Enhavo



KRISTNASKO 2007

La sekvantoj de la enkarniĝinta Filo de Dio
de Edith Stein (Sankta Tereza Benedikta de la Kruco)
 *Bratislava 1891       †Auschwitz 1942

   Ni ĉiuj jam spertis la feliĉon de Kristnasko. Sed la ĉielo kaj la tero ankoraŭ ne iĝis ununura aĵo. La Bet-Leĥema stelo estas stelo, kiu daŭras brili en malhela nokto ankoraŭ hodiaŭ. Jam en la morgaŭo de Kristnasko, la eklezio demetas la blankajn ornatojn de la festotago kaj surmetas sangan koloron, kaj, en la kvara tago, la funebran violkoloron: Stefano, la protomartiro, kiu unua sekvis la Sinjoron en la morton, kaj la etaj senkulpuloj, la suĉinfanoj de Bet-Leĥemo kaj de Judujo, kiuj estis kruele buĉitaj de la krudaj manoj de la ekzekutistoj, estas la sekvantoj, kiuj ĉirkaŭas la Infanon en la kripo.
   Kion signifas ĉi tio? Kie estas nun la jubilado de la anĝelaj rotoj, kie estas la silenta beateco de la sankta nokto? Kie estas la paco sur la tero? Paco sur la tero al la homoj bonvolemaj. Sed ne ĉiuj estas bonvolemaj.
   Pro tio la Filo de la eterna Patro devis descendi de la ĉielo, ĉar la mistero de la malboneco envolvis la teron. La tenebroj kovris la teron kaj Li venis kiel lumo, kiu iluminas la tenebrojn, sed la tenebroj ne komprenis lin.
   Al tiuj, kiuj Lin akceptis, Li portis la lumon kaj la pacon; la pacon kun la ĉiela Patro, la pacon kun tiuj, kiuj estas filoj de la lumo kaj filoj de la ĉiela Patro, la internan kaj profundan pacon de la koro; sed ne estas paco kun la filoj de la tenebroj. Al ili la Princo de la paco ne portas pacon, sed glavon.
   Por ili Li estas stumbliga ŝtono, kontraŭ kiu ili kolizias kaj frakasiĝas. Ĉi tio estas la vero grava kaj serioza, kiun la ĉarmo de la infano en la kripo ne devas vuali ĉe niaj okuloj. La mistero de la enkarniĝo kaj la mistero de la malbono estas strikte unuiĝintaj. La nokto de la peko kontraŭstaras, des pli morne kaj maltrankvile, la lumon, kiu descendis de la ĉielo.
   En la kripo la Infano etendas la etajn manojn kaj lia rideto ŝajnas diri jam tion, kion, pli poste, en adolta aĝo, liaj lipoj diros: “venu al mi vi ĉiuj, kiuj estas lacigitaj kaj ŝarĝitaj”. Kelkaj sekvis lian inviton .Tiel faris la malriĉaj paŝtistoj, disaj en la kamparo ĉirkaŭ Bet-Leĥemo, kiuj, vidinte la brilon de la ĉielo kaj aŭdinte la voĉon de la anĝelo, kiu anoncis al ili la bonan novaĵon, respondis fideme: “Ni iru al Bet-Leĥemo” kaj ekmarŝis; tiel faris la reĝoj, ekirantaj de la malproksima Oriento, ili sekvis kun la sama simpla fido la mirindan stelon. Sur ilin la manoj de la Infano verŝis la roson de la graco, kaj “ili treege ĝojiĝis”.
   Ĉi tiuj manoj donas kaj samtempe postulas: vi saĝuloj, demetu vian saĝecon kaj iĝu simplaj kiel infanoj; vi reĝoj disdonu viajn kronojn kaj viajn trezorojn kaj vin klinu humile antaŭ al la Reĝo de reĝoj; prenu sur vin senprokraste la laciĝojn, la suferojn, la penojn, kiujn lia servo postulas. Vi infanoj, kiuj ankoraŭ ne povas doni ion vian: al vi la manoj de la Infano de la kripo prenas la teneran vivon jam antaŭ ĝia komenciĝo; la plej bona maniero utiligi ĝin estas ĝin oferi al Sinjoro de la vivo.
   “Sekvu min”, tiel diras la manoj de la Infano, kiel pli poste diros la lipoj de la adolta homo. Tiel ili diris al la junulo amata de la Sinjoro, kaj kiu nun partoprenas en la rondo ĉirkaŭanta la kripon. Kaj sankta Johano, la junulo kun pura kaj infana koro, sekvis lin sen demandi: kien? kial? Li lasis la patran barkon kaj iris malantaŭ la Sinjoro laŭ ĉiuj iliaj vojoj ĝis Golgoto.
   “Sekvu min”, ĉi tiun inviton perceptis ankaŭ la juna Stefano. Li sekvis la Sinjoron en la lukto kontraŭ la potenco de la tenebroj, kontraŭ la blindigeco de la obstina manko de fido; li estis atestanto per siaj vortoj kaj per sia sango; Li lin sekvis ankaŭ laŭ lia spirito, laŭ la spirito de amo, kiu kontraŭbatalas la pekon, sed amas la pekulo kaj propetas por la murdinto antaŭ Dio ankaŭ en la momento de la morto.
   Lumaj bildoj estas tiuj, kiuj surgenuiĝas ĉirkaŭ la kripo: la infanoj teneraj kaj senkulpaj, la paŝtistoj fidemaj, la reĝoj humilaj, Stefano, la entuziasma disĉiplo kaj Johano, la apostolo de la amo; ili ĉiuj sekvis la alvokon de la Sinjoro. Antaŭ ili staras la nokto de nekompreneblaj ŝtonigo kaj blindigo: la skribistoj, kiuj kapablas doni informojn pri la tempo kaj la loko, kie la Savanto de la mondo devas naskiĝi, sed ne deduktas de tio ian “Ni iru al Bet-Leĥemo!”; reĝo Herodo, kiu volas mortigi la Sinjoron de la vivo. Antaŭ la Infano en la kripo la spiritoj disiĝas. Li estas la Reĝo de la reĝoj kaj la Sinjoro de la vivo kaj de la morto, Li eldiras sian “Sekvu min”, kaj tiu, kiu ne estas por Li, estas kontraŭ Li. Li eldiras tion ankaŭ por ni kaj metas nin antaŭ la decidon elekti inter la lumo kaj la tenebroj.

Il Comitato Centrale dell'UECI e la redazione di Katolika Sento augurano a tutti buon Natale e un felice anno nuovo.
La Centra Komitato de UECI kaj la redakcio de Katolika Sento bondeziras al ĉiuj bonan Kristnaskon kaj feliĉan Novan Jaron.




EL LE HOMILIOJ DE MONS. BALCONI

El la homilio de la 2.a dimanĉo de Advento (21-11-2004) pri la la evangelio laŭ Mateo: "Jen via Reĝo iras al vi humila"
[...]
 Estas du verboj en ĉi tiu paĝo de Mateo, kiujn ni aŭdos en la Evangelio de Kristnasko: iru kaj vi trovos. Iru: ĝi estas la invito de la anĝeloj al la paŝtistoj. Iru: ĝi estas la ordono, kiam Erodo forlasis la Saĝulojn. La dua verbo: vi trovos. Vi trovos infaneton, ĉirkaŭvinditan kaj kuŝantan en staltrogo. La Saĝuloj trovis la knabeton kun lia patrino Maria.
La akcepto estas unu el la plej gravaj temoj de la Kristnasko kaj de la Biblio. [...]. Dum la tempo de Jesuo la akcepto havis sian kutimon. Jesuo riproĉis la fariseon, kiu lin akceptis, sen doni al li la lavon de la piedoj kaj la kison de la gastigado. Ĉe kelkaj popoloj la akceptado daŭras tri tagojn: la unuan por akcepti la gaston, la duan por restadi kune kun li, la trian por la salutado.
Al tri anĝeloj, kiuj venis ĉe la arbareto Mamre, Abrahamo diris: "Se mi trovis plaĉon je viaj okuloj, ne pasu preter vian sklavon". "Se mi trovis plaĉon!". La akcepto, la gastado estas donaco de la graco. [...]
 Jesuo bezonas eniri en la urbon, ankaŭ en niajn urbojn turmentitajn per vundoj ne videblaj, plenplenajn da indiferenco, ne sentemajn pri la voĉo de la religio, nezorgantajn pri malriĉeco. [...] Jesuo volas eniri en niajn korojn; ĉi tie li deziras trovi la vestojn brilantajn de la graco kaj la branĉojn de la preĝo.
Iu kuracisto de Caritas internacia rivelis okazaĵon ĉe slava junulino. Dum li faris elektrokardiogramon, ŝi komencis kriadi: la elektrofadenoj al ŝi memorigis la suferitajn torturojn. Afrika junulo, trafita de diabeto, komencis plori, kiam la kuracistoj demandis lin ĉu ankaŭ liaj gepatroj havis saman malsanon: ili ambaŭ estis mortigitaj dum la armea konflikto.
Marshall rakontis strangan epizodon. Al grupo de monaĥinoj, rifuĝintaj en Francujo por eviti persekuton, estis donita bunta papageto, tre bela kaj tre parolema. La loka pastro instruis ĝin respondi al saluto: Dominus vobiscum. Al kiu, ĝi tuj respondis: et cum spirito tuo. Sed, komentis Marshall, kion sciis ĉi tiu papageto pri la signifo de la vortoj?
Kiu estas la reĝisoro de la sceno? Estas Jesuo. Li ordonas al la apostoloj; li kunvokas la homamason; li iras meze de la gentoj atente rigardante la okulojn kaj la korojn de ĉiuj. Jesuo ne petas neeblajn aferojn; li petas simplajn aferojn, sed tre gravajn.
Skribis monaĥo Jesaja en la Meterikon: la mallumo ne suferigas la lumon, la malsano kapitulacas ĉe la sano, la pasioj malfortiĝas en la animo en kiu loĝas la Sankta Spirito.
Eble ni perdiĝas, kiam ni ne rigardas la ĝustan signalaron aŭ ni eniras en la arbaro sen marki, kiel faris Fingreto, la vojeton per blankaj ŝtonetoj, tiamaniere ke ni povu trovi la vojon de la reveno.
Iu gvidisto tuareg diris al turistoj irantaj tra la dezerto: tio, kion vi vidas, ne estas urbo sed la "Morgana feino". Ili al li ne kredis kaj ili lin malproksimigis. Antaŭ ilin forlasi, ankoraŭ foje li indikis tiun punkton: ne iru tien; ĝi estas iluzio. Ili al li ne kredis kaj ili ĉiuj mortis en la dezerto.
Jesuo estas la vorto vera, la vorto bona; lia vorto resonas, kuraĝigas, korektas, resanigas la vundojn de la animo. “Kion vi volas, ke ni faru?”, “Iru: via fido savis vin.”
Bela afero estas pensi al Jesuo: sed tio-ĉi sufiĉas?
Mons. Giovanni Balconi


Katolika kredo kaj Islam:identecoj, similecoj kaj deversecoj
 (Prelego de pastro Mario German - tria parto)


Resumo de la tria parto

DE PLURIKULTURISMO AL INTERKULTURECO

   La verkistino Oriana Fallaĉi inventis la neologismon “Eŭrabio”, por signifi, ke Eŭropo estas regata de Arabio t.e. de Islamo, ne, ĉar Islamo konkeris milite Eŭropon kaj havas tie siajn trupojn, sed pro la fakto, ke la eŭropanoj, timante la islaman terorismon, timas esprimi libere siajn juĝojn pri Islamo, sekve la ŝtatoj mem faras leĝojn kaj promulgas dekretojn por ne instigi la reagojn de islamanoj. Eĉ la islamanoj mem, kiuj vivas en Eŭropo, timas paroli kaj kondukti libere, ĉar ili scias, ke ili ne havos ian ajn protektadon ĉe ni. Ni estas ĉiam pretaj reagi kontraŭ la islamofobio, sed ni estas tute toleremaj kontraŭ la kristanofobio.
   Tial la islamanoj loĝantaj ĉe ni permesas al si kondukti ofte kontraŭ niaj leĝoj. Ekzemple en Marzara del Vallo la plejmulto de la loĝantoj estas tunizanoj, ili vivas laŭ la tuniziaj leĝoj. En liaj lernejoj instruas tunizinaj instruistoj estrataj de la tunizia registaro, laŭ la tuniziaj programoj kaj eldonantaj tuniziajn diplomojn en la araba. Inter ili estas ankaŭ poligamiaj familioj, tio ne nur kontraŭ la itala leĝo, sed ankaŭ kontraŭ la eŭropa. Malgraŭ ke ili vivas en Italio, la italaj aŭtoritatoj ne kuraĝas interveni.
   Nia konduto rilate al ili inspiriĝas al plurikulturismo, tio signifas, ke malsamaj kulturoj okupas la saman teritorion. Ĉiu rajtas vivi laŭ siaj kutimoj, sed inter ili ne estiĝas rilatoj. Tio estigas miskomprenojn kaj kontrastojn. Male ni devas eduki ilin al interkultureco, tio signifas, ke homoj, kiuj vivas najbare, lernu komuniki inter si, koni unu la alian kaj respekti reciproke.
   Ni kutime pensas, ke la islama terorismo venas de ekstere. Tio ne estas tute vere. Estas generacio de teroristoj, kiuj naskigis ĉe ni, vizitis niajn lernejojn, vivis laŭ eŭropa maniero, sed ili forte sentas sian apartenon al propra alia radiko. En Eŭropo estas lernejoj por la dresado al terorismo. Se ni ne edukas al interkultureco, okazas tiaj monstrecoj. Antaŭ ol akcepti inter ni homojn de alia kulturo, ni devus montri al ili, kia estas nia vivmaniero kaj promesigi de ili respekton al niaj kutimoj.
   Nia registaro devas korekti siajn misajn sintenojn. Oni ne povas konsenti, en la nomo de la demokratio, la apologion de terorismo, aŭ konsideri iun modera nur, ĉar li ne metas bombojn en Italio, aŭ elekti kiel oficialan reprezentanton de islamanoj terorisman organizon (kiel estas UCOI), devigante ankaŭ la moderajn islamanojn dependi de tiu. Ĉar ekzistas multaj moderaj islamanoj, kiuj kontraŭas al la islama terorismo, sed ne rajtas paroli en sia lando kaj malfacile povas esprimi siajn ideojn ĉe ni pro la mallogika konduto de nia estraro.
(fino)


Fede cattolica e Islam: identità, somiglianze e differenze
 (Conferenza di don Mario German - terza e ultima parte)


DAL MULTICULTURALISMO ALL'INTERCULTURALITÀ

   Apro questa seconda parte del nostro incontro con una provocazione riguardante il dialogo, le possibilità di dialogo, la natura che deve avere il dialogo con l'Islam, della nostra civiltà occidentale e della nostra religione cristiana cattolica. La provocazione sta nel concetto di Eurabia . Sappiamo che questa parola fu inventata da Oriana Fallaci con due testi; lei scrisse " La rabbia e l'orgoglio " nel 2002 e " La forza della ragione " nel 2004. In questi due testi parlava di Eurabia intendendo dire (riassumo) che l'Europa già è controllata e dominata dall'Arabia e dall'Islam in genere, non tanto perché ci sono degli avamposti militari come potevano esserci durante le guerre che, storicamente, l'occidente ha sostenuto per difendere la propria autonomia dagli attacchi invasori dell'Islam. Non ci sono avamposti islamici alle porte di Vienna, ne ci sono in Spagna, degli islamici che ci stanno per conquistare militarmente, però di fatto constatiamo che in occidente c'è paura, una paura in qualche modo autoindotta oltre che eteroindotta. Indotta dagli islamici stessi con il loro terrorismo, che si esercita anche nei nostri paesi, per cui, morale della favola, anche l'Europa è ormai una delle provincie dell'Arabia, intesa come Islam. Per questo noi abbiamo paura di dire cose di un certo tipo, ci limitiamo nell'esprimere liberamente dei giudizi, anche negativi, sull'Islam e se qualcuno non lo fa viene dichiarato razzista. Cioè siamo in regime di Eurabia, dove l'Europa è colonizzata, è dominata, tramite la paura ed altri meccanismi sociologici o psicologici, dall'Arabia e dall'Islam. In un certo senso questa idea, questa categoria mentale della Fallaci non è così stupida come può sembrare. Alludevo prima al discorso dell'islamofobia e di tutte le attenzioni, fors'anche esagerate, al linguaggio politically correct che si dovrà avere nei confronti dall'Islam; perché non nei confronti del cristianesimo, allora? E invece no! Non si parla di cristianofobia, eppure esiste la cristianofobia oggi come oggi. Cioè, ci sono degli attacchi alle chiese cristiane, non solo alla cattolica, ma alle chiese cristiane in genere, attacchi che si sviluppano su più piani; pensiamo a Dan Brown con il Codice da Vinci, che, ho capito che era un romanzo, ma nella sua prima edizione a pagina 7 si diceva chiaramente che tutte le cose riportate in questo romanzo erano vere e documentate, inventata era solo la trama, ecco perché, tanti sono rimasti sconcertati, infatti tanti cristiani hanno cominciato a dubitare della veridicità dei Vangeli, per esempio. Quindi attenzione, perché, anche attraverso la letteratura, si formano idee e convinzioni. Nessuno si è levato per bloccare la pubblicazione di questo romanzo, che peraltro è diventato anche un film, nessuno, intendo dire, quindi manco la Chiesa, cioè la Chiesa non ha chiesto di ritirare dal commercio questo romanzo. Perciò il concetto di Eurabia ci deve fare venire un dubbio.
   Adesso vi dico il motivo per cui non ho potuto portare Mohamed, perché ha a che fare con questa cosa qui. Voi dovete sapere che a Genova, ma anche da altre parti ormai, la diffusione di islamici è tale, per cui questi possono addirittura creare delle comunità interne nel nostro territorio italiano, delle comunità dove vige la loro regola, la loro legge privata senza alcuna comunicazione con il nostro modo di fare, con le nostre autorità civili. Cosa centra Mohamed con questo? c'entra perché, a parte il problema di lavoro, ha avuto in realtà un ripensamento, io ho cercato di convincerlo, e mi dice: "ma se in quel convegno ci fosse una persona islamica (e lui è islamico), io ho paura a parlare in modo moderato". Ha paura a parlare in modo moderato stando qui in Liguria, io potrei capire uno che ha paura ad apparire conciliante in Algeria o in Giordania; siamo a questo livello!
   Allora io voglio raccontarvi quello che succede a Mazara del Vallo (Trapani) cose di cui nessuno fa riferimento, né nella stampa locale, né nazionale, e quello che sto per dire, vedrete che vi farà accapponare la pelle perché questa è proprio la censura a cui siamo sottoposti dai mezzi di informazione, una censura più pesante di quella che già sappiamo esserci e di quello che crediamo che ci sia. A Marzara del Vallo, dovete sapere, ci sono circa 70.000 abitanti, c'è questa grande industria della pesca che ormai è tutta in mano ai tunisini, ma fin qui, va bene: sono quelli che hanno voglia di lavorare in questo campo, però, attenzione, già dalla fine degli anni '70, quindi non è una notizia fresca che i mass media magari non hanno avuto il tempo di comunicarci, dalla fine degli anni '70 i tunisini vivono in quartieri propri, si reggono sulle leggi tunisine nel territorio italiano, questo è un crimine, ma nessuno, ne polizia né carabinieri, interviene, la stampa non ne parla; hanno scuole tunisine in arabo che non seguono i programmi della scuola italiana, e si è in territorio italiano fino a prova contraria, dove gli insegnanti, tra l'altro, sono mandati dalla Tunisia, quindi la Tunisia, come stato, è ufficialmente informato di questa situazione e non ha nessun problema a mandare propri insegnanti perché tanto sanno che non c'è nessuna opposizione o resistenza da parte nostra. Uno stato nello stato, hanno degli attestati che sono validi per la Tunisia, rilasciati in arabo. Proprio non gliene frega niente di avere attestati italiani, anche perché poi in media, tutti continuano a fare i pescatori, quindi non è che vanno a fare chissà quali scuole, ma attenzione, si arriva anche a questo livello: a Mazara del Vallo ci sono anche famiglie poligamiche il che va contro la legislazione europea, non solo italiana, voglio dire, famiglie poligamiche e tra l'altro, contro la dichiarazione dei diritti dell'uomo, si pratica qualche volta anche l'infibulazione delle bambine. Questo, non in Africa, in Italia, (quando l'avete letto sui giornali?). Orbene lo stato italiano non fa niente, oppure, ecco, se ne parla così, ma non si aiuta la soluzione dei problemi! capite?
   Perché, dobbiamo stare attenti, il nostro scopo non è creare una società multiculturale , come si pensava fino a qualche anno fa, ma in Inghilterra ancora adesso, anche se stanno cambiando idea visto che a Londra non ha molto funzionato, con quello che è successo nel luglio del 2005, quando tra l'altro io ero proprio nella metropolitana di Londra e sono stato fatto evacuare e ho visto i terroristi che stavano scappando inseguiti della polizia e ho dovuto scappare insieme a tutta la massa presa dalla paura. Quindi bisogna stare attenti, il multiculturalismo, fino a qualche anno fa, si considerava una cosa positiva da raggiungere, una ricchezza. Non è una ricchezza! bisogna capirsi: multiculturalismo vuol dire che più culture occupano uno stesso territorio, vivono in contiguità, ma senza un vero scambio, senza creare con ciò una comunità, un senso di appartenenza generale, e non soltanto con la mia piccola tribù o con il mio piccolo mondo islamico o italiano o genovese o cristiano. Il multiculturalismo, praticamente dice: a Genova ci sono i latino americani che vivono alla maniera latino americana allora io farò delle leggi che consentano a loro di fare le loro feste, di non andare al lavoro in quei dati giorni, poi ci sono gli islamici, devo allora consentire a loro che il venerdì non vadano a lavorare etc.; cioè la legge che ha uno sguardo multiculturalista, considera il territorio come un contenitore dove realtà, anche diversissime fra di loro, si suppone che possano vivere pacificamente assieme, solo per il fatto di avere riconosciuti alcuni diritti. Non è così, perché nascono le bande dentro la città: dei latino americani che vanno ad ammazzare i rumeni, dei rumeni che vanno a ...; non è così, non siamo fatti così, cioè, per l'essere umano non basta avere dei diritti, ma bisogna educare invece alla interculturalità , cioè a far sì che le persone che occupano uno stesso spazio fisico e geografico, imparino a comunicare tra loro. Ecco cosa dovrebbe fare lo stato per aiutare il dialogo reale, per smorzare le tensioni, per far sì che l'occidente non divenga sempre più ciò che ha già incominciato ad essere.
   Noi pensiamo che il terrorismo lo importiamo dall'esterno, non è vero, ormai siamo a una generazione di terroristi nati nei paesi occidentali o, se non nati, educati secondo le modalità dei paesi occidentali, ma che hanno mantenuto nel loro cuore sempre un nucleo fortissimo di appartenenza alla propria altra radice, la più vera, più profonda. Vedete, se non si educa alla interculturalità, si rischia di creare queste mostruosità. Osama Benladen ha studiato in Inghilterra, tutti i suoi studi li ha fatti in Inghilterra, non li ha fatti a Bagdad o in Egitto. Però cosa fa? fa quello che fa, convintissimo in una certa forma di Islam. Non importa niente quello che gli dai come diritti e anche come istruzione se non educhi in modo appropriato all'interculturalità e non alla semplice culturalità, dove cose diverse convivono alla meno peggio finché poi non esplode qualcosa. La scuola di terrorismo è in Europa. Il 27 novembre del '98 su "Repubblica" venne riportato in prima pagina il reportage di Magdi Allam: "La scuola di guerra della Jihad a Londra". In pratica si svelava la formazione terroristica svolta regolarmente e liberamente, anzi, secondo Abu Hamza, anche negli USA da tempo. Lo stupore preoccupato nasce, perché questo articolo, in Italia, ma anche altrove, viene vissuto solo come scoop giornalistico. Come scoop curioso, che alle porte di Londra ci fosse questa scuola della Jihad islamica nel cuore dell'Occidente. Ciò senza provocare reazioni sociali, politiche, volte a creare leggi o procedure tese a controllare questo fenomeno. Ecco, questa superficiale indifferenza, questo relativismo, noi lo chiamiamo e lo travestiamo da democrazia, per cui ognuno deve, secondo noi, avere il diritto assoluto di esprimere ogni opinione, e questo è un errore perché la democrazia, non contempla il diritto di negare la democrazia stessa. Cioè, non è che per democrazia, io posso, ad esempio, fare apologia, difesa e propaganda del terrorismo che, con le sue minacce e la sua paura lede la libertà personale di decisione, di parola, di politica, di scelte. Perché allora è una democrazia, deficitaria, da autogol; destinata prima o poi ad estinguersi. Se io ho un'idea debole della democrazia, prima o poi abbandonerò la democrazia, o meglio prima o poi la democrazia debole estinguerà se stessa. Noi dobbiamo avere un'idea propositiva e forte di democrazia per cui, per esempio, quando viene da noi una persona di un'altra cultura, questa persona è bene che venga informata che per noi può fare quello che vuole, però entro certi limiti; non può costruire uno stato nello stato, non può fare la poligamia, a parte che quasi tutti gli stati islamici peraltro l'hanno sanzionata, cioè, non solo, personalmente; quasi nessun arabo si sposa con le quattro mogli consentite di per sé, perché poi, il Corano, su questo chiede che ci sia una equità, cioè devi trattare la prima moglie come la seconda come la terza e come la quarta, quindi in effetti è un po' da spararsi, perciò è quasi di più una gabbia per il marito che non il contrario. Parlando con un taxista egiziano, questi mi diceva: "No no, io sono a favore della monogamia, io stesso ho una moglie, ma ho tanti bambini, i bambini sì, ma le mogli, una e basta!". Quindi, in alcuni stati islamici è proprio prevista la sanzione della famiglia poligamica, ma andiamo a Marzara del Vallo e ci sono le famiglie poligamiche. Cioè, quello che non si fa più negli stati islamici vengono a farlo qui da noi. Questo ci deve far riflettere, non è democrazia. Faccio un esempio concreto: l'Olanda. L'Olanda ha approvato recentemente un provvedimento che chiede di seguire questa procedura quando qualcuno da questi paesi vuol trasferirsi in Olanda. La procedura è la seguente: nelle ambasciate olandesi presso quegli stati, si fa vedere un DVD che mostra immagini "scioccanti" per un islamico (forse anche per me che non sono islamico), vale a dire, si vedono due uomini che si baciano sulla bocca in un giardinetto, due donne che fanno lo stesso, altri che si scannano, cioè che si fumano delle canne liberamente e intanto una voce spiega che questo è considerato normale in Olanda e non può essere sanzionato o essere giudicato negativamente da nessuno, perché c'è questa idea di libertà. A parte i contenuti un po' demenziali del DVD, tipici della realtà olandese, però l'idea è buona, cioè, io prima di farti venire da me voglio assicurarmi che tu tollererai l'impatto con la mia cultura e la mia civiltà, che non è la tua. Cioè, in fondo il concetto è buono ed è bello ed è anche rispettoso, perché non ti obbligo, quando sei arrivato da me di seguire forzosamente uno schema che non ti corrisponde, ma in anticipo, ti faccio scegliere, ti informo. Ecco, noi non facciamo niente di tutto ciò, capite?, non solo abbiamo l'amico Mohamed che ha paura per Genova o Marzara del Vallo.    Cioè, noi dobbiamo veramente stare attenti, perché abbiamo questo mito della democrazia assoluta. Proprio per questa idea così stupida di democrazia, abbiamo una democrazia debole in occidente. Qualche anno fa non esisteva il reato di apologia del terrorismo, quindi tu potevi fare manifesti, siti internet, che esistono tuttora peraltro, dove difendi il terrorismo spieghi quali sono i campi di addestramento, ti puoi iscrivere on line e andare in questi campi, senza problema, perché c'è la democrazia. Ma questa non lo è, perché è una democrazia già votata all'autoeliminazione, perché contiene in sé i germi della propria morte. È una democrazia così debole che non sa essere propositiva, mentre deve avere dei quadri di riferimento e dei contenuti specifici. Noi facciamo degli errori di prospettiva, come dicevo prima, bisogna sapere che quando si dialoga si deve capire anche la categoria mentale dell'altro, dicevo la carità, non è che sia percepita come carità, ricordavo quell'esempio scioccante. Ma, per esempio, noi finiamo per considerare moderato chi non mette bombe in Italia. Cioè, l'islamico che non è impegnato attivamente a mettere bombe da noi, il nostro stato, anche quello precedente con il governo Berlusconi, lo considera un moderato, anche se quell'organizzazione, quella sigla islamica, non è contraria che quelle bombe esplodano altrove. Faccio un esempio concreto. Dovete sapere, qualche volta l'avrete sentito dalla televisione, che lo stato, sia con il governo Berlusconi, che adesso con il governo Prodi, ha preso come referente delle comunità islamiche in Italia, l'UCOI, il cui presidente, Hamza Picardo, è un italiano convertitosi all'Islam. Dunque, questo UCOI è in qualche modo collegato ai Fratelli Mussulmani che è un'organizzazione terroristica (lo si sa, non rischio niente a dirlo). Lo stato italiano, con Pisanu prima e oggi con Amato, ha dato dignità di dialogo a queste persone come rappresentanti dell'Islam in Italia. Capite che errori madornali anche per gli islamici moderati, che esistono in Italia e che non si sentono rappresentati? Però se vogliono avere una qualche rappresentanza, anche quelli che non facevano parte dell'UCOI, devono ormai entrare nell'UCOI, dando soldi, aiuti e sovvenzioni ai Fratelli Mussulmani e quindi alle organizzazioni terroristiche. C'è un'altro punto. Noi quando parliamo degli arabi moderati, guardate che esistono, non è una entità astratta o fantasiosa, inventata da qualche favola, esistono, ma sapete dove esistono? in Europa, oppure laggiù nei loro paesi dove però hanno più difficoltà a sopravvivere o ad esprimere le proprie idee. Ma sapete perché non escono mai potentemente alla ribalta? per dire basta, facciamo qualcosa, piantiamola con questo Islam così terroristico, pauroso. Perché non lo fanno? per colpa nostra. Il meccanismo è un po' complicato, cercherò di essere breve. Quando gli islamici moderati tentano di portare avanti un discorso di moderazione, spesso vengono abbandonati proprio dagli occidentali che, in qualche modo considerano non autentica, non vera la loro rappresentanza dell'Islam. Qui ho un libro di Magdi Allam: "Io amo l'Italia, ma gli italiani la amano?". Racconta come lui sia stato praticamente cacciato da "Repubblica" perché lui difendeva delle idee di un Islam moderato e qualche volta dava la colpa anche all'Islam di certe cose, diceva che l'Islam ha una componente terroristica. La "Repubblica", non tollera, per partito preso, queste semplificazioni (come le chiama lei), quindi il moderato Magdi Allam è stato cacciato via da "Repubblica". Ha trovato al Corriere della Sera, quindi sopravvive e vive anche bene. Dal punto di vista più generale, lui ha la scorta perché ha ricevuto diverse volte una fatva di morte, però, attenzione, chi è che gli ha dato la scorta? Pisanu, lo stesso che dopo due mesi ha preso l'UCOI, che fa parte praticamente di quelli che hanno dato la fatva di morte a Magdi Allam. Capite queste contraddizioni? Allora anche una persona che prova a parlare di moderazione ai confratelli islamici a rischio della propria vita, ha delle difficoltà.    Ultimamente è uscito questo libro nuovo che si intitola "Basta, mussulmani contro l'estremismo islamico", ora tu dici guarda quante pagine! è ricchissimo, ci sono tantissimi autori, però poi incominci a dire: "questo qui vive in Olanda, quest'altro in Francia, questo in Danimarca, questo dal Canada, questo scrive dalla Francia"; cioè, è ovvio, che, se sei "moderato", difficilmente puoi vivere, o, perlomeno, diffondere questa tua idea di moderazione laggiù, devi andare all'estero. Quando vengono all'estero e cercano di fare la loro battaglia dall'estero, hanno dei segnali contradditori, perché, quando escono allo scoperto, rimangono spesso amareggiati e delusi per quel qualche cosa che noi occidentali facciamo, tipo il discorso di Pisanu che gli dà la scorta è nello stresso tempo prende l'UCOI. E allora uno dice: ma qui ho le spalle coperte davvero o fino a un certo punto? perché fa più comodo ad una parte politica. Ed allora stai zitto, tu moderato, stai zitto anche se sei all'estero e così, la idea debole di democrazia, rischia di creare tanti problemi a catena anche sugli islamici moderati che vivono tra di noi. Dobbiamo stare attenti, non dobbiamo essere superficiali su questi temi.
   Comunque vi chiedo scusa e vi ringrazio per la vostra pazienza.

(fine)
(le puntate precedenti nei n. 4 e 5 di Katolika sento)


LETEROJ AL REDAKTEJO


Mi estas Boschin Serio delegito UEA, mia kodo sbos-i
Okaze de la centjariĝo de skoltismo (1907-2007), bonvolu, mi petas, aperigi en via revuo kun la ĉi kune fotoj la jenan artikoleton kun anticipaj dankoj:
Per korespondado Esperanto iĝas vivanta lingvo.
 En la jaro 1947 studanto Jozefo Venturini el Mogliano Veneto Treviso (Italio) post kelkaj monatoj de studado de la internacia lingvo decidis respondi al la invito aperigita en la revueto "La Skolta Mondo" fare de juna ĉekoslovaka skoltino Lida Komzáková el Tabor.
Ĉi jare 2007 ambaŭ festas sesdekon da jaroj de konstanta perletera korespondado. Ili konatiĝis persone nur en la jaro 1979 en Ĉeĥio en gastama etoso, kundividis ideojn, esperojn, ĝojojn, eĉ suferojn kiel du veraj amikoj. Esperanto estis kaj estas la komunikilo kiu ekestigis kaj kreskigis ilian amikecon.
Estas ilia firma intenco kaj espero daŭrigi.....tian korespondadon ankoraŭ dum multaj jaroj.
Notu Bone: Informis Serio BOSCHIN kun kunsento de la interesitoj. Delegito UEA
Via Eritrea, 8
31100 TREVISO Italio


INFORMOJ EL LA LOKAJ GRUPOJ

RIMINI

Antaŭ mia forflugo al Madagaskaro, kie mi renkontiĝos kun pastro Rektoro Pierre Bruno EFADAHY , kun E-katolika grupo de Watomandry, Seminarianoj kaj Episkopo de Tamatave, mi sukcesis lastmomente ricevi kelkajn fotojn kaj skani ilin pri la ŝipdefilado kun la statuto de Papo Wojtyla matene de la 29-a de Julio. Tio eĉ por memorigi la 25-an datrevenon de la Papa vizito en Rimini la 29-an de Aŭgusto 1982, krom por diskonigi Esperanton en nia eŭropstranda banejo kaj feriejo . La tritaga "FESTO de la POPOLOJ kaj de la LINGVO de la PACO " sukcesis sufiĉe kontentiga , des pli ke temis pri la unua provo. Bedaŭrinde, la kserografiestro lastmomente, posttagmeze de la antaŭtago de la festo, NE liveris la gigantajn fotografiaĵojn de la fasado kaj de la mozaikaĵoj de nia E-preĝejo. Tio vere fariĝis gravega manko, kiu kolerigis kompreneble pastron Magnani, des pli, ke jam oni donis antaŭpagon, oni plurfoje promesis, ke ĉiu iris glate, ke plurfoje oni pricertigis min eĉ pertelefone, ke ĉio estis en ordo. Ĉu trompaĵo? ... Fine kion fari?...La kserigrafiestro, alveninta ĉe la ŝipahaveno dum ni estis ŝarĝantaj la statuon sur la motorŝipo MARINELLA de S-ro Gaetano MICHELE, kun malfermitaj brakoj diris al mi : “Pardonu min, Pastro! Mi ne sukcesis.... Krucumigu min...”. “Jes, tiel eĉ oni malliberigos min!.... Terure!”. Tamen, oni etendis tridekmetrajn tolstriegojn laŭ longe la maldekstra flanko de la tri grandaj fiŝkaptaj ŝipoj kun la itallingvaj skribaĵoj: ĉe la unua, kiu devis montri la fasadpanelon “La Chiesa dei SS. Giovanni e Paolo a Rimini” (La preĝejo de la Sanktaj Johano kaj Paŭlo en Rimini); ĉe la dua fiŝkapta ŝipo, kiu portis la bronzan statuon de Papo Wojtyla kaj E-flagon: “Papa GIOVANNI PAOLO II , amico e sostenitore dell'ESPERANTO” ( Papo Johano Paŭlo la Dua , amiko kaj subtenanto de Esperanto); ĉe la tria fiŝkaptista ŝipo, kiu devis kunporti la panelon kun la mozaikaĵoj: “La Cattedrale dell'Esperanto” ( La katedralo de Esperanto). Sekvis la tri mortorŝipojn laŭvice deko da pli malgrandaj boatoj kaj turismaj ŝipoj, kun tiu de la “Marbordaj gardistoj” kaj tiu de la “Volontuloj de la maro”. Kiam la ŝipdefilado startis, trairante je kvincent metroj de la marbordo, oni sonorigis la ŝipsirenojn, kaj tio de tempo al tempo kaj alterne la tri motorŝipoj atentigis la milojn kaj milojn da turistoj laŭlonge la marbordo, dum la surstrandaj laŭtparpoliloj informadis pri la preteriro de la Papa statuo akompanata de ŝipoj kun pluraj diversnaciaj etnianoj ĉeestantaj en Rimini, ĉiuj folklorevestitaj laŭ propra kutimo kaj kun E-flageto enmane. Sur la ponto de la unua motorŝipo eĉ kantis kaj dancis je la tamtamo ludita de iu senegalano. Tamen, eĉ propagandilnivele, ne ĉio iris glate. Estis pendigitaj 250 murafiŝoj en la urbo kaj en la cirkaŭaĵo, komplete pagitaj de la asocio VOLONTARIMINI, sed la disdonado de la flugfolioj, malgraŭ ke eĉ ili estis senpage fare ĉiam de VOLONTARIMINI, ne sukcesis!... Do, lamis multe la propagando. La aliaj programitaj konferencoj, ekspozicio de la fiŝkaptistoj, etnaj muzikaĵoj, kantoj, dancoj, kuiraĵoj kaj eĉ folklordefiladoj bone sukcesis. La enloĝantaro, precipe la hotelestroj kaj E-komencantoj, de San Giuliano Mare, kiun estonte oni esperas nomumi LIDO-ESPERANTO, estis ege kontentaj. Nun la demando: ĉu realigi ĝin venontjare kaj kiam kaj kun kiuj ŝanĝoj? Dankon. Fratan saluton.
P. D. Magnani


VERCELLI

Il gruppo esperantista vercellese “Mario Sola” ha festeggiato il suo cinquantennale per un'intera settimana iniziata sabato 13 ottobre con l'inaugurazione di una mostra dedicata all'esperanto e culminata sabato 20 con la celebrazione ufficiale che si è svolta presso il salone dugentesco di via G.Ferrari, con la partecipazione di numerose autorità civili e culturali e dei massimi rappresentanti della FEI, IEJ, UECI, IIE e ILEI e parecchie decine di esperantisti provenienti da diverse regioni. L'ing. Ranieri Clerici, vicepresidente dell'UEA ha tenuto la relazione ufficiale dal titolo “Esperanto: uno sguardo al futuro”. Al termine è c'è stata la consegna degli attestati 1° e 2° grado a diversi giovani studenti. Prima e dopo la cerimonia ufficiale il nostro socio e collaboratore, prof. Mario Guilla, storico dell'arte, ha guidato i partecipanti nella visita di alcuni importanti monumenti della città.


SCIIGOJ EL AFRIKO


EN MADAGASKARO

   Kiel antaŭanoncite en K.S. n.4, de la 1.a ĝis la 13.a de Septembro, pastro Duilio iris en Madagaskaron kun grupo da volontuloj por viziti la tieajn Esperantistojn. Pro manko de spaco ne eblas transskribi ĉi tie lian tutan raporton, kiu estos publikigita en la venonta numero de K.S. Ĉi sube ni donas nur resumon.

   La rakonto de pastro Duilio komenciĝas per priskribo de la malgaŝa socio, kiu estas kunmetaĵo de diversaj etnaj grupoj devenintaj el Azio, poste li priskribas la klimaton, kiu estas tre varia: kelkloke tre varma, aliloke malvarma, ie seka, ie malseka, sed plej mirinde estas la varieco kaj riĉeco de flaŭro kaj faŭno. Ankaŭ ĉi tie la popolo estas plejparte mizera, sed ne tiel multe kiel en Benino; la domoj ne estas rondaj, sed rektangulaj kaj plejparte en brikoj kun ladaj tegmentoj. Ĉie, kie tio eblas, estas kultivado de rizo aŭ legomoj.
   Pastro Bruno Efadahy, kiun niaj legantoj bone konas, bonvenigis nian grupon ĉe la flughaveno de Antananarivo (la ĉefurbo). Dum la restado en Madagaskaro, ili vizitis precipe tri lokojn: la eks-paroĥejon de pastro Bruno en Watomandry (ĉe la Hindia Oceano), la porpastran seminarion de Tamatave kaj la E-grupo de la ĉefurbo, Antananarivo.
Dimanĉon, la 9.an de Septembro, en Watomandry ilin bonvenigis grupo de 19 esperantistaj gejunuloj de la paroĥo, poste ili vizitis la paroĥan lernejon kaj la granda preĝejo en kiu, la unuan fojon en Madagaskaro, oni celebris Sanktan Meson en Esperanto. Akompanataj de pastro Bruno, ili povis viziti la urbon kaj konstati la malriĉan vivon de la loĝantoj.
   La 11.an de Septembro ili foriris al Tatamave, kie ili estis ricevitaj de la episkopo kaj kie ili vizitis la Seminarion atenditaj de dekunu seminariistoj E-lernantoj, kun kiuj ili povis paroli kaj tagmanĝi ĉe ĉina restoracio. Oni promesis al ili po unu Biblio en Esperanto. Pastro Eichkorn sendos baldaŭ 15 kopiojn.
   En Antananarivo, antaŭ la forflugi, pastro Magnani renkontis la Esperantistojn de la ĉefurbo kaj la prezidanton de la Malgaŝa Esperanta Asocio, prof. Henriel Fidilalao, al kiu li promesis sian kunlaboron por estigi tie interretan kafejon kaj eldoni E-gramatikon en malgaŝa lingvo. Tio estos ia venko kontraŭ la reganta koloniismo ĉar, skribas pastro Duilio: “tio, kio min suferigis en Madagaskaro, ne estis la klimato aŭ la mizero, sed ekscii, pere de itala episkopo kaj de alia misiisto, ke tie koloniismo ne finiĝis. Ĝi daŭras kaŝe eĉ pli abomena ol antaŭe. La francaj entreprenoj subaĉetas la estraron, por ekspluati tieajn minejojn, sed tiuj nenion enirigas en la ŝtatajn kasojn, tial la malriĉuloj iĝas ĉiam pli malriĉaj”. Alia bedaŭrindaĵo estas la neniigo de la loka kulturo. La estraro kaj la ŝtataj funkciuloj estas devigataj uzi la lingvon de la (eks)koloniantoj kaj la popolo restas malklera, sen instruado, do pli facile dominebla. Ankaŭ pro tio la plej kleraj deziras lerni Esperanton: ili deziras malfermiĝi al la mondo sen pasi tra la kolonia lingvo.


“LA PARAGRAFO 32”

ALTA VILAĜETO

Nell'anno 2000, ultimo anno di vita della famosa rivista esperantista cinese “El Popola Ĉinio”, è stata dedicata una pagina intera ad un mio articolo dal titolo “ Mia esperanta Ĝardeno”. In quell'articolo venivano riportate diverse fotografie del mio giardino, quale l'aeroplano, il mappamondo, la barchetta “Esperanto” nel laghetto, ma, soprattutto, era stato dato ampio spazio ad un alberello troncato su cui avevo collocato la riproduzione di un piccolo villaggio: l'“Alta Vilaĝeto”.
Purtroppo, le radici di quell'albero (un salice), dopo averlo tenuto in piedi per quasi 10 anni dopo la sua morte, non riuscivano più far presa nel terreno e un giorno me lo sono trovato coricato a terra, come un birillo colpito dalla palla. Quasi tutte le casette, la chiesetta e la stessa madonnina sul sagrato, andarono rovinati. Per niente scoraggiato, mi sono dato da fare per trovargli un'altra sistemazione.
Una bianca betulla, morta l'anno precedente si è ottimamente prestata all'occasione. Questa volta, per evitare il ripetersi del crollo della pianta, con un idoneo braccio metallico l'ho ancorata ad un muretto vicino, così da sostenerla anche quando le sue radici non riusciranno più a far presa nel terreno.
Ho quindi provveduto a ricostruire il nuovo “Alta Vilaĝeto”, cercando il più possibile di imitare il precedente, apportando qualche miglioramento in alcuni particolari. Naturalmente, una nuova madonnina (proveniente da Lourdes), troneggia ancora sul sagrato della chiesetta.
Dato che dietro l'Alta Vilaĝeto c'è il muro di cinta del mio giardino, ho voluto approfittare dell'occasione per riprodurre su di esso uno sfondo idoneo per un piccolo villaggio abbarbicato tra le alture dei monti dipingendo, su diversi strati, un susseguirsi di montagne d'altezza crescente e terminanti con vette innevate!
Mariolina, mia edzino, ammirando con stupore il mio capolavoro, disse che quando ero piccolo forse ho giocato troppo poco, ed ora voglio riprendermi del tempo perduto !
Penso che non abbia del tutto torto: infatti ho cominciato a lavorare a 12 anni.
Johano el Kor-mano


QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2008
NB: Al fine di evitare il costante disavanzo di bilancio verificatosi negli ultimi anni, l'assemblea generale di Sestri Levante del 3 giugno 2007 ha deciso di innalzare la quota associativa ordinaria a 20 euro. Di conseguenza aumentano tutte le altre. Rimangono invariati gli abbonamenti.

Associato ordinario con Katolika Sento (SO) 20,00  €
Associato giovane (SG) 10,00  €
Associato familiare (SF) 10,00  €
Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 41,00  €
Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 10,00  €
Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00  €
Associato sostenitore (SS) 40,00  €
Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 82,00  €

Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari.
E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni.
E' associato familiare chi convive con altro associato.
Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione.
Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte.
I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI.

I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 47127675
 Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I
 Nota: Sull'etichetta/indirizzo di Katolika Sento è indicata la sigla associativa e l'anno di scadenza dell'abbonamento.


SCIIGOJ EL ESPERANTA MONDO

Bergamo

La katolika ĵurnalo “L'Eco di Bergamo” de la 4.a de Septembro dediĉis plenplenan paĝon al Esperanto.
   La ĉefa artikolo, riĉigita de foto de Esperantistoj en placo Sankta Petro, sub la titolo “Una sola lingua per tutti - i 120 anni dell'esperanto” prenas la sugeston de la IEF kongreso de Pisa por doni plurajn informojn pri esperanto: la historio, la lingvo, la movado kaj organizoj, la literaturo, la celoj kaj idealoj, la nuna situacio kaj kiel lerni la lingvon per interreto.
   Alia artikolo parolas pri la koncerto de Gianfranco Molle ĉe la marbordo de Marina di Pisa, kie li kantis en Esperanto kanzonojn de Fabrizio De Andrè. Ĉi tiu artikolo donas informojn ankaŭ pri la aliaj publikaj programeroj de la kongreso de Pisa, kaj mencias la 63.an Internacian Junularan Kongreson en Hanoj kaj la eŭropan kongreson de Maribor.
   La lasta artikolo, sub la titolo “L'intervista a Leo Franzoni «Adottarlo in Europa sarebbe un affare»” estas intervjuo, en kiu nia UECI-ano ekas de la kongreso de Pisa por paroli pri siaj spertoj rilate al Esperanto kaj pri la ecoj de tiu lingvo por, poste, priskribi la avantaĝojn de Esperanto kompare kun la angla kaj, fine, alveni al la lingvaj problemoj en la Eŭropa Komunumo, kiuj estus konvene solveblaj per Esperanto.
   Ŝainas, ke, pro ĉi tiu artikolo, diversaj legantoj de la ĵurnalo aliĝis al ret-kursoj de esperanto.

Romo

   Ekde la unua de Oktobro, la Itala Radio (RAI Internacia) ĉesis elsendi kurtondajn radioprogramojn al eksterlando. Tio koncernas ĉiujn programojn, en ĉiuj ĝis nun uzataj 26 lingvoj (inkluzive de Esperanto). Do sabaton la 29.an de Septembro je la 22.a horo ĝi elsendis la lastan programon en Esperanto. Jen la lastaj vortoj eldiritaj de la konduktoro de la programo, Antonio De Salvo:
   “Ni sciigas niajn geaŭskultantojn, ke ekde venonta lundo, la unua de oktobro, RAI Internacia ĉesos elsendi siajn radiogazetojn al eksterlando, ĉi tiu elsendo, do, estas ankaŭ la lasta, kiu el Radio Romo surondiĝas en lingvo Esperanto.
   Tiamaniere finiĝas tradicio, kiu daŭris de pli ol sepdek jaroj: la elsendoj en Esperanto de la Itala Radio naskiĝis en 1935, haltis pro la milito en 1942, kaj rekomenciĝis en 1950.
   En ĉi tiu ĉagrena momento, nia penso iras al la homoj (viroj kaj virinoj) kiuj pluportis la torĉon dum tiel longa tempo, kaj al niaj karaj kaj fidelaj geaŭskultantoj.
   Fartu bone, kaj ĝis ne-reaŭdo!
   Nia elsendo en esperanto estas finita”.



MEMORE AL "TONINO" GAMBUTI
Pasis jam unu jaro de la forpaso de nia neforgesebla Antonio Gambuti (†16.09.2007). Ni volas rememori lin pere de poemo verkita de Lucia Miano okaze de lia forpaso.
Mi sonĝis lin
junan kaj ridetantan
kaj mi demandis al li:
«Ĉu vi estas feliĉa,
"Tonino" kara?»
Subite klara lumo
aperis en lia mieno,
kaj per muzika voĉo
li ekparolis:
«Dum la lastaj tagoj
de mia tera sufero
iam en sonĝo 		aperis al mi Jesuo
venanta al mi renkonten
en granda lumo».
Kaj mi denove al li demandis:
«Ĉu vi estas feliĉa,
kie vi 'stas , Antono?»
«Jes, karega»,
li diris afable
Kun sia dolĉa rideto kutima,
«Estas ĝojo ĉi supre en la ĉielo
kaj sensufero
feliĉo senfina.»



22° Congresso U.E.C.I.
 23-27maggio 2008 – presso il Centro Mariapoli
 Strada di Càdine, 33 – 38070 Càdine TRENTO

   Il prossimo congresso UECI, si terrà a Trento dal pomeriggio di venerdì 23 al pomeriggio di martedì 27 maggio 2008 presso il Centro Mariapoli di Càdine. La località è una frazione del comune di Trento, posta in collina e facilmente raggiungibile dalla stazione con i mezzi pubblici urbani, comunque, nel pomeriggio del 23, in orari compatibili con gli arrivi dei treni principali, sarà messo a disposizione un autobus navetta per trasportare i congressisti direttamente al kongresejo.
   Il Centro Mariapoli è una struttura del Movimento dei Focolari di Chiara Lubich. Questo movimento, ormai diffuso in tutto il mondo, ha una particolare vocazione al dialogo ecumenico e interreligioso, quindi ci è particolarmente vicino.
   Come facciamo da qualche anno nella scelta del tema ci siamo ispirati alla località. Il tema scelto sarà:
Dal concilio di Trento al cammino ecumenico.
Il Concilio di Trento non è solo un tema religioso, ma anche culturale e quindi sarà un'occasione per trattare diversi argomenti.

Ipotesi di programma:

Venerdì, 23 maggio
pomeriggio: Accoglienza e sistemazione dei kongresanoj
sera: Cena – interkona vespero

Sabato, 24 maggio
mattino: Apertura del Congresso – Prelegoj.
pomeriggio: Prelegoj
sera: Intrattenimento musicale del complesso "Il tamburo del sole"

Domenica, 25 maggio (Corpus Domini)
mattino: Visita alla città di Trento
ore 11:15: S.Messa in Esperanto nel Duomo
pomeriggio: Assemblea annuale dell'UECI
sera: Intrattenimento serale

Lunedì, 26 maggio
mattino: Pellegrinaggio al Santuario della Madonna del Pinè
ore 11:15: S.Messa in Esperanto nel Santuario
ore 13:00: Pranzo in ristorante in riva al Lago delle Piazze
pomeriggio: Visita alla "Cattedrale Vegetale" di Valsella in Valsugana
sera: Adiaŭa vespero

Martedì, 27 maggio
mattino: Chiusura del congresso e rientro
pomeriggio: pranzo e rientro

Finora sono previste le segg. prelego:
   “Il Concilio di Trento in prospettiva Storica” di mons. Igino Rogger canonico della cattedrale di Trento.
   “La pedagogia del Concilio di Trento” del prof. Giordano Formizzi
   “La vita quotidiana a Trento durante il Concilio” di Norma Cescotti Covelli
   “Il Concilio Vaticano II, una svolta nel cammino ecumenico” di Paola Ambrosetto
   “Le idee che urtano” di Armando Zecchin
Ci sarà inoltre il solito intervento di Gianni Conti dal titolo “Cose dell'altro mondo”, la presentazione delle escursioni e interventi su argomenti vari inerenti al tema e che verranno dettagliati nel programma definitivo.
Come al solito nei nostri congressi: S.Messa quotidiana in Esperanto, lodi, rosario, compieta.

Quote:

Per l'intero congresso.
         Iscrizione: 20 euro
         Vitto, alloggio, escursioni:    200 euro in camera singola,    180 euro in camera doppia
(queste quote subiranno un aumento di 10 euro per chi si iscrive dopo il 30 aprile)

Le quote sono per persona e comprendono la pensione completa dalla cena del 23 maggio al pranzo del 27 maggio, le escursioni e, per coloro che arrivano nel pomeriggio del 23, l'autobus navetta dalla stazione FS di Trento a Càdine.
Previo accordi con l'organizzatore, Giovanni Conti, è possibile venire al venerdì mattino o partecipare solo a parte del congresso.

Per le iscrizioni, si può usare l'aliĝilo allegato o scaricarlo dal sito www.ueci.it (per trovarlo cliccare nel menu a sinistra: I nostri congressi") da inviare per posta normale a Gianni Conti o, meglio, chi ha un accesso ad internet, lo può compilare e spedire direttamente dal nostro sito risparmiando francobollo e perdita di tempo.
Nel nostro sito, c'è un link al Centro Mariapoli ( www.trentoardente.it) da cui si possono vedere foto del kongresejo e ottenere ulteriori informazioni sull'attività di questo Centro.


Congresso FEI in Pisa

   Quest'anno il congresso FEI si è tenuto a Pisa da venerdì 31 agosto al venerdì 7 settembre e, come ogni anno, numerosi sono stati i nostri soci che vi hanno partecipato.
   La solenne inaugurazione si è tenuta sabato 1, al polo Carmignani, con la prolusione del poeta esperantista islandese Baldur Ragnarsson, nuovo candidato al premio Nobel per la letteratura dopo la scomparsa di Willian Auld. Nel pomeriggio si sono i svolti “fakaj kunvenoj” e alla sera tutti in riva al mare, a Marina di Pisa, per ascoltare le canzoni di Fabrizio de André cantate in Esperanto da Gianfranco Molle. Domenica mattina, don Florio Giannini ha celebrato una S.Messa in esperanto nella chiesa dei Cavalieri, quindi si è svolta l'assemblea FEI durante la quale si sono eletti i membri del nuovo Consiglio Nazionale e i revisori dei conti; nel pomeriggio visita guidata alla città e in serata, nel teatro S.Andrea, Piero Nassim ci ha intrattenuto con canti iddish e Teresa Kapista ci ha raccontato la sua esperienza di insegnamento dell'esperanto in Africa. Da lunedì a mercoledì sono stati organizzati tre seminari in contemporanea: uno sulla didattica dell'esperanto tenuto da Paul Gubbins, uno sulla letteratura in esperanto tenuto da Nicola Ruggiero e Mauro Nervi e il terzo su temi di informatica tenuto da Massimo della Rovere e Claudio Imbrenda. Prima di cena, in aula magna, presentazione di novità librarie da parte degli autori. Come intrattenimenti serali, lunedì: partita di calcio tra noi e una squadra di “vip” pisani (abbiamo visibilmente perso, ma a un certo punto si è perso il conto delle reti incassate), martedì nel teatro S.Andrea, l'attore Mario Migliucci ha recitato il suo monologo “Doktoro Esperanto” (valeva la pena di partecipare al congresso solo per questo), mercoledì sera: tutti a Lucca per una cena con il gruppo esperantista lucchese. Le giornate di giovedì e venerdì sono state dedicate alle escursioni a Lucca-Garfagnana e a Volterra.
Durante il congresso c'è stata la possibilità di seguire due corsi di esperanto tenuti da Katalin Kovàts e sostenere gli esami di 1°, 2° e 3° grado.


INCHIESTA SU KATOLIKA SENTO

   Alla lettera di convocazione dell'assemblea generale, era accluso un questionario su Katolika Sento. Sono stati spediti 169 questionari e ne sono tornati 32 (17 da uomini e 15 da donne). Diamo una sintesi delle risposte pervenute.
   Per quanto riguarda la lettura delle rubriche, si doveva dare un voto da 1 (mai letta) a 5 (sempre letta). Risulta che la rubrica più letta è “Amuze” con voto medio 4,72, seguita dall'articolo di prima pagina (4,41), “Leteroj al la Redaktejo” (4,06) , “Informoj el la Lokaj Grupoj” (4,03), “El la homilioj de mons. Balconi” (3,97), “La Paragrafo 32” (3,91), “Sciigoj el Afriko” (3,84), “Biblia Kulturo” (3,53), “Navige en la Tut-Tera Teksaĵo” (3,34). Come si vede il livello di gradimento è medio alto anche per la rubrica meno letta che, essendo specialistica, è di interesse limitato ai fruitori di computer.
   Per quanto riguarda l'uso della lingua si era richiesto di dare un voto da 1 a 5 (1 solo italiano, 3 bilingue, 5 solo esperanto). I risultati confermano il gradimento dell'attuale impostazione anche se i pareri sono molto variabili, c'è chi vorrebbe tutto in esperanto e chi tutto in italiano (eccetto “Amuze”). In media si preferisce l'E-o per “Amuze” (4,34), “Homilioj di Mons.Balconi” (3,59), “Leteroj al la Redaktejo” (3,53); si preferisce bilingue per “Sciigoj el Afriko” (3,38), “Informoj el la Lokaj Grupoj” (3,25), articolo di prima pagina (3,09), “Biblia Kulturo” (2,88) e si preferisce l'italiano per “La Paragrafo 32” (2,41) e “Navige en la Tut-Tera Teksaĵo” (2,25). Stranamente non si nota una correlazione tra queste preferenze e una maggiore o minore conoscenza dell'esperanto.
   Per quanto riguarda l'aspetto grafico, in generale non viene attribuita importanza alle modifiche proposte, in nessun caso il punteggio medio supera il 2. In media, per aumentare il contenuto: riducendo le dimensioni dei caratteri (1,81), aumentando il numero di pagine (1,63). La richiesta di aumentare lo spazio per le immagini, sollecitata da qualcuno, (1,59) e per immagini a colori (1,13). Su quest'ultimo risultato probabilmente ha pesato il prospettato incremento dei costi.
   Per i dati personali: l'età media conferma l'impressione che si ha partecipando ai nostri congressi: 70,57 anni con un minimo di 34 e un massimo di 90. La conoscenza della lingua è medio-alta (in media 3,11 su un punteggio da 1 a 5), così pure il livello di istruzione (8 laureati e 12 diplomati). È evidente che i dati sono solo indicativi data la scarsità dei questionari pervenuti.
   I suggerimenti sul retro del questionario sono i più svariati, ma talvolta stimolanti. Riassumendo:
- Tre chiedono di abolire Katolika Sento a favore di Espero Katolika - tre di dare più spazio alle grandi tematiche religioso-politiche di attualità - due di inserire una rubrica con indirizzi di chi vuol corrispondere - due di modernizzare la rivista con temi più attuali e più rivolti ai giovani.
Altre richieste sono: brevità espositiva; dare solo un riassunto delle “Homilioj” per dare più spazio alla Cultura Biblica; trascrivere i testi in esperanto della Radio Vaticana; meno temi clericali e più informazioni su argomenti di utilità pratica; propagandare lo spirito esperantista sottolineando le opportunità per i giovani; più spazio alle attività delle sezioni periferiche; inserire temi filosofico-ambientali; ridurre i numeri annuali a 3 o 4; più articoli bilingue a favore dei principianti, ma anche di esperantisti esteri che vogliono impratichirsi con l'italiano. Come si vede sono argomenti su cui si potrebbe aprire un dibattito.


GIOVANI CONCORRETE
L'UECI dispone ancora di n° 3 premi da 258,23 € ciascuno da assegnare a giovani di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all'UECI che conseguano il diploma di esperanto di terzo grado. I premi saranno erogati quale contributo per la partecipazione a un congresso dell'UECI o dell'IKUE. Gli interessati si rivolgano al presidente UECI.



MULTE DA DANKOJ
(per motivi di riservatezza diamo solo la sigla del nome e la provincia)
Bonfarado:
   C.S.   MI      50 €
   G.D.   MI      78 €



AMUZE

Interpunkcio
 Iam, riĉulo fartis tre malbone. Li petis plumon kaj paperon kaj skribis tiamaniere:
“... mi lasas miajn havaĵojn herede al mia fratino ne al mia nevo neniam estu pagata la konto de la tajloro nenion al la malriĉuloj.”
 Li mortis antaŭ ol enmeti interpunkcion. Estis kvar konkurantoj:
   Venis la nevo, kiu enŝovis la jenan interpunkcion:
“... mi lasas miajn havaĵojn al mia fratino? ne! al mia nevo; neniam estu pagata la konto de la tajloro, nenion al la malriĉuloj.”
    Poste alvenis la fratino. Tiel ŝi interpunkciis la skribon:
“... mi lasas miajn havaĵojn al mia fratino, ne al mia nevo; neniam estu pagata la konto de la tajloro, nenion al la malriĉuloj.”
    La tajloro postulis la originalan kopion. Li enblovis en la braĝojn laŭkonvene:
“... mi lasas miajn havaĵojn al mia fratino? ne! al mia nevo? neniam! estu pagata la konto de la tajloro; nenion al la malriĉuloj.”
    Tie neatendite alvenis la malriĉuloj el la urbo. Unu el ili donis tian ĉi interpreton:
“... mi lasas miajn havaĵojn al mia fratino? ne! al mia nevo? neniam! estu pagata la konto de la tajloro? nenion! al la malriĉuloj.”
 Al kiu li donacis sian fortunon? (Pripensu! se vi ne divenas legu sube la solvon)
(Sendis Luigi Alfano)
(Heredis la fratino, ĉar en Esperanto ne eblas aldoni demandosignon sen enŝovi konvene ankaŭ la vorteton “ĉu”)

***
Inter knaboj
 - Ĉu estas vere, ke via panjo estas brava kuiristino?
- Mi ne estas certa, ĉar panjo, antaŭ ol manĝi, devigas min reciti preĝon.
***
Krozade
 Dum krozado, sinjorino sin adresas al ŝipestro:
- Ĉu tiajn ĉi ŝipoj, dronas ofte?
- Ne! neniam pli ol unu fojon
***
Hundo
 Sinjoro promenante en la urba parko vidas knabon, kiu ludas ŝakojn kun hundo.
Mirinte, li haltas kaj rigardas la scenon. Kiam fine li vidas, ke la hundo venkas, li diras al la knabo:
- Via hundo estas tre inteligenta!
- Ne tro. Ĉi tiu estas la unua fojo, ke li venkas.
***
El tendaro
 Peĉjo skribas leteron al sia patrino el la somera tendaro:
“...Kara panjo, vi forgesis kudri slipon kun mia nomo sur miajn vestaĵojn, tial nun oni nomas min “Pura Katuno”.
(Sendis Dori Pozzi)



COMITATO CENTRALE U.E.C.I.

Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149.
Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532
Segretario: Marco POLITI, Via Montemartini 4, 20139 Milano – tel. 02.5395237
Consiglieri:
don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110
Carlo SARANDREA, Via di Porta Fabbrica 15, 00165 Roma – tel. 06.39638129
Norma COVELLI CESCOTTI, via E.Fermi 29, 38130 Trento – tel. 0461.925210
Marsilio GUAZZINI, Via Coletti 108/A, 47900 Rimini – 0541.22993
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397
Nota bene: Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI.
- Per i versamenti in denaro utilizzare il c.c.p. n. 47127675 intestato a UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA ITALIANA (U.E.C.I.) ricordando di mettere sempre la causale del versamento.