Enhavo

• “Magnificat”
• El la homilioj de mons. Balconi
• Biblia Kulturo
• El ortodoksa spirita vivo
• Multe da dankoj
• Navige en la Tut-Tera Teksaĵo
• Leteroj al la redaktejo
• Informoj el la lokaj grupoj
• Sciigoj el Afriko
• Niaj datrevenoj
• In ricordo di Chiara Lubich
• “La Paragrafo 32”
• Memore pri kika
• Ni funebras kaj kondolencas
• Pieco de kamparano
• Giovani concorrete
• Quote e norme associative anno 2008
• Amuze

“MAGNIFICAT”

Je la komenco de Majo, monato tradicie dediĉita al la Dipatrino Maria, ni malfermas nian revuon per la kanto “Magnificat” en du versioj: la unua deprenita el la E-traduko de la Evangelio laŭ Luko, la alia el la Meslibro. Kurioze la du tradukoj estas ege malsamaj, tio instruas nin, ke, ĝenerale, kiam oni legas tradukitan tekston, oni devas kapti nur ĝian esencan signifon. Por pliprofundigi la analizon estas oportune primediti sur la originalaj tekstoj aŭ, pli bone, sur komentario de bona ekzegetisto.

Mia animo altigas la Eternulon, kaj mia spirito ĝojis en Dio, mia Savanto, ĉar li rigardis la humilecon de Sia sklavino; ĉar jen de nun ĉiuj generacioj nomos min feliĉa. Ĉar la Potenculo faris al mi grandaĵojn, kaj sankta estas Lia nomo. Kaj Lia boneco estas por ĉiuj generacioj al tiuj, kiuj Lin timas. Li montris forton per Sia brako, li dispelis fierulojn en la penso de ilia koro. Li malaltigis potenculojn de iliaj tronoj, kaj Li altigis humilulojn. Malsatulojn Li plenigis per bonaĵo, kaj riĉulojn Li forsendis malplenaj. Li helpis Sian servanton Izrael, memorante Sian korfavoron. Kiel Li parolis al niaj patroj, al Abraham kaj al lia idaro eterne.

Mi volas laŭdi la Sinjoron pro liaj mirindaĵoj. Dio estas mia Savanto: mi estas ĝojoplena. Li rigardis al mi, kiu estas lia humila servantino: ekde nun ĉiuj nomos min feliĉa. La ĉiopova Dio faris al mi grandaĵojn: sankta estas lia nomo. Li estos por ĉiam kompatema al ĉiuj, kiuj Lin servas. Li montris sian grandan povon; Li detruis la ambiciojn de la fieruloj. Li renversis potenculojn de iliaj tronoj, kaj tre altigis humilulojn. Li plenigis per bonaĵoj la malsatulojn; sed la riĉulojn Li forsendis malplenaj. Li estas fidela al la promeso farita al niaj patroj, al Abraham kaj al lia idaro por eterne.

El la homilio de la soleno de la Tre Sankta Triunuo (21-5-2005) pri la la evangelio laŭ Johano: "Dio sendis sian Filon, por ke la mondo per Li saviĝu"

[...]
   La Eklezio estas en marŝado, ĝis la Triunuo. Tiamaniere ĝin difinas la Koncilio Vatikano la dua; tiamaniere al ni rememoras la signo de la kruco. Dum ni rememoras la krucon kaj la vivon, kiun Jesuo oferis por ni, ni aliras ĝis la fonto de la amo. Tie estas nia celo; tiu estas nia heredo; tie ni trovas la kontentigon de nia deziro kaj de nia nostalgio pri la senlimo.
Eble plurfoje la Sinjoro ploras vidante la mondon plena de pluraj malbonaĵoj, de malhumaneco, de perverso.
[...]
   Iom post iom la Sinjoro naskas animojn elektitajn, kiuj estas por ni revoko kaj instigado. Preĝis Madaleine Delbrêl: “Se mi povus elekti relikvon, mi prenus tiun pelvon, plenan de akvo malpura. Mi promenadus tra la mondo, kaj antaŭ ĉiu piedo mi prenus mantukon, mi kurbiĝus por ne distingi inter amikoj kaj malamikoj, silente ... ĝis kiam ĉiuj vidos en mi “Vian amon”.
   En la Eklezia Historio, Eŭsebio el Cesarea, naskita en la jaro ducent sekdek tria, skribis: “La Apostolo Johano, vidante ke en la Evangelioj jam estis eksplikitaj la faktoj, instigita de la disĉiploj kaj die inspirita de la Sankta Spirito, verkis Evangelion spiritan”. La Sankta Spirito do lumigis la inteligenton kaj la koron de la apostolo Johano, tiamaniere ke li povu kompreni la profundan signifon de la vivo kaj de la instruado de Jesuo. Johano nin revokas al la ĉeesto de Jesuo, kiu vivas en la Eklezio kun la Sankta Spirito, tiamaniere ke ni povas senti nin samtempaj kun li.
[...]
   Helga Schneider havis patrinon degenerintan. Ŝi abandonis la dujarajn filinon por fariĝi direktorino de la Lagero de Auschwitz kaj responsulino de ekstermejo de la hebreaj familioj. Helga Schneider forpelis el sia konscienco la imagon de la patrino kaj klopodis kompreni, tamen ne sukcesante, kial tia persono povas fali reale malsupren kaj fariĝi agantino de kruelaĵoj. Post multaj jaroj ŝi ricevis leteron, mane verkitan de nekonata persono: “Via patrino havas preskaŭ naŭdek jarojn. Ŝi povus morti subite. Kial vi ne prikonsideras la eblecon ŝin renkonti? Ĉu ŝi ne estas via patrino?” Ĉi tiuj vortoj naskigis en ŝi esperon: Ĉu eble ŝia patrino fariĝis alia? Ĉu eble maljuneco moligis al ŝi la koron? Ĉu eble ŝi povis, finfine, plenumi rolon de patrino? Ŝi skribas: “Ĉu mi, via filino, povas rifuzi ĉi tian donacon?”
   La voĉo de Dio ĉeestas en la profundo de la animo. “Mi kaj la Patro ekiros en lin kaj loĝos en li”. Ni, do, estas la tento de la Triunuo. Apude de ni Jesuo oferas al ni la Parakleton, la Sanktan Spiriton. Parakleto signifas: tiu kiu estas vokita por ĉeesti flanke de ni. La Sankta Spirito ĉeestas flanke de ni por al ni rememori la veron, por movigi nian konsciencon, por indiki al ni la trafajn sentojn de la preĝo. Li eĉ instruas kiamaniere ni devas preĝi. La Sankta Spirito sugestas la sentojn amatajn de la Sinjoro. Ni devus klopodi eniri en la ordon kaj mondon de la supernaturo. Ni estas brikoj fajraj, kuiritaj en la fornego de la dia amo.
Nia kredo devas esti animata ne de vortoj, ne de senutilaj rezonadoj, ne de horizontalismo, sed pere de la silento, de la kontemplo de la mistero, de la laŭdo, de la danko, de la glorado de la Sinjoro.
El sankta Johano de la kruco ni legas: “Mi eniris tien kie mi ne sciis; mi restadis tie sen kompreni, kaŝante ĉian sciadon”. En la adoro, en la ebrietiĝo de la parfumo de la mistero, en la kanto de nia hosana, kune kun la anĝeloj kaj la sanktuloj, ludante la orajn ĉielajn harpojn, ni povas kompreni la Sinjoro kaj agi laŭ lia amo.
Tiu kiu tiamaniere agas ne timas la malfacilaĵojn kaj la neatenditaĵojn. Ĉu ne estas pli bela, pli ĝoja, pli ekzaltanta ĉi tia agado? Kial ne ĉiam ĝin ni serĉas kaj ne ĉiam laŭ ĝi ni ne agas?

SENTOJ DE JESUO Nova libro esploras kaj analizas la trajtojn de liaj homeco kaj transhomeco	SENTIMENTI DI GESÙ Un nuovo libro esplora ed analizza i tratti della Sua umanità e della Sua trascendenza
Laŭ la apostolo Johano, Jesuo perfekte konis la sentojn de la personoj starantaj antaŭ li kaj, sciinte tion, kio estas ene de ĉiu homo, decidis ĉu konfidiĝi aŭ ne, ĉu riveli aŭ ne ion pri si. Ankaŭ Paŭlo, adresiĝinte al la Filipianoj, tiujn invitis havi en si mem la “samajn sentojn, kiuj estis en Jesuo Kristo”.	Secondo l’apostolo Giovanni, Gesù conosceva perfettamente i sentimenti delle persone che Gli stavano davanti e, sapendo tutto ciò che c’era dentro ogni persona, decideva se confidarsi o no, se rivelare o no qualcosa su di sé. Anche Paolo, rivolgendosi ai Filippesi, li invitava ad avere in se stessi gli “stessi sentimenti che c’erano in Gesù Cristo”.
Kiaj ili estis? “senti donaciĝe” kaj “senti mizerikorde”, esprimitaj per la antikvgreka splaghìmozonai: tio estas ĝuste, kio filtriĝas el la evangelioj, kiel “vera kaj propra trajto karakterizanta la sintenon de Dio rilate la homojn”. Dirinta tion estas la filologie esploristo Americo Miranda, ĵusa aŭtoro de la volumo “La sentoj de Jesuo”, sukcesinta transformi studon je filologia tipo al vera kaj propra esploro pri la sentoj, la kutimoj, la reagoj de Jesuo. La fakeca ĉifro de lia esploro estas studo pri verba affectuum aŭ sentiendi de la evangelioj: temas pri klaso de verboj per kiuj, laŭ informo de la prefacinto, “oni rekonigas kaj evidentigas la gravecon aparte emocieman de lia agoj kaj homaj sintenoj”. En la sentoj de la homeco de Jesuo, evidentiĝas la deziro disdoni la dian protekton, kiu estas esprimita per la verbo voli (“Kiomfoje mi volis kunigi viajn filojn, kiel kokino kunigas kokidojn sub flugiloj, kaj vi ne volis”). La zorgo pri la ekrealiĝo de la savo estas substrekita per la verbo “esti angore”; la deziro partopreni en alies sufero enteniĝas en la verbo deziri kaj ankaŭ suferi (pascho).	Quali erano questi sentimenti? “sentire di volersi donare” e “sentire in modo misericordioso”, espressi con la parola del greco antico splaghimozonai: è proprio ciò che traspare dai Vangeli, come “vero e proprio tratto caratteristicio dell’atteggiamento di Dio rispetto alle persone”. Chi dice questo è il ricercatore filologo Americo Miranda, autore del volume “I sentimenti di Gesù”, il quale è riuscito a trasformare uno studio di tipo filologico in una vera e propria ricerca sui sentimenti, i costumi, le reazioni di Gesù. La cifra specialistica della sua indagine è uno studio sui verba affectuum o sentiendi (verbi disentimento) dei Vangeli: si tratta di una classe di verbi con cui, secondo un’informazione dell’autore della prefazione, “è riconosciuta ed evidenziata l’importanza particolarmente emotiva delle Sue azioni e dei Suoi atteggiamenti umani”. Nei sentimenti dell’umanità di Gesù si evidenzia il desiderio di elargire la divina protezione, che è espressa con il verbo volere (“Quante volte ho voluto riunirei tuoi figli come una chioccia riunisce i pulcini sotto le ali e tu non hai voluto”). La preoccupazione per l’inizio della realizzazione della salvezza è sottolineata con il verbo “essere in angoscia”; il desiderio di partecipare alle sofferenze altrui è contenuto nel verbo desiderare ed anche nel verbo soffrire (pascho).
Rimarkindaj liaj komunaj reagoj: Jesuo miras pro la nekredemo de interparolantoj, sed ankaŭ eniras admirastaton (thaumazo) antaŭ la ekkredemo, antaŭ nekutima sinteno. Troviĝas, poste, la verbo ekindigni (orghìzomai) pro manko de partopreno en la sentoj de Dio (la parabolo de violentaj servistoj) kaj plue indigno-ekkolero kontraŭ maldankemaj homoj.	Sono degne di nota le sue reazioni comuni: Gesù si stupisce per l’incredulità degli interlocutori, ma è preso da ammirazione (thaumazo) dinanzi all’inizio della fede, davanti ad un atteggiamento inconsueto. Dopo, si trova il verbo indignarsi (orghizomai) per la mancanza di partecipazione ai sentimenti di Dio (la parabola dei servi violenti) ed inoltre l’indignarsi-incollerito contro gli irriconoscenti.
Rilate al la sentoj plej intimaj de Jesuo, kiuj estas partoprenitaj nur kun la disĉiploj, la verbo plej uzata estas ami (agapào), esprimanta korinklinon, kiu pelas aŭ volus peli al la savo (kiel en la epizodo de la junulo riĉa kaj en la indulgo por la disĉiploj kiuj ne kaptas la signifon de la eventoj).	Per quanto concerne i sentimenti più intimi di Gesù, condivisi solo con i discepoli, il verbo più usato è amare (agapào), che esprime l’inizio di un affetto che induce o vorrebbe indurre alla salvezza (come nell’episodio del giovane ricco, e nella comprensione per i discepoli che non percepiscono il significato degli eventi).
El lia intimo, reagoj estas ankaŭ indigno antaŭ la nekorekta trozorgemo de la disĉiploj (kiam ili repuŝas la infanojn aŭ hontas antaŭ la indiferenteco de la homoj). Troviĝas ankaŭ la ĝojo pro la retrovita pekulo marŝanta al la savo grekverbe esprimita per la kairo, tio estas “esti kontenta”.	Reazioni del Suo intimo sono anche l’indignarsi dinanzi alla scorretta eccessiva preoccupazione dei discepoli (quando essi respingono i bambini, o si vergognano dell’indifferenza delle persone). Si trova anche la gioia per il peccatore ritrovato che cammina verso la salvezza, espressa con un verbo greco con il kairo,cioè “essere contento”.
Aliajn klasojn de sentoj elfosas la aŭtoro, kiu, fine, analizas eĉ la sentojn pli proksimajn al dieco de Jesuo, kiuj konstituas grupon pli etan en la evangelioj. Inter la terminoj referencitaj nur al Jesuo, unu aparte estas uzata, nome havi mizerikordon (makrotimeo), en ĉiuj kazoj por esprimi sintenon antaŭ la interparolantoj. Tamen la serio de la sentoj referenceblaj al la dieco de Jesuo estas supergvidata de la verbo splagcnìzomai, kiu signifas “senti malavarece (donaciĝe)” kaj “senti mizerikordeme”, kies samsignifa verbo en la Malnova Testamento ĉiam rilatas nur al Dio. Absolute ne forgesendas la verdo agalliao (jubili), kiu designas senton-en-la-spirito kiu ĵetas unikan lumon sur la rilatojn inter Kristo kaj la Patro.	L’autore scova altre classi di sentimenti, ed alla fine egli analizza persino i sentimenti più vicini alla divinità di Gesù, che costituiscono un gruppo più piccolo nei vangeli. Tra i termini riferiti solo a Gesù, ne viene usato specialmente uno, cioè avere misericordia (makrotimeo) in tutti i casi per esprimere l’atteggiamento dinanzi all’interlocutore. Tuttavia la serie di sentimenti riferibili alla divinità di Gesù è sovrastata dal verbo splagcnìzomai, che significa “sentire generosamente (di essere donati)”e “sentire in modo misericordioso”, il cui verbo sinonimo nel Vecchio Testamento è sempre solo relativo a Dio. Non bisogna assolutamente dimenticare il verbo agalliao (esultare), che designa un sentimento nello spirito, che getta una luce unica sulle relazioni tra Cristo ed il Padre.
“Ĉiuj evangelioj - rimarkigas Miranda - lasas travidi, el diversaj anguloj, iujn sentojn de Jesuo”. Aparte riĉa estas, spite de sia mallongeco, tiu de Marko; la Luka teksto ŝajnas, male, esti pli ol la alia averta pri la manifestiĝoj de la homeco de Jesuo; Mateo ŝajnas, male, privilegii la sentojn de la animo de Jesuo; la kvara evangelio, kiu tamen evidentigas apartan atenton al la movoj de animo, ĉar spegulas precizan dispozicion de la apostolo en la rakontado, montras male evidentan retenemon rilate liajn sentojn.	“Tutti i Vangeli - fa notare Miranda - lasciano intravvedere, da diverse angolazioni, qualche sentimento di Gesù”. Specialmente ricco, a dispetto della sua brevità, quello di Marco; il testo di Luca, al contrario, sembra essere più informato dell’altro circa le manifestazioni dell’umanità di Gesù; Matteo sembra, invece, privilegiare i sentimenti dell’animo di Gesù; il quarto Vangelo, che tuttavia mette in evidenza una particolare attenzione ai moti dell’animo, poiché rispecchia una precisa disposizione dell’apostolo nel raccontare, mostra al contrario un’evidente reticenza relativamente ai Suoi sentimenti.
Armando Zecchin	Traduko de esperantistino el Settimo Torinese

È una nuova rubrica affidata a S.E. mons. Luca Tresoldi, vescovo ortodosso. La decisione di offrigli uno spazio nella nostra rivista è maturata dopo un colloquio che ho avuto con lui al Circolo Esperentista Milanese, di cui siamo entrambi membri, durante il quale osservavo che gli esperantisti cattolici hanno più contatti con i cristiani protestanti che con i cristiani ortodossi, malgrado questi ultimi, siano, dal punto di vista dottrinale, a noi molto più vicini. Questa rubrica è un primo passo per apririci alla conoscienza della spiritualità ortodossa. È un modo per dare un nostro contributo a quel dialogo ecumenico a cui si ispira il nostro statuto e di cui oggi più che mai si sente il bisogno. Questa prima volta il testo è in lingua italiana, i prossimi saranno in esperanto.

Ĉi tiu estas nova rubriko konfidata al Lia Moŝto monsinjoro Luca Tresoldi, ortodoksa episkopo. La decido oferti al li spacon en nia revuo, naskiĝis post interparolado, kiun ni havis ĉe la Milana Esperanto-Klubo, kies anoj ni ambaŭ estas, dum kiu mi rimarkis, ke la rom-katolikaj esperantistoj havas pli da rilatoj kun la protestantaj ol kun la ortodoksaj kristanoj, malgraŭ ke ĉi tiuj, laŭ la doktrina vidpunkto, estas al ni pli proksimaj. Ĉi tiu rubriko estas la klopodo por malfermi nin al la kono de la ortodoksa spiritualeco. Ĉi tio estas maniero por doni nian kontribuon al la ekumena dialogo inspiranta nian statuton, kaj pri kiu, nun pli ol ĉiam, oni sentas bezonon. Ĉi foje la teksto estas en la itala lingvo, la venontaj estos en Esperanto. Giovanni Daminelli

Sulla misericordia e la forza della conversione Cosa significa misericordia per il cristiano? Meditazioni sulla forza della conversione.

   Ciò che sta nel cuore dell’uomo solo Dio lo conosce; dovremmo ormai essere coscienti - l’esperienza ce lo insegna quotidianamente - che ciò che appare può essere assai lontano, in molti casi, dalla verità. Per questo motivo dovrebbe essere oltremodo difficile esprimere un giudizio… Nostro Signore, in ciò, è stato assai chiaro, imponendoci di non giudicare (non dico di non giudicare “questo” o “quello”, ma, semplicemente, di “non giudicare”). Questo aspetto dovrebbe farci pensare: forse, è proprio la debolezza della nostra capacità di capire, di valutare in modo adeguato una situazione, che dovrebbe trattenerci dall’esprimere giudizi perentori e definitivi… che, spesso, possono avere, per le persone giudicate, gravi e pesanti conseguenze.
   Vorrei fare riferimento, in questa sede, a una questione il cui valore, almeno in teoria, è dato per scontato e ampiamente accettato: l’importanza della conversione. A parole non esiste cristiano che non sottolinei l’importanza fondamentale, assoluta, del processo di conversione di chi, dopo una vita disordinata, di vagabondaggio spirituale e morale, approda alla consapevolezza dell’errore commesso nella propria vita, e decide di convertirsi agli insegnamenti del Vangelo, riconoscendo in nostro Signore il Figlio di Dio incarnato, deponendo l’uomo vecchio e cominciando una vita nuova. Tutti, senza alcuna eccezione, di fronte a questa vicenda - la conversione - intesa in senso lato, si inchinano con deferenza e non sollevano obiezioni.
   Eppure, appena si entra nel merito di una specifica conversione, ecco, cominciano subito ad apparire i distinguo, i “ma” e i “però”. Come, non eravate d’accordo nel ritenere la conversione il momento più importante nella vita di un uomo? Certo, si obietta, ma, forse, questa conversione non è veritiera, è superficiale, è troppo recente… come fidarsi, come rivestire di responsabilità chi si è convertito di recente?
   Anche in questo caso si possono capire i dubbi umani (il vecchio detto “il lupo perde il pelo ma non il vizio”, immagino). Ma l’esempio che ci viene offerto da nostro Signore è del tutto diverso. Non esiste un periodo di tempo più o meno lungo che occorre attendere perché una conversione abbia il suo vero riconoscimento. Esiste solo la sua intensità: se la conversione è vera, certa, potente, assoluta, possiamo esseri sicuri che colui che avremo di fronte non sarà più la stessa persona di prima; potremo essere certi che il suo spirito, sorretto dall’entusiasmo dell’uomo rinnovato e dall’aiuto del Signore, potrà compiere grandi cose per il Regno di Dio. Bene, dirà qualcuno, ma… Bene, ripeto io, nessun “ma”.
   Il messaggio del Vangelo ci indica una direzione ben precisa. Ricordiamoci l’episodio del ladrone che, crocifisso accanto a Gesù, riconosce che è il Messia (“quando verrai nel tuo regno”), riconosce che Egli è giusto, si rende conto della propria colpa, e chiede a nostro Signore di ricordarsi di lui:
   “Uno dei malfattori, che erano stati crocifissi, lo insultava: «Non sei tu il Cristo? Salva te stesso e noi!». Ma l’altro lo rimproverava: «Non hai proprio nessun timore di Dio, tu che stai subendo la stessa condanna? Noi giustamente, perché riceviamo la giusta pena per le nostre azioni, lui invece non ha fatto nulla di male». Poi aggiunse: «Gesù, ricordati di me, quando verrai nel tuo regno». Gesù gli rispose: «In verità ti dico: oggi, sarai con me in Paradiso». (Lc 23, 39-43)
   Vedete? Sono passati pochi secondi dal riconoscimento della propria colpa, dal desiderio di far parte di coloro che seguono Gesù, per essere già oggetto di una promessa di tale portata: “oggi sarai con me in Paradiso”!
   E cosa dire del pubblicano, che, cosciente del proprio peccato, non osava nemmeno alzare lo sguardo al cielo?
   “Disse poi un’altra parabola per alcuni che erano persuasi di essere giusti e disprezzavano gli altri. «Due uomini salirono al tempio per pregare: uno era fariseo e l’altro pubblicano. Il fariseo se ne stava in piedi e pregava così tra sé: “O Dio, ti ringrazio perché non sono come gli altri uomini, rapaci, ingiusti, adulteri, e neppure come questo pubblicano. Io digiuno due volte alla settimana e offro la decima parte di quello che possiedo”. Il pubblicano, invece, si fermò a distanza e non osava neppure alzare lo sguardo al cielo, ma si batteva il petto dicendo: “O Dio, sii benigno con me, peccatore”. Vi dico che questi tornò a casa giustificato, l’altro invece no, perché chi si esalta sarà umiliato e chi si umilia sarà esaltato» (Lc 18, 9-14)
   Anche qui, egli “tornò a casa giustificato”: non dopo un giorno, o dopo un mese, o dopo un anno, ma al termine della sua preghiera.
   Ciò che emerge da questi insegnamenti è che non dobbiamo cadere nella tentazione di giudicare, considerandoci superiori ad altre persone, convertite di recente, ma la cui conversione è vera e potente e che dobbiamo essere, come nostro Signore, misericordiosi, soprattutto se siamo chiamati a esprimere un nostro parere in proposito.
   Ma, forse, questi esempi non bastano… Ricordiamoci, allora, dell’adultera: in questo caso non si parla - esplicitamente - nemmeno di conversione!
   “Siccome insistevano nell’interrogarlo, si drizzò e disse loro: «Quello di voi che è senza peccato scagli per primo una pietra contro di lei». E chinatosi di nuovo, scriveva per terra. Quelli, udito ciò, presero a ritirarsi uno dopo l’altro, a cominciare dai più anziani, e fu lasciato solo con la donna che stava nel mezzo. Rizzatosi allora, Gesù le disse: «Donna, dove sono? Nessuno ti ha condannata?». Rispose: «Nessuno, signore». «Neppure io ti condanno, disse Gesù: va’, e d’ora in poi non peccare più»”. (Gv 8, 10-11)
   Vorrei concludere con un riferimento, altrettanto importante, a colui che probabilmente più di ogni altro ha contribuito alla diffusione dell’Evangelo tra i gentili: San Paolo.
   L’apostolo è l’esempio eclatante di quanto sosteniamo, e cioè della potenza indicibile della conversione, capace di trasformare un terribile persecutore o un grande peccatore in un uomo di Dio, strumento duttile della Sua volontà. Ricordiamoci chi era Saulo:
   “Saulo intanto, che ancora spirava minacce e strage contro i discepoli del Signore, si presentò al sommo sacerdote e gli chiese lettere per le sinagoghe di Damasco, per essere autorizzato, se avesse trovato dei seguaci della Via, uomini e donne, a condurli legati a Gerusalemme” (At 9,1-2)
   Ma dopo la sua sconvolgente esperienza, dopo essere stato portato a Damasco, per tre giorni non poté vedere, non mangiò e non bevve, fin quando Ananìa, mandato dal Signore, non gli impose le mani, dicendogli:
   “«Saulo, fratello! È il Signore che mi ha mandato: quel Gesù che ti è apparso sulla strada per cui tu venivi. Mi ha mandato perché tu recuperi la vista e sia riempito di Spirito Santo». Subito gli caddero dagli occhi come delle scaglie e riprese a vedere. Allora si alzò, fu battezzato, prese cibo e ricuperò le forze”. (At 9, 17-19)
   Dopo soli pochi giorni, il grande persecutore viene guarito e battezzato, scelto dal Signore per portare il Suo nome davanti ai pagani, ai re e ai figli di Israele…
   Anche in questo caso, i dubbi e i timori degli uomini sono ben presenti; gli altri cristiani avevano paura di lui, avendolo conosciuto come implacabile persecutore:
   “Giunto a Gerusalemme cercava di associarsi ai discepoli: ma tutti lo temevano, non credendo che fosse un discepolo. Allora Barnaba lo prese con sé, lo condusse dagli apostoli e raccontò loro come per strada aveva visto il Signore, il quale gli aveva parlato, e come a Damasco aveva predicato apertamente nel nome di Gesù. Da allora restò con loro in Gerusalemme in piena familiarità e prese coraggio per parlare apertamente nel nome del Signore”. (At 9, 26-28)
   Vediamo qui come un uomo illuminato dal Signore abbia avuto il coraggio di prenderlo con sé, di portarlo dagli apostoli, sostenendo la validità e la potenza della sua conversione; non ha avuto paura di prendere con sé chi era stato malvagio e si era convertito, aiutandolo a riprendere sicurezza nella fede e a diffondere l’insegnamento di nostro Signore.
   “Così, vi dico, ci sarà gioia nel cielo più per un peccatore che si converte, che non per novantanove giusti che non hanno bisogno di conversione” (Luca 15,7)
   “Beati i misericordiosi / perché troveranno misericordia” (Matteo 5,7)
   “Il giudizio senza misericordia è per chi non usa misericordia; la misericordia trionfa sul giudizio” (Gc 2, 13)

MULTE DA DANKOJ (per motivi di riservatezza diamo solo la sigla del nome e la provincia) Bonfarado M.C. GR 60,00 €   Kontribuo al UECI De UECI-grupo de Bologna memore de Maria Vittoria Spina 50,00 €   Por tertremo en Ruanda De UECI-grupo de Milano 185,00 €

   La rivoluzione del web è presente da anni. Recentemente, si è notata una evoluzione verso una rete più dinamica ed interattiva, dove il visitatore del sito spesso contribuisce attivamente al miglioramento del servizio, il cosiddetto Web 2.0, la Rete Sociale.
   Un esempio lampante è Wikipedia (ne abbiamo parlato nel numero scorso) in cui gli articoli sono creati dai navigatori, ma anche il fenomeno dei Blog è visibile in tal senso.
   (Il Blog è uno spazio internet in cui chiunque, in completa autonomia, può crearsi un suo sito, pubblicare storie, informazioni, opinioni, un suo diario, creare links ad altri blog e venire a contatto con altre persone, tutto ciò gratuitamente e senza avere particolari conoscenze di informatrica [n.d.r]).
   Gradualmente una serie di siti sono nati in questa prospettiva, siti che permettono lo scambio e la condivisione di video, foto, idee, collegamenti a siti web, a cui spesso sono integrati sistemi per creare gruppi di amici, commentare le cose più disparate e creare dialogo tra gli utenti registrati.
   Dove possiamo trovare servizi simili per esperantisti?
   La risposta, per quanto riguarda la condivisione di foto, si chiama Ipernity.

Un po' di storia

   All'inizio c'era Yahoo, una società di servizi internet, che offre all'utente le più svariate funzioni, dal motore di ricerca, alle informazioni commerciali, blog, gruppi di discussione, posta elettronica, pagine web e quant'altro.
   Nel 2007, il consiglio degli azionisti Yahoo rifiutò la proposta avanzata da alcuni membri di porre fine alla collaborazione con i governi dittatoriali. La risposta negativa provocò l'esodo di molti utenti dai servizi Yahoo.
   Uno dei tanti servizi di Yahoo è Flickr. È un sito in cui si possono caricare le proprie foto, suddividerle in cataloghi, parlarne con altri e si creano comunità con interessi comuni.
   Molti esperantisti erano iscritti a Flickr che permetteva di condividere foto di congressi passati insieme e di restare tra loro in contatto anche se lontani. Si era alla ricerca di una alternativa. La scelta ricadde su Ipernity.

Perché?

   Risposta semplice: oltre a essere completo e ricco di funzioni, Ipernity affida la traduzione a volontari; da qui l'idea di Paul Peeraerts di tradurre il portale in Esperanto. La proposta venne accettata e dall'ottobre 2007 ad oggi circa 1000 esperantisti si sono iscritti al sito e il loro numero è in rapida crescita. Sempre per merito della libera traduzione, da poco la versione in cinese è stata sviluppata utilizzando come lingua ponte l'esperanto!

Le funzioni di Ipernity

   Il sito offre moltissimi servizi che possono essere utilizzati sia da chi vuole condividere le foto scattate durante un congresso con altri amici esperantisti, sia dall'artista o dallo scrittore che vuole farsi conoscere attraverso la grande vetrina della Rete (ad esempio Vinilkosmo con Martin Wiese).
   Blog, possibilità di caricare foto, musica, video o qualsiasi tipo di documento digitale supportato, fa parte del repertorio di Ipernity.
   Grande cura è data all'aspetto collaborativo, con la possibilità di creare gruppi che condividono le stesse passioni, reti di amici, chat, messaggeria. Ad esempio le azioni dei contatti amici sono riportate anche nella propria pagina personale; se un amico caricasse su Ipernity le foto del suo compleanno e decidesse di renderle visibili a tutti, queste potranno essere visibili anche nella propria pagina personale. Un'offerta veramente completa (e gratuita), che non ha certo lasciato rimpianti in quegli esperantisti che hanno abbandonato Flickr!



Nella rubrica “Navige en la tut-tera teksaĵo” del numero scorso, si accennava alla rimonta del Volapük in Wikipedia. A tal proposito, Carlo Sarandrea ci manda la seguente nota:
Pri Volapuko: la afero estas konata: liberafolio.org faris tutan paĝon http://www.liberafolio.org/2007/volapukapedio/ kaj oni jam diskutis pri tio en soc.culture.esperanto. Ĝi estis "malnobla" ago (en la senco ke oni uzis iun "tool" - kontraŭ la spirito de tutmonda kunlaboro).

Dal Togo, Koffi Doumegnon, tramite don Duilio, ci fa pervenire questa richiesta di una giovane studentessa quattordicenne.
Karaj,
   KOSSIVI Massan Judith, 14-jara (04/05/1994) lernantino en la Instituto Zamenhof en la lasta klaso de mezlernejo, serĉas esperantajn korespondantojn en la tuta mondo. Ŝi ŝatas korespondi pri ĉiuj temoj. Ŝia retadreso estas : «judithkossivi@yahoo.fr», la poŝta adreso estas : 11 BP 48 Lome 11 - Togo.



   Anche quest'anno il solito trio del gruppo di Milano, guidato da Gianni Conti si è recato a Roma per la benedizione “Urbi et Orbi”. Questa volta è stata veramente un'avventura a causa della pioggia insistente caduta durante tutta la cerimonia (e anche prima e dopo). Malgrado ciò la piazza era piena di fedeli con impermeabili ed ombrelli aperti. Si aggiunga che, ad un certo momento, forse per motivi di sicurezza, la polizia ha chiuso l'accesso alla piazza, ciò ha impedito ad alcuni esperantisti di raggiungerci in tempo per formare un gruppo di nove persone. Una famiglia torinese di tre persone (padre, madre e figlia) è venuta in nostro aiuto per tenere tre dei nove pannelli e completare così lo schieramento. Solo alla fine della messa, la folla proveniente da via della Conciliazione, ha sfondato le barriere ed è entrata di forza in piazza permettendo così ad altri esperantisti di raggiungerci. Data l'intensa pioggia, non ci è stato possibile scattare foto, la solita telecamera sulla “giraffa”, che solitamente ci riprendeva si è guastata per cui non ci ha ripreso, alla fine c'è stato un fuggi fuggi generale per cui non abbiamo avuto nemmeno i soliti contatti con i molti che si soffermavano per chiedere informazioni sull'esperanto. Di solito, finita la missione, il gruppo di esperantisti si ritrova in un ristorante per pranzare insieme. Questa volta eravamo così bagnati che non è stato possibile. Il samideano Riccardo Pinori, ci ha soccorso portandoci in auto a casa sua, dove ci siamo asciugati, riscaldati e rifocillati prima del nostro ritorno a Milano. Ci ha consolato il fatto di sapere che la telecamera fissa della RAI ha ripreso i nostri pannelli almeno due volte, anche perchè erano i soli. Le due immagini televisive appaiono nel sito dell'IKUE (www.ikue.org/pasko2008/pasko2008.htm). Abbiamo avuto riconoscimenti di gratitudine da parte di parecchi esperantisti, però rivedendo quelle immagini televisive mi chiedo: Abbiamo fatto contenti gli esperantisti, ma abbiamo fatto un buon servizio all'esperanto? non è che quelle immagini ci hanno presentati come un manipolo di fanatici?

BENIN
Il sindaco di Lokossa propone
un gemellaggio tra le città
di Rimini e Lakossa
La urbestro de Lokossa
proponas ĝemeliĝon
de la urboj Rimini kaj Lakossa

   La Urbestro de la Komunumo de Lokossa (Benino) al S-ro D.ro Alberto RAVAIOLI, Urbestro de la Komunumo de Rimini, kaj al S-ro D.ro Giorgio GIOVAGNOLI, prezidanto de la Komunuma Konsilio de Rimini.
   Ni sekvas de proksime kun granda intereso, la agadojn de la Asocio CER-ES de via Komunumo Rimini, por helpi la klopodojn de la neregistara asocio CPIRS de la komunumo de Lokossa favore al georfoj kaj senrimedaj infanoj de Tozounmé.
La graveco akordigita al tiuj agadoj tradukas nian volon por helpi CPIRS-n disponigante veturilon de la Urbodomo por akcepti la Misiistoj de CER-ES ĉe la Flughaveno de Cotonou por ilia transporto ĝis Tozounmé kaj reiro post la fino de ilia misio. Okaze la lasta misio de CER-ES, kiu restis en la vilaĝo Tozounmé de la 18a de Januaro ĝis la 1a de Februaro 2008, mi mem iris tien la 31an de Januaro por aprecii la laborojn faritajn de Tamara, Luciano kaj Giuliano:
   1: Lumoj ĉe la Orfejo kaj ĉe la Flegejo per Sunpaneloj,
   2: Fluanta akvo el puto per sun-energio,
   3: Lernejaj materialoj donacitaj al lernantoj, studentoj kaj Instruistoj
   4: Abelujoj por abelbredado laŭ la metodo Karlo Karlini
   5: Miloj da donacoj kaj vestaĵoj al infanoj kaj virinoj. Tio ĉio nin emociis kaj devigis nin eksprimi dankojn kaj rekonon.
   Tio instigas nin peti kunligadon de niaj du komunumoj, ĝemeliĝon de Rimini/Lokossa por interŝanĝi kulturajn, ekonomiajn teknikojn favore al niaj du popoloj. Pro tio,antaŭ 18 miloj da personoj, kiam mi raportis pri la urbodomaj agadoj, la 6an de Februaro 2008, kaj informis la tutan komunumon pri nia deziro ĝemeliĝi la urbojn Lokossa kaj Rimini, estis granda aplaŭdo, granda ovacio.
   Karaj Signoroj, ni klopodos efektigi tiun necesan ĝemeliĝon kaj Vi, aŭtoritatuloj de Rimini ne reĵetu nin!
Antaŭdankon,

KONGO D.R.
La unua meso en Esperanto en Kongo D.R.

Antaŭ kelkaj jaroj, neniu estis certa, ke Pastro Duilio Magnani atingus Kongon. Tiu revo realiĝis la 7an de marto 2008.
Preskaŭ je la 19:15, Bruxel Airlines atingis la Internacian flughavenon de Ndjili (tiel estas nomata la flughaveno de Kinŝaso). Kelkaj esperantistoj atendis senpacience la ekapero de pastro Duilio, kiun ili konis nur per la foto. Jen ekaperis Pastro Duilio kaj neesperantista D-ro Renato Berti. Mi direktiĝis al ili kaj ni frate kaj entuziasme brakumis unu la alian kvazaŭ ni jam kunvidiĝis. Je kelkaj metroj starigis kelkaj esperantistoj, kiuj tenis banderolojn kun bonvena mesaĝo al niaj vizitantoj. Elirinte la flughavenon, ni direktiĝis al "Centre Lasalien" (katolika gastejo), kie niaj du fratoj kaj patroj restadis ĝis merkrede la 12an de marto. Grava kaj granda evento: dimanĉon la 9an de marto okazis en la preĝejeto de "Centre Lasalien" la unua meso en Esperanto en Kongo celebrita de Pastro Duilio. Trideko da E-gefratoj partoprenis la meson kun granda entuziasmo kantante en esperanto "Ave Maria" laŭtvoĉe je la fino de la meso. Granda estis la ĝojo por ni ĉiuj. Nova E-aero naskiĝis en Kongo. Ni notu, ke antaŭtagmeze, nia karega pastro kuncelebris lokan meson en la paroko Sankta Petro kun la ĉefepiskopo de Kinshaso, Mons. Laurent Mosengwo. La okazo estis taŭga por prezenti, post la meso, Esperanton kaj Kongolandan Unuiĝon Katolikan Esperantistan (KUKE) ĉe la Episkopo. Ni estis invititaj de la sekretario de la Episkopo prepari la dokumentojn (statuto, ...) pri KUKE. Ĝis ilia foriro (merkredon), malgraŭ la "sufoka varmego", nia karega pastro Duilio kaj nia amiko D-ro Renato Berti ĝuis agrablajn momentojn en Kinshaso. Ilia vizito estas memorinda kaj neforgesebla por ni konganoj. Dankon al pastro Duilio kaj al D-ro Renato. Ili estis tre afablaj. Ni invitas vin preĝi por tiu starigita unuiĝo petante la gracojn de Sankta Maria.

Majo:

25-05-1984: Renkontiĝo de p. Duilio Magnani kun Johano Paŭlo II.
	Tio okazis dum papa-aŭdienco kie p. Magnani, kiel prezidanto de IKUE, sukcesis transdoni al la papo saluton de la katolikaj esperantistoj kaj paroli pri la Meslibro en E-o. (EK n.6 1984).
27-05-1898: Pastriĝo de p. Emil Peltier.
	Li estis pioniro de Esperanto ĉe la katolikoj kaj fondinto en 1903 de la revuo “Espero Katolika”.
27-05-1969: Esperantiĝo de p. Duilio Magnani
29-05-1954: Santigo de Pio X (EK 2003/5-6

Junio:

02-06-1835: Naskiĝo en Riese (TV) de Giuseppe Melchiore Sarto la estonta papo Pio X (EK 2002/7-8)
02-06-1906: Mons. Giambene prezentas la tutan kolekton de EK al Papo Pio X (EK 9-12/2003).
03-06-1951: Beatigo de Pio X.
	Tio okazis dum 23.a IKUE kongreso, kie li estis proklamita ĉiela protektanto de IKUE.
11-06-1928: Naskiĝo en Misano Adriatico (RN) de p. Duilio Magnani (EK 9-12/2003)
17-06-1905: Apero de la unua numero de la gazeto “Esperanto” de UEA (Esperanto n.6/2005)
18-06-2000: Esperantiĝo de Giovanni Daminelli, nuna prezidanto de UECI.
24-06-1937: Naskiĝo en Vigolo (BG) de p. Battista Cadei (EK 9-12/2003).
	Li estis redaktoro de la E-programoj de Vatikana Radio, E-tradukinto de “La Gefianĉoj” de A.Manzoni kaj kunlaboranto de E.K.
24-06-2004: Inaŭguro de la preĝejo de Sankta Patro Pio el Petralcina en Tozounmé (Benino)
	fare de p. Duilio Magnani (KS n.6/2004)
27-06-1906: Pio X sendas benon al la redaktcio de EK (EK 9-12/2003)
28-06-1953: Pastriĝo de p. Duilio Magnani (EK 9-12/2003)
29-06-1944: Forpaso de Mons. Luigi Giambene.

In ricordo di Chiara Lubich

   Venerdì 14 marzo, all'età di 88 anni, è morta Chiara Lubich, fondatrice del Movimento dei Focolari, nella cui casa quest'anno terremo il Congresso UECI, ci è caro quindi ricordarne brevemente la figura.

   Chiara Lubich è nata a Trento il 22 gennaio 1920. Sua madre era fervente cattolica, mentre il padre era socialista e, per le sue idee, perderà il lavoro. Ciò costringerà la sua famiglia alla povertà. Di fronte agli sconvolgimenti della seconda guerra mondiale, comprende che solo Dio resta e il 7 dicembre 1943 decide di donare a Lui tutta la sua vita; tale data segna convenzionalmente l'inizio del Movimento che nascerà.
   Il 13 maggio 1944 Trento è subisce un violento bombardamento. La casa di Chiara è distrutta. Mentre i familiari sfollano in montagna, lei rimane in Trento a contatto con il dolore. Dall'esperienza tra i poveri di Trento, vivendo il Vangelo alla lettera, inizia quella che Chiara ama definire "divina avventura".
   Nel 1948 Chiara incontra Igino Giordani, deputato, scrittore, giornalista, pioniere dell'ecumenismo. Egli sarà ritenuto cofondatore del Movimento dei Focolari.
   Nel 1949 incontra Pasquale Foresi, un giovane cattolico con una profonda vita interiore. Sarà il primo focolarino sacerdote. Ordinato nel 1954, ha contribuito a far nascere gli studi teologici nel Movimento, ad avviare la casa editrice Città Nuova e a realizzare la cittadella di Loppiano. Perciò anche lui è considerato cofondatore del Movimento.
   Nel 1956 con all'invasine dell'Ungeria, Chiara sente l'esigenza di portare Dio nella società. Con questo spirito, un gruppo di persone impegnate nei più diversi campi: dalla politica, all'economia, all'arte, all'insegnamento, si aggregheranno per formare quello che sarà il Movimento Umanità Nuova. Il Movimento dei Focolari inizia così ad articolarsi in numerosi nuovi movimenti: Nel 1966 Chiara dà vita al Movimento Gen (Generazione Nuova) che, proponendo ai giovani la radicalità del vangelo, sarà pronto a dare una risposta alternativa alla contestazione giovanile del 1968; nel 1967, in risposta alla crescente crisi della famiglia, fonda il Movimento Famiglie Nuove e poi il movimento “Giovani per un mondo unito” (1984). Per i più giovani nasce il movimento “Ragazzi per l'unità”.
   Nel 1991, dopo una visita in Brasile, colpita dalla miseria delle favelas, lancia la “Economia di Comunione”, prospettando una diversa distribuzione degli utili e aggregando in breve tempo un migliaio di aziende.
   Dal 1997 al 1998 si dedicò ad aprire nuove prospettive per il dialogo interreligioso: nel 1997 è in Thailandia tra i monaci buddisti e a New York nella moschea di Harlem, parla a circa 3.000 musulmani, nel 1981 in un tempio a Tokyo parla di fronte a 10.000 buddisti e nel 1998 in Argentina incontra la comunità ebraica di Buenos Aires. Nel 2001 in India apre il Movimento al dialogo con il mondo indù.
   Ne consegue una lunga serie di riconoscimenti internazionali: premio UNESCO "Per l'educazione alla pace" (1996); premio Diritti Umani dal Consiglio d'Europa (1998); "Croce del Sud" dal Presidente della Repubblica Brasiliana (1998); "Grancroce al merito" dal Presidente della Repubblica Federale Tedesca (2000); "Cavaliere di Grancroce" dal Presidente della Repubblica Italiana (2003).
   Inoltre, in ambito ecumenico e interreligioso: premio Templeton per il progresso della religione (1977); dalla Chiesa Anglicana, Croce dell’ "Ordine di S. Agostino di Canterbury" (1981) e (1996); dalla Chiesa Ortodossa: "Croce bizantina" (1984) e (1995); dalla Città di Augsburg, Premio "Celebrazione pace augustana" (tra luterani e cattolici) (1988); "Un ulivo per la pace" dalla Comunità ebraica di Roma (1995); "Premio Difensore della Pace" dai Movimenti induisti di ispirazione gandhiana (2001).
   A questi si aggiungano innumerevoli dottorati “honoris causa”, cittadinanze onorarie e riconoscimenti da amministrazioni comunali e da chiese locali.
   Essa fu grande amica di Giovanni Paolo II e dell'attuale Papa, avendo avuto l'intuizione di fondare uno tra i movimenti più innovativi del mondo ecclesiastico, presente oggi in 87 nazioni con 780 comunità sparse in tutto il mondo: 140mila membri attivi e oltre 2 milioni di aderenti. Unità, pace e dialogo tra popoli e culture sono i tre pilastri dei Focolari.

MIA BIBLIOTEKO SUR ARBOJ

   Quando è in vena di scherzare, mia moglie Mariolina chiama la nostra casa “La ca' granda”, prendendo in prestito il nome del famoso ospedale milanese. “Ca' granda”, dice Mariolina, nel senso che abbiamo moltissimi amici e conoscenti. Di fatto, noi abbiamo molti interessi, non solo in campo esperantista, ma anche in campo politico e religioso, oltre alle varie amicizie dei nostri figli e al numeroso parentado, specie di Mariolina (11 gefratoj). È anche per questo motivo, che avendo la fortuna d'avere un grande giardino, l'ho riempito di simboli esperantisti (una trentina), in stile anticonvenzionale, seguendo il mio istinto estroverso.
   Credetemi, queste, unitamente all'entusiasmo che sempre accompagna le mie spiegazioni agli ospiti, hanno fatto sì che alcune persone si sono avvicinate all'Esperanto e parecchie di quelle che erano del tutto contrarie si sono ricredute.
   Uno degli argomenti di cui spesso mi sono servito per illustrare la bontà della nostra lingua è la traduzione in Esperanto di tutte le più famose opere letterarie del mondo. A volte però, notavo che questa mia affermazione lasciava i miei ospiti, sì molto stupiti, ma talvolta scettici! Per questo motivo che ho voluto creare la “Mia biblioteko sur arboj”: in fondo al giardino ho una piccola montagnetta, sulla quale da oltre 30 anni, ho messo a dimora molti alberi. Ora sei di questi sono morti, quindi li ho tagliati all'altezza di un metro e mezzo, e cinque di questi tronchi tagliati li ho a loro volta messi a terra, creando così in tutto undici alberi mozzi, che grazie a un taglio inclinato delle loro estremità, ho trasformato in altrettanti “leggii”.
   In un secondo tempo, ho scolpito undici libri in legno di diverse misure, con bordi in oro e copertine marroni, plastificandoli per proteggerli dalle intemperie e li ho collocati sui detti leggii.
   Sulle due pagine superiori di ogni libro ho riportato due testi tratti dalla traduzione in esperanto di due famose opere letterarie, ad esempio, dall'inglese ho scelto “Amleto” di Shakespeare e dal russo “Resurrezione” di Tolstoj. In totale, la “Biblioteko sur arboj” risulta composta da opere letterarie di 21 lingue diverse.
   Certo, che fa uno strano effetto vedere questi alberi con sopra 11 libri bianchi che spiccano in mezzo al verde degli altri alberi!
   Si dice che l'amore non ha età, quanta saggezza c'è in questo detto! Pure a me è capitato, alla mia veneranda età, di innamorarmi; lo confesso... sono innamorato dell'Esperanto !

MEMORE PRI KIKA

   Jam pasis kelke da jaroj ek de kiam kika foriris el tiu mondo: ŝi kun sia urĝo kreski kaj forflugi, kun ŝiaj flugiloj apenaŭ svingiĝantaj. Tamen mi ankoraŭ memoras nian renkontiĝon: ŝi falis el la nesto, riske algluita sub malmulte rezista tegmento de la preĝejo, iun someran tagon, dum mi estis ekiranta flegi memoron por la lasta jam funebrigita miasocieta esperantisto. Kiel ofte okazas por multaj vivantoj, la deziro alfronti la mondon per siaj fortoj, aŭ plivere, iu neantaŭvidita fraposkuo, ilin puŝas renkonten al tio kion vi ne konas. Kion ŝi ne povis koni estis la trotuaro tie-sube, ŝi ne jam spertis la malmolecon de la ŝtonoj kaj, super ĉio, la katinon de la unua etaĝo de la fronta domaro: katino zorgege flegata de ĉiuflanke bonsintena kaj bonhava familio kiel kompreneblis el la kata haro glatigita kaj freŝe kombita.
Kiel oni scias, kato estas ludetema, ankaŭ sur la vivo de aliaj, sur estaĵoj pli malfortaj kompreneble. Kaj foje tia ĝi etas eĉ tro, kvankam tion ignoras samideanoj katenamiĝintaj. Kiam vi tion ne antaŭvidas, ĝi pretas deturni de vi eĉ la ludilon al kiu vi amligiĝas. Sed tiun fojon mia mano plonĝe bremsis la katan buŝon kies pinte blankaj dentoj jam estis ekstriktiĝantaj en la predon. Mi perceptis la mallogon de ŝiaj gvatantaj familidorlotantoj, sed tuta mia zorgo estis por ŝi: estis tia la okazo kiam mi ekkonis Kikan kaj ekis mia vivo kun ŝi. Verdire, malantaŭ ŝia nomo ne agas vera motivo, mi tiel sin nomis eĉ alvokis ekde tuj kiam mia mano intermetiĝis inter ŝi kaj la vorema katino. Mi min sentis ŝia protektanto, ŝia savanto, eĉ savanto de la vivantaro tuta, ankoraŭ min ne perturbis la penso pri la sufero de la katino delogata. Mi ŝin, tiel malbonstatan, metis en skatolo hazarde forlasita sur la strato kaj ŝin kunportis en mian hejmon. Mi memoras ankoraŭ ke por ŝi mi aĉetis ion ovaĵecan. Al mi oni diradis ke eĉ la paseretoj manĝas varie.
Ni vivis kune mallongatempe, tro malmulte, eble ŝi trovis ke mia vivo tro enue traktas esperanton, kaj observi el mia ŝultro kion mi skribadis sur la ekrano eble ŝin ne kontentigis, aŭ eble ŝi estis tiel aranĝita. Mi ne estas elpensanta ion fantazian: sufiĉus ke esperantistoj navigantaj serĉus trarete por trovi en iu situeto nin kunigitaj en foto, ambaŭ ŝultre gapataj de nevideblaj scivolemuloj, sub la voĉo “despera esperanto”. Ĉe mi nek baroj, kaj des malpli kaĝoj (iu ne estas esperantisto sendanĝere!) malhelpas movojn kaj konfidon. El fenestroj ni povis vidi la katinon pigre atendantan novaĵojn, kiuj, ofte, pluvis el la ĉielo kiel Kika. Al kika mi volintus averti: atendu ankoraŭ iomete, ne foriru tiom frue, viaj flugiloj ne jam tute saniĝis, je katoj estas plena la mondo, ili nenion faras ol atendi senpripensan vian movon; sed mi ne havis la tempon!
Sunbruligitan posttagmezon, ŝin ne vidante en ŝia preferata angulo de la librejo, ŝin mi alvokis, ŝi ne venis, kiel ĉiam la fenestro estis malfermita ĉar ŝia ekflugo estis, laŭ mi, eĉ de ŝi juĝata ankoraŭ tre riska. Mi. esperante en la nova mizerikorda helpo de preterpasanto, kuris al la fenestro kaj vidis ion harflugilecan sur trotuaro. Spitece mi konstatis… triste mi ekrezignaciis…: en la vivo eĉ tion necesas fari, ĉiukoste… funde la libero estas afero bona kaj justa, tiel estas ankaŭ la naturo… Tiasence mi rezonadis dum la katino de la fronta unua etaĝo serene kuŝadis por ĝui la sunon, frande ĝuanta. Ĉu la malfacila ordono de la pardono al la malamikoj vin ekvorantaj etendiĝas ankaŭ al la bestoj? Dume mi adiaŭas vin en la katina ventro, Kika, malbonŝanca kompanulino de mia esperanto!

NI FUNEBRAS KAJ KONDOLENCAS    Nur nun oni sciigas, ke la 29.a de decembro 2007 forpasis profes.ino M.Vittoria Spina de la UECI-grupo de Bologna, kiun ni ĉiuj kondolencas. Ni preĝu por ŝi al la Sinjoro. ***    La 22.a de Aprilo mortis en sia hejmo de La Spezia, prof-rino Lucia Solaroli 91-jaraĝa. UECI-anino aminda kaj bonkora , ŝi estis aktiva en la religiaj grupoj de sia urbo. Ni ĉiuj memoras ŝian partoprenon en ĉiuj niaj lastaj kongresoj. Ni preĝu, por ke la Sinjoro donu al ŝi la eternan ripozon.

Pieco de kamparano Hinda legendo

Vivis foje en Hindujo bonhava viro, kies nomo estis Narada, kaj kiu onidire estis la plej pia el ĉiuj homoj. La Sinjoro tamen, iun tagon sciigis al li, ke en Hindujo estis kamparano pli pia ol li.
   Narada informiĝis, kaj eksciis ke tiu kamparano, daŭre zorganta per siaj kampoj, preĝadis al Dio nur du fojojn en la tago, matene kaj vespere.
   Tiam li pridemandis al la Sinjoro:
- Kial tiu kamparano povas esti pli pia ol mi, se li preĝas nur dufoje en tago, dum mi ĉiuhore preĝadas kaj honoradas al vi?
   La Sinjoro ne respondis al li, sed ordonis:
- Prenu ĉi pokalon ĝisrande plenan de oleo kaj rondiru en la urbo sen elversi el ĝi eĉ unu guton.
   Narada obeis kaj rondiris en la urbo plej singarde, tenente enmane la oleoplenan pokalon, kaj marŝante tre malrapide por elverŝi eĉ ne guton el ĝi. Poste li denove prezentiĝis al la Sinjoro, kiu demandis al li:
- Kiomfoje vi pensis pri mi dum via rondiro en la urbo?
- Neniam, - respondis sincere Narada: - mi estis tro okupita elverŝi eĉ ne guton da oleo…
   La Sinjoro tiam al li diris:
- Pripensu do kiel granda estas la pieco de la kamparano, kiu, malgraŭ la akra kaj laciga laboro en la kamparo, levigas sian preĝon al mi dufoje en la tago. Ne estas dubo: li estas pli pia ol vi.

GIOVANI CONCORRETE L'UECI dispone ancora di n° 3 premi da 258,23 € ciascuno da assegnare a giovani di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all'UECI che conseguano il diploma di esperanto di terzo grado. I premi saranno erogati quale contributo per la partecipazione a un congresso dell'UECI o dell'IKUE. Gli interessati si rivolgano al presidente UECI.

QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2008 Associato ordinario con Katolika Sento (SO) 20,00  € Associato giovane (SG) 10,00  € Associato familiare (SF) 10,00  € Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 41,00  € Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 10,00  € Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00  € Associato sostenitore (SS) 40,00  € Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 82,00  € Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari. E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni. E' associato familiare chi convive con altro associato. Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione. Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte. I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI. I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 47127675 Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I Nota: Sull'etichetta/indirizzo di Katolika Sento è indicata la sigla associativa e l'anno di scadenza dell'abbonamento.

Telefonado
Sinjorino respondas al telefono.
Je la fino ŝi diras al edzo:
- Vi diras ĉiam, ke mi parolas tro multe ĉe telefono. Ĉu vi notis, ke mi parolis nur dudek minutojn?
- Ha! ... kiu li estis?
- Mi ne scias, estis iu kiu eraris la numeron.
Intergeedza kverelo
Li: - Vi estas malbela!
Ŝi: - Kaj vi estas ebria!
Li: - Sed mi nur ĉi vespere
Superreala renkontiĝo
Itala gramatiko renkontas libron pri matematiko:
- Vi ŝajnas trista, kion vi havas?
- Mi estas plena da problemoj.
Koincidoj
En infana lernejo, instruistino demandas:
- Diru al mi ekzemplon de koincido.
- Mia paĉjo kaj mia panjo geedziĝis la saman tagon, en la sama preĝejo kaj kune.

Centjariĝo
En Teksaso (Usono), oni festas maljunuleton, kiu fariĝis centjarulo:
- Nu, avĉjo, je kio ŝuldas tion, ke vi vivis tiom longe?
- Eh! ... simple pro la fakto ke neniam oni malkovris la murdinton de Bill Jones!
Senplore
Knabeto revenas hejmen kun vundita genuo.
- Kompatinda! kio okazis al vi?
- Mi stumblis kaj falis.
- Ĉu vi longe ploris?
- Ne, tie estis neniu!
Klariga letero
Altestimata advokato,
   mi neniam intencis ofendi vin! Kiam en juĝo-ĉambro, je la fino de la proceso, mi eldiris “Kia stultegulo”, neniel mi intencis alparoli al vi, sed al mi mem, pro tio, ke mi elektis vin kiel defendanton. Plej korajn salutojn.
Televidumo
- Mi devas ĉesi tiom longe spekti televidon!
- Kial?
- Ĉar dum mi sonĝis, ses fojojn mi estis vekita pro propagand-intervaloj.
Har-aranĝo
La avino revenas de frizisto kun haroj tonditaj “masklece”.
- Kiel bela vi estas, avinjo: nun vi plu ne ŝajnas maljuna sinjorino!
- Dankon! kion mi ŝajnas al vi nun?
- Vi ŝajnas maljuna sinjoro, avinjo!
Dankemo
Advokato brile solvis proceson de sinjorino.
- Advokato, mi tute ne scias, kamaniere esprimi mian dankemon! Donu al mi konsilon: kion mi povas fari por danki vin?
- De kiam la Feniĉoj inventis la monon, estas nur unu respondo al via demando!
Ŝtelado
Instruistino klopodas klarigi al siaj lernantinoj, kio estas krimo. - Ekzemple, Anjeto, kion vi scias pri ŝtelo. Nu, diru al mi, kio estas ŝtelo?
La infanino ne respondas. La instruistino provas fari ekzemplon:
- Atentu, Anjeto: se vi apudiĝas al sinjoro kaj metas la manon en lian poŝon kaj elprenas monon, kio vi estas?
Sur la vizaĝo de Anjeto brilas lumo triumfa:
- Mi estas lia edzino!
Infanoj
- Panjo, ĉu vi memoras pri tiu amforo, kiun oni transdonas dum jarcentoj de generacio al generazio. - Jes, kio okazis.
- Mia generacio rompis ĝin!