spedita a tutti i soci la lettera di convocazione. Chi è sicuro di partecipare e non ha ancora spedito l'aligilo, dia un colpo di telefono rassicurante a Gianni Conti. Ricordo che dopo il 31 marzo la quota di iscrizione aumenta di 10 euro. Giovanni Daminelli

   Ogni nazione ha un prefisso telefonico: l'Italia ha il 39, gli Stati Uniti il 001 la Germania il 49, Francia il 33 e via dicendo. Ma esiste un prefisso internazionale, che superi i confini dei paesi?
   Da pochissimo tempo, a questa risposta si potrebbe rispondere di sì. Ad opera dell'ITU (International Telecommunication Union) è nato l'883, il primo prefisso transnazionale. Ma ha una particolarità, è un prefisso per il VoIP.
   Cos'è il voip? Il Voip (Voice over internet protocol, in italiano Voce tramite protocollo internet) è il telefono via internet. Esattamente come ora un testo viene spedito con e-mail, nel Voip è la voce ad essere spedita tramite Internet.
   Ma perché si dovrebbe utilizzare il Voip? Ci sono molti vantaggi nel Voip, anche se sicuramente il vantaggio più grande è la convenienza. Chiamate da computer a computer sono gratuite, anche se si sta chiamando un amico a migliaia di chilometri (esattamente come per le e-mail).
   È comunque possibile chiamare numeri tradizionali, e la convenienza rimane, in particolare con le chiamate internazionali (sul 90% di risparmio, spesso senza scatto). Recentemente si sono viste anche possibilità di canoni, come per Skype (che offre chiamate a fissi senza scatto con canone a 3,39 euro in Italia, 4,54 euro per l'Europa e 10,29 euro per il mondo). Non esiste solo Skype come operatore telefonico voip, c'è anche Voipbuster, Sivoip, Cheapnet, Eutelia, Ariatel, Ngi, Simphonia e molti altri.
   Spesso sono associati servizi aggiuntivi, come portabilità del numero (il numero Voip rimane quello del numero di casa), segreteria o chiamate gratuite tra abbonati.
   Per telefonare si possono usare soluzioni al computer, a livello software (come Skype o GTalk, Ekiga Xlite etc). Ma non è necessario l'uso di un computer: con telefoni speciali, si rende addirittura superfluo l'uso di un computer!
   A questo punto si può fare a meno della telefonia tradizionale ed usare solo il voip!
   Calma, come fa ad essere così economico, dove sta la fregatura? Il voip è più economico perché non è necessario mantenere un'infrastruttura come nel caso dei sistemi di telefonia tradizionale.
   Ce n'è già una disponibile: Internet. La voce viene trasmessa tramite la Rete, e solo a livello locale viene trasportata dalla centralina telefonica; ecco perché i costi tra telefonate internazionali e urbane è così simile.
   Questo è anche il motivo per cui il VoIP è largamente utilizzato dalle compagnie telefoniche, specialmente nei collegamenti internazionali (in modo completamente trasparente). Telecom Italia, per esempio, instrada via internet una buona parte delle telefonate interurbane fra Milano e Roma. Ovviamente ci sono anche dei difetti, come l'impossibilità di chiamare numeri d'emergenza, e nel caso in cui saltasse la connessione ad internet non si potrebbe più fare telefonate! Inoltre è indispensabile una connessione adsl veloce per telefonate di buone qualità, e non sempre questa qualità è garantita.
   Complessivamente ritengo consigliabile il Voip, soprattutto per fare un colpo di telefono al nostro amico esperantista che abita nell'altra parte del pianeta!
   Per maggiori informazioni sul voip, consiglio di dare un'occhiata a questi siti web: http://it.wikipedia.org/wiki/Voice_over_IP e http://voip.html.it/faq.aspx





Nello scorso numero di K.S, abbiamo riportato stralci di alcuni messaggi provenienti dalla zona di Goma - Rutshuru. Emanuele Mucuti, che, con i suoi orfani si era rifugiato nella foresta, aveva mandato poche righe di ringraziamento promettendo un rapporto più particolareggiato appena gli fosse stato possibile. In data 27 dicembre 2008 è pervenuto a don Duilio un messaggio di Emanuele di cui riportiamo ampi stralci (la traduzione a lato e di don Duilio Magnani).

Karega Pastro,  Bondezirojn de Kristnaska festo.	Carissimo Sacerdote, Auguri di (buona ) Festa Natalizia.
Mi dankas vin kaj ĉiuj anoj de Rimini por tio, kion vi sendis al miaj infanaroj, al Mediatrice kaj al Anuarite.	Ringrazio lei ed gli amici di Rimini per quanto avete mandato per i miei bambini, per Mediatrice  e per Anuarite.
Por plej klarigi, la vesperon de merkredo la 24-an de Decembro 2008, s-ro Hubert venis el Goma kaj renkontis nin en Rutshuru. Li donis al mi tutan monsumon ...(omissis).	Per spiegarmi meglio, mercoledì sera 24 dicembre 2008 il sig. Hubert è venuto appositamente da Goma e per incontrarci a Rutshuru. Mi ha dato  la somma ... (omissis).
Kara Pastro Dio benu vin. Per la helpo de bonvululoj, mi esperas, ke tiuj georfoj de Dio grandiĝos. Nur Dio scias, kial ili orfiĝis, kaj kial ili grandiĝos. Ni estas spektantoj elektitaj de Dio por ĉeesti iliajn kreskadojn. Ni lasu, ke la ellaborado de Dio sin plenumu.	Caro Sacerdote, Dio vi  benedica. Con l'aiuto degli uomini di buona volontà io spero che questi orfani diventino grandi. Solo Dio sa perché essi sono diventati orfani e perché essi diventeranno grandi. Noi siamo spettatori scelti da Dio per assistere alla loro crescita. Lasciamo che il piano di Dio si realizzi.
Mi, tiun lastan tempon, iĝis malregula ĉe la reto. Plej ofte mi zorgas pri la infanaro, kiel vi scias, ni travivas malfacilan periodon (malsato, malsano) precipe pro la malsekureco.	In questi ultimi tempi sono stato irregolare nel corrispondere in rete. Più di tutto mi occupo dei ragazzi. Come lei sa sto passando un periodo difficile (fame e malattia) ma specialmente per l'insicurezza della situazione.
Feliĉe ke vi tuj diris al mi, ke Papo Benedikto la 16-a petis, ke ĉiu kristano preĝu por la konga popolo (georfoj, vidvinoj, maljunuloj...), ĉiuj civilaj, kiuj viktimiĝis pro la milito favorita de niaj politikistoj. Vere la politikisto ne havas amon al la popolo. Ili kalkulas pri iliaj profitoj.	Sono felice di sapere che Papa Benedetto XVI  ha chiesto a tutti i cristiani di pregare per il popolo congolese (orfani, vedove, vecchi....), tutte vittime civili per  causa della guerra  favorita dai nostri politici. Veramente i politici non hanno amore per il popolo. Fanno solo i loro interessi.
La ribelantoj perforte kaptas junajn adoleskantojn por la militservo. La lernantoj ekrifuzas iri ĉe iliaj lernejoj pro la timo esti kaptitaj de ribelantoj. Imagu la situacion, kiun ni travivas . Feliĉe ke neniu el miaj infanoj estis kaptita de tiuj malbonaj soldatoj. Sed en mia ĉirkaŭaĵo (stratoj, lernejoj) multaj junaj jam estis kaptitaj. Por eviti tiun danĝeron mi provas kaŝi la infanaron en diversaj familioj.	I ribelli catturano gli adolescenti per farli soldati. I nostri scolari si rifiutano di andare a scuola per timore di essere presi dai ribelli. Immagini in quale  situazione viviamo. Per fortuna nessuno dei nostri bambini è stato preso da quei cattivi militari. Ma nel nostro circondario (sulle  strade, nelle scuole) molti ragazzi sono stati catturati. Per evitare tale percolo ho provato a collocare i bambini presso diverse  famiglie.
Lastafoje la ribelantĉefo deklaris dum ilia mitingo, ke li devas detrui ĉiujn tendarojn kaj orfejojn, cele montri al la eksterlandanoj, kiuj venas viziti nian landon, ke la milito jam finis. Nu nokte post nokte homoj estas mortigitaj. Solvi la problemon de nia lando ne estas facile, ĉar eĉ nia prezidanto estas aventurulo. La popolo jam vidis, ke li malbonelektis. Ĝi eraris dum la elektadoj (omissis)	L'ultima volta il capo-ribelli  ha detto in una loro riunione che lui deve distruggere tutte le tende e gli orfanotrofi per far vedere agli stranieri che vengono nel nostro Paese, che la guerra è già finita. Purtroppo  invece notte dopo notte le persone vengono uccise. Risolvere il problema del nostro Paese non è facile perché il nostro presidente è un avventuriero. Il popolo si è accorto di aver votato male. Ha sbagliato nelle elezioni. (omissis)
Kiel mi diris multfoje, en Rutshuru ni neniam okazigis esperantan seminarion. Tiun fojon ni havus vizitanton el Nederlando. Li intencis viziti nian landon, instrui E-on ĉe nia Universitato kaj ĉe lernejo Amani, kie S-ro U.K. kaj mi komencis instrui ĝin. La vizitonto estas nomata s-ro J.D., li estas nederlandano kaj ano de UEA ...(omissis) (*). Malfeliĉe pro la malsekureco, kiu daŭras en nia lando li ŝanĝis, li ne venos ankoraŭ.	Come avevo più volte detto, a Rutshuru non abbiamo mai avuto un seminario di studio sull'Esperanto. Questa volta avevamo un visitatore dall'Olanda. Aveva  intenzione di venire nel nostro Paese per insegnare Esperanto nella nostra Università e nella scuola Amani  dove il sig. U.K. ed io avevamo iniziato dei corsi. Il visitatore si chiama  J.D., è un olandese e membro dell'UEA ... (omissis) (*). Purtroppo per la  situazione di insicurezza che continua ad esserci nel nostro Paese,  ha cambiato programma e non verrà più.

______________
(*) La parte omessa contiene il suo indirizzo elettronico, il suo programma e l'elenco delle città dove per un mese intero il sig. J.D, insegnerà l'Esperanto nelle Università e Scuole Superiori del Congo, (compresa Goma)  e del Burundi. Mi risulta che solo nel BURUNDI sono circa 1500 gli studenti che hanno chiesto di imparare la lingua pianificata Esperanto (n.d.t.)

QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2009 Associato ordinario con Katolika Sento (SO) 20,00  € Associato giovane (SG) 10,00  € Associato familiare (SF) 10,00  € Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 41,00  € Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 10,00  € Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00  € Associato sostenitore (SS) 40,00  € Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 82,00  € Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari. E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni. E' associato familiare chi convive con altro associato. Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione. Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte. I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI. I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 47127675 Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I Nota: Sull'etichetta/indirizzo di Katolika Sento è indicata la sigla associativa e l'anno di scadenza dell'abbonamento.

NI FUNEBRAS KAJ NDOLENCAS Il 25 febbraio è morta a Roma all'età di 82 anni la dott.ssa Vera DI TOCCO, membro vitalizio dell'IKUE e dell'UECI. Per molti anni fu attiva animatrice del gruppo cattolico di Roma e annunciatrice dei programmi in E-o della Radio Vaticana. Il Signore l'accolga tra i suoi eletti.

Elezione del Comitato Centrale UECI

Durante l'assemblea ordinaria indetta per domenica 17 maggio a Chianciano, verrà eletto il nuovo Comitato Centrale UECI. Ecco, in ordine alfabetico, l'elenco dei candidati.

- Paola AMBROSETTO di Venezia. Classe 1966 è la più giovane tra i candidati. È vicepresidente UECI dal 1998. Nota per il suo impegno esperantista, ha ottenuto il diploma di magistero nel 1985, si è dimostrata particolarmente attiva anche nei gruppi locali della FEI e dei ferrovieri. Ultimamente ha dovuto ridurre il suo impegno sia per motivi di salute, sia per impegni familiari (lo scorso anno è diventata mamma per la seconda volta).

- Giovanni CONTI, nato a Milano nel 1932. Ragioniere con una vita da imprenditore alle spalle. Membro del C.C. UECI dal 1994, è noto per il suo attivismo: il giardino esperantista, le benedizioni Urbi et Orbi, i suoi corsi di esperanto presso alcune università della terza età, il suo impegno in FEI e nel Circolo Esperantista Milanese. Come consigliere dell'UECI è responsabile dell'organizzazione dei nostri congressi.

- Norma CESCOTTI di Trento. Ragioniera, ha ottenuto il diploma di magistero nel 1985 ed ha tenuto corsi di esperanto nei licei della sua città e nella sede dell'Associazione Esperantista Tridentina di cui è membro attivo. È iscritta alla FEI dal 1985 e all'UECI dal 1993. È consigliere UECI dal 2006. Si ricordano le sue “prelego” nei printempaj kunvenoj e negli ultimi nostri congressi. È stata molto attiva nell'organizzazione del congresso di Trento.

- Giovanni DAMINELLI nato a Bergamo nel 1943. Presidente dell'UECI dal 2003. Laureato in matematica, esperantista dal 2000, nel 2003 ha conseguito il diploma di magistero. Attualmente tiene corsi di esperanto in Milano, presso l'Università della Terza Età e al Circolo Esperantista Milanese di cui è consigliere. È redattore di “Katolika Sento” e inoltre correttore nei corsi Kirek.

- Tiziana FOSSATI di Lissone (Milano) dove è nata nel 1951, insegnante di scuola primaria in pensione, segretaria della sezione di Lissone dell'Associazione Italiana Maestri Cattolici. Esperantista dal 2005, si sta preparando per l'esame di magistero. È impegnata a livello locale in iniziative sociali a favore dei figli degli immigrati e nei corsi di informatica per la terza età. Si candida per la prima volta.


- Marsilio GUAZZINI di Rimini. Pensionato dal 2000, è conosciuto da tutti come stretto collaboratore di don Duilio Magnani, apprezzato per la sua disponibilità, sia nell'impegno per UECI sia nelle attività del CER-ES.



- don Duilio MAGNANI di Rimini. Nato a Misano Adriatico nel 1928, esperantista dal 1969. È stato parroco della parrocchia dei Santi Giovanni e Paolo a S.Giuliano a Mare dal 1964 fino al 2003 quando si è dovuto dimettere per raggiunti limiti di età. Già presidente dell'IKUE, al suo fattivo impegno si devono il riconoscimento dell'IKUE da parte del Pontificio Consiglio per il Laici, il Messale in esperanto, la fondazione del CER-ES e molto altro ancora. È membro onorario dell'UEA.

- Marco POLITI di Milano dove è nato nel 1960. È esperantista e iscritto all'UECI dal 2005, nel 2006 è stato eletto nel Comitato Centrale di cui è l'attuale segretario. Impegnato nella sua parrocchia della periferia milanese, professionalmente si interessa di gestione informatica di dati presso una nota azienda multinazionale.

- Carlo SARANDREA nato nel 1962 a Roma ed ivi residente, esperantista dal 1978. Già presidente dell'UECI, è segretario generale dell'IKUE, responsabile dei programmi in esperanto della Radio Vaticana e redattore di Espero Katolika. È notevole il suo impegno anche nella FEI. Professionalmente si interessa di gestione informatica di dati presso la Corte dei Conti.

- padre Pierluigi SVALDI frate francescano. Nato a Bedollo di Piné (Trento) nel 1950, divenuto sacerdote a 30 anni, ha prestato servizio come assistente nel seminario minore dei frati, ha collaborato per 9 anni nella gestione di una Casa di Accoglienza per alcolisti, tossicomani e psicolabili; è amministratore della casa in cui vive. Esperantista dal 2007 si sta preparando per l'esame di magistero e partecipa attivamente alle iniziative del ns. movimento. Si candida per la prima volta.

- Armando ZECCHIN di Torino. Già membro del C.C.UECI, si era dimesso nel 2006 per motivi personali. Ora si ricandida. Laureato in teologia, ex-insegnante di Greco e Latino e poi di Religione, è noto per le sue numerose pubblicazioni in esperanto di opere originali e tradotte dal greco, latino e italiano. È inoltre impegnato in opere di assistenza sociale nella sua città.



En kukejo du amikoj mendas du kukojn kaj ricevas ilin sur komuna telero. Neniu el ili kuraĝas preni la unuan, ĉar la du kukoj estas videble de tre malsama grando. Afable unu instigas la alian sin servi. Finfine unu decidiĝas, kaj prenas la pecon pli grandan, kaj la alia devas kontentiĝi de la malgranda. Ili manĝas silente, sed fine la dua ekparolas:
- Vidu, amiko, tio ne gravas, tamen se mi estus min servinta unue, mi estus preninta la malpli grandan kukon.
- Amiko, mi supozis tion, pro tio mi prenis la pli grandan.
- Mi havis bonegan humoraĵon por vi, sed mi forgesis ĝin.
- Se temas pri forgesita humoraĵo, mi mem konas pli bonan.
Patrino kun knabeto vojaĝas en vagonaro. La tutan tempon la infano plendas:
- Ho, kiom soifa mi estas! kiom soifa mi estas!
Post duonhoro, unu el la najbaroj, ĝenata, kuras al la restoracia vagono kaj revenas kun botelo da akvo kaj donas ĝin al knabo, kiu, varme dankinte, eltrinkas.
Iom poste la knabo reprenas grumbladi:
- Ho, kiom soifa mi estis! kiom soifa mi estis!
Profesoro pri matematiko eniras restoracion kaj mendas supon.
Post kiam la kelnero alportis ĝin, li revokas la kelneron kaj diras:
- Bonvolu gustumi ĝin!
- Kial? Ĉu la supo ne estas bongusta?
- Bonvolu gustumi ĝin!
- Ĉu ĝi estas malvarma?
- Bonvolu gustumi ĝin!
- Eble, ĉu ĝi estas tro salita?!
- Bonvolu gustumi ĝin!!
- Nu, bone, mi faros! ... kie estas la kulero?
- Ho, finfine vi komprenis! Jen kio mankas sur la tablo!
Islamano, vivante en Italio iĝis ateisto, tamen li decidis sendi sian filon en bona katolika lernejo.
Post kelkaj semajnoj la filo revenas el la lernejo kaj diras:
- Paĉjo, ĉu vi scias, kio estas Trinitato?
- Ne.
- Signifas, ke Dio estas Triunuo: Patro, Filo kaj Sankta Spirito.
- Knabo, Dio estas unu! kaj mi ne kredas je Li!

COMITATO CENTRALE U.E.C.I. Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149. Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532 Segretario: Marco POLITI, Via Montemartini 4, 20139 Milano – tel. 02.5395237 Consiglieri: don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447 Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110 Carlo SARANDREA, Via di Porta Fabbrica 15, 00165 Roma – tel. 06.39638129 Norma COVELLI CESCOTTI, via E.Fermi 29, 38130 Trento – tel. 0461.925210 Marsilio GUAZZINI, Via Coletti 108/A, 47900 Rimini – 0541.22993 Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia); Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397 Nota bene: Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI. - Per i versamenti in denaro utilizzare il c.c.p. n. 47127675 intestato a UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA ITALIANA (U.E.C.I.) ricordando di mettere sempre la causale del versamento. Codice IBAN: IT66 R076 0101 6000 0004 7127 675 Codice BIC/SWIFT: BPPIITRRXXX