Enhavo



18a EKUMENA ESPERANTO KONGRESO

UECI-anoj en Pelplin    De la 21.a ĝis la 28.a de Julio 2007, en Pelplin'o (Pollando) okazis la 18.a Ekumena Esperanto Kongreso (E.E.K.), kiu estis samtempe la 60.a kongreso de IKUE kaj 57.a de KELI. Aliĝis 213 homoj el 19 landoj, la italoj aliĝintaj estis kvin, sed nur kvar partoprenis.
   Pelplin estas ĉarma urbeto de Pomerio je preskaŭ 9000 loĝantoj lokita proksimume 60 kilometrojn sude de Gdansko (Dancigo). Malgraŭ ĝia malgrandeco, ĝi estas episkopa urbo notinda pro sia impona Baziliko konstruita inter la fino de la 13.a jc. kaj komence de la 14.a jc. fare de la Ordeno de Cistercianoj, kiuj havis tie sian monaĥejon. Post la forpelo de la Cistercianoj komence de la 19.a jc., la dioceza eklezio, en 1824, transprenis la monaĥejajn konstruaĵojn kaj en 1992 Pelplin iĝis episkopa sidejo kaj la cisterciana baziliko, ĝia Katedralo. Ĝi estas la plej granda gotika katedralo en Pollando. En la jama monaĥejo nun estas la dioceza Porpastra Alt-seminario kaj tie estis nia kongresejo.
   En la kongresejo disvolviĝis la tuta kongresa vivo, ĉar tie estis ankaŭ niaj loĝejoj krom la salonoj por la prelegoj, la kapelo kaj la manĝejo. Malantaŭe granda parko estis je nia dispono por ripozi, promeni kaj konversacii, malgraŭ ke la vetero estis malvarmeta kaj de tempo al tempo pluvetis.
   La temo de la kongreso estis: “...Dio estas amo... (1Joh. 4,6)” kaj ĝi estis pritraktata el pluraj vidpunktoj de katolikaj, protestantaj kaj ortodoksaj prelegantoj.
   Laŭ la programo:
   La tuta sabato 21.a de Julio estis dediĉita al la akcepto de la kongresanoj, nur post la vespermanĝo estis renkontiĝo kun prof. Boĵidar Leonov, bulgaro, prezidanto de TOLE (Tutmonda Ortodoksa Ligo Esperantista) kiu prezentis sin kaj sian asocion. Tio estis grava afero ĉar estis la unua fojo ke en niaj Ekumenaj Kongresoj TOLE oficiale prezentiĝas. Interalie li proponis ke la venonta E.E.K. (en 2009) okazu en Bulgario.
   Dimanĉo matene, en la Baziliko, oni celebris Sanktan Meson kaj vespere Ekumena Diservo. Posttagmeze estis urb-gvidado tra Pelplin, t.e. vizito al la Baziliko kaj al Dioceza Muzeo. Post vespermanĝo en “Aula Magna” okazis la Solena Malfermo gvidata de Miloslav Šváček kun saluto de la urbaj aŭtoritatoj kaj de la landaj reprezentantoj. Kiel ĉiutage la tago finiĝis en la kapelo por la vespera preĝo.
   Lundo estis dediĉita precipe al la kongresa temo. Post la Sankta Meso kaj la komuna kantado, komencis Philippe Cousson kun prelego pri “Amo”, poste prof. Boĵidar Leonov prelegis pri la “Ortodoksa vido de la kristana amo”, sekve prof. Peter Knauer SJ pri “Amo - kredo por nia tempo”, pastro Bernhard Eichkorn pri “Amo en la Biblio”. Posttagmeze reprenis pastro Eichkorn prezentante la tri esperantajn tradukojn de la encikliko de la papo pri la kristana amo kaj tuj poste d-ro Roman Forycki parolis pri la pensoj de papo Benedikto la 16.a. Fine Siegfried Krüger prelegis pri “Evidente”, la agado de Jacques Tuinder por blinduloj. Post vespermanĝo en “Aula Magna” la folklor-ensamblo “Modraki” prezentis sian amuzan spektaklon. Fine la kutima vespera preĝo en la kapelo.
Je premio Andreoni    Mardon matene, post la kutima sankta Meso kaj komuna kantado, prelegis d-ro Eligiusz Sitek pri “Kostanteno Dominik, episkopo de Pelplin” kaj poste Eduardo Kozyra prezentis la ekskursoj en Malbork kaj Gdansk. Posttagmeze ni havis tre interesan ekskursojn en Malbork (Marienburg) por la inaŭguro de “Obelisko de la Paco” en la “Parko de la Mondo” kaj viziton de la fama Teŭtona Kastelo. Post la vespermanĝo spektaklo de la folklora ensemblo “Słonoszka” en “Aula Magna”.
   La tuta tago de merkredo estis dediĉita al la vizito de Gdansko kaj ĉirkaŭaĵoj kiel la katedralo en Oliwa kaj la strando ĉe la Balta Maro. Post la vespermanĝo ni spektis korusan koncerton en la Katedralo kaj poste en la ĝardeno, ĉe fajro, ni gustumis rostitajn kolbasetojn kaj ĥore kantis E-kantojn akompanatajn per gitaro.
   Ĵaŭdon matene okazis la jaraj kunvenoj de IKUE kaj KELI. Dum la IKUE kunveno la landaj reprezentantoj prezentis la agadon de sia landa sekcio, tiuokaze la prezidanto de UECI, Giovanni Daminelli, donis la lastan premion Andreoni al la junulo Francesco Lorenzon, kiu la pasintan jaron superis la duagradan E-ekzamenon. Gratulojn al li. Ni esperas, ke li daŭrigu la studadon de Esperanto por atingi la tria-gradan diplomon kaj akiri la koncernan premion disponigitan de UECI. Dum la jara kunveno de IKUE okazis balotoj por la elekto de la nova estraro. Miloslav Šváček estis konfirmata prezidanto. Estis elektitaj: Carlo Sarandrea, Gabriel Anda, Antonio de Salvo, Marija Belošević, Bruno Masala, sac. Attila Szép, sac. Lajos Kóbor, Stanislaw Śmigielski. Ricevis voĉdonojn: sac. Stefan Hawkes-Teeples, Pavol Petrík, sac. Duilio Magnani, (kiu, kiel honora prezidanto, restas en la estraro) kaj Giovanni Daminelli. Posttagmeze ĉiuj libervole havis la eblecon prelegi pri io ajn. Nia itala junulo Francesco prezentis esperantlingvan DVD pri lerneja ekskurso, kiun li faris kun siaj lernejaj kamaradoj kaj instruistoj en la balkana duoninsulo por travivi la postmilitan situacion, disdoni helpmaterialojn al tieaj kolegoj kaj starigi pacajn rilatojn kun ili. Post la vespermanĝo en Baziliko oni celebris solenan Sanktan meson honore al martiro IKUE-ano Beata Titus Brandsma.
   Vendredon, post la kutima Sankta Meso, Philippe Cousson prelegis pri “La aŭtoritato en la Protestantaj Eklezioj”. La prelego instigis multajn demandojn kaj klarigojn kiuj pasigis la tempon ĝis la tagmanĝo. La posttagmezo estis libera por konsenti al voluntuloj pretigi la adiaŭan vesperon, kiu okazis en “Aula Magna” tuj post la vespermanĝo en la kutima gaja kaj festa etoso.
   Sabaton, post la matenaj preĝoj kaj la matenmanĝo ĉiuj foriris al sia hejmo.
Giovanni Daminelli



EL LE HOMILIOJ DE MONS. BALCONI

El la homilio de la 23 dimanĉo de la jaro (9-9-2001) pri la evangelio laŭ Luko: “Kiu el vi ne forlasas siajn posedaĵojn, ne povas esti Mia disĉiplo”

   La monakoj, kiuj vivis kun Sankta Benedikto, estis zorgopremataj ĉar al ili mankis akvo: "Almenaŭ la akvo!" ili diris. Ili konfidis sian zorgon al Sankta Benedikto, kiu respondis: “Iru montosupron; tie vi trovos kelkajn ŝtonegojn. Formovu ilin kaj vi trovos helegan fontakvon”. La monaĥoj iris tien, kien indikis la Sanktulo; forprenis la grandajn kaj pezajn ŝtonojn, kiuj malebligis la akvopason kaj ekaperis ĉiamdaŭra fonto.
   La akvo de Dio, la fonto de la graco, troviĝas sur la montosupro de la Sinjoro. Ni devas forpreni la ŝtonojn, kiuj malebligas ĝian elŝpruciĝon. La Evangelio de Luko proponas la kontraŭon de la logiko de la frizisto. Tiu tondas kaj mallongigas la kapharojn: nenio plu; ĉio restadas neŝanĝita.
   “Iru al la esenco” – diras Angelus Silesius - “ĉar, kiam la mondo pasas, forpasas la akcidentoj, sed restadas la esenco”.
   La kristano estas esploristo, ne turisto. Pilgrimulo, komence, konas la hotelojn kaj la katedralojn, kiujn li vizitos, sed paŝon post paŝo la esploristo malkovras la belaĵojn kaj la karakterizaĵojn de iu lando; kaj li klopodas koni tion, kion la aliaj homoj neniam vidis.
   Jesuo kontraŭmetas sekvi lin kaj fariĝi disĉiploj. Multaj fideluloj sekvas; kiel diras la evangelio, grandaj homamasoj iris kun li, tamen ne ĉiuj fariĝas liaj disĉiploj. La graco estas kiel la lumo. La lumo trafas la arbosupron kaj ĝin puŝas ĝis la ĉielo. La lumo eniĝas en la silentan profundon de la tero; ĝisatingas la greneron, ĝin enradikigante kaj grajnelmetante.
   Monique de Cherge, la patrino de Christian, unu el la sep monaĥoj trapistaj kruele mortigitaj en Alĝerio en Tibhirine en la jaro1994.a, skribis al la filo: “La kampaj floroj ne ŝanĝas lokon serĉante la radiojn de la suno. La Sinjoro ilin fekundigas tie, kie ili ĉeestas”. En la testamento de Christian oni legas: “Se mi, iun tagon, fariĝos viktimo de terorismo, mi volus, ke mia komunumo, mia Eklezio, mia familio memoru, ke mia vivo estis oferita al la Sinjoro kaj al la gefratoj de ĉi tiu nacio. Mi volus, ke ĉiuj miaj familianoj kaj amikoj akceptu, ke la sola Sinjoro de la vivo ne povus esti fremda al mia senkompata morto”.
   Tiu, kiu deziras vidi la dian lumon, devas formovi la muron kaj ĉerpi la taŭgan floron en la ĝardeno de la Sinjoro. Jesuo indikas la kondiĉojn pri sia regno: la malriĉeco: “Kiu do el vi ne forlasas ĉiujn siajn posedaĵojn, tiu ne povas esti mia disĉiplo”. La disĉiplo ekiras el la centreco de Jesuo Kristo. Jesuo oferas al ni la eblecon de nova vivo, de vivo pli homa, ene de la aferoj de la mondo. Lia enkarniĝo difinis alian ligaĵon, malsaman konsciencon, pli profundan kontakton inter la kredo kaj la vivo. Ni nomas ĉi tion "kulturo". La disĉiplo de Jesuo havas novan kulturon, sian perfektan samecon.
   La korpo de Sankta Jakobo transportita estis de la marondoj el Palestino ĝis Hispanujo, ĉe Compostela. Se ni ne estas pezaj, la ondoj de la graco nin transportos ĝis la Sinjoro. Ĉi tio estas la signifo de la malriĉeco. Kelkaj kredantoj alvenas malfrue kaj pene al la Sinjoro, ĉar ilia valizo estas tro peza ne de bonaj agoj, sed je teraj prizorgoj.
   En la unua libro de la Reĝoj la Sinjoro difinas la agadon de Jerobeam similigante ĝin al kano, kiu ŝanceliĝas en la akvo, do, sen fundamento. Jesuo nin puŝas rigardi la plej karajn amosentojn, la familiajn amojn, laŭ la perspektivo de la fido.
   Dramaj estas la rakontoj de la martiroj, kiam la junuloj kaj la junulinoj diris al siaj gepatroj: “Patro mia, patrino mia, ne ploru! Mi oferas mian vivon kun ĝojo al la Sinjoro, ĉar mi amas vin kaj mi petas, ke la Sinjoro donu ankaŭ al vi la gracon de la fido”.
   Papo Pio la oka aprobis la instituton de la Karitato de Rosmini, kondiĉe ke ĝi, komence, estu “ne granda afero”. La Papo deziris, ke tiu Instituto havu profundan fundamenton kaj estu malriĉa. Kiam Rosmini eniris en “Monto Kalvario”-n ĉe Domodossola, li, alkutiminta al vivo riĉa, trovis nur ĉeleton, flankigitan je ŝtonoj, “rafinite” meblita per tableto, du seĝetoj, submatraco je folioj, kiel lito. Li preferis kaŝi sin en humileco en malriĉeco, en neglekto. Tiamaniere vivas la sanktuloj. Sian krucon ili serĉas, ne oron nek arĝenton, sed krudecon. Sur Kalvario ne ĉeestis la lignaĵistoj de Brianza, kiuj rabotadis la lignon de la kruco kaj estis kapablaj eltiri el la krudaĵo mirindajn artverkojn.
   Kaj ni? Ĉu ne estas ankaŭ ni vokitaj al la sankteco kaj al la disĉipleco de Jesuo?
Mons. Giovanni Balconi


Katolika kredo kaj Islam:identecoj, similecoj kaj diversecoj
 (Prelego de pastro Mario German - dua parto)


Resumo de la dua parto

LA DIALOGA PROBLEMO
   A. Dialogo kun homoj apartenantaj al aliaj kulturoj naskas ofte miskomprenojn. Ankaŭ kiam ni opinias, ke ni parolas klare kaj kompreneble, povas okazi ke la aŭskultanto komprenas tute alimaniere. Ekzemple ofte enmigrintaj araboj venas ĉe katolikaj paroĥejoj por peti vivrimedojn. Pro kristana karitato, ni helpas ilin kaj ni opinias ke ili devus esti dankemaj al ni aŭ almenaŭ, ke ili komprenu, ke ni faras tion, ĉar ni amas ilin. Sed tiel ne estas. Pluraj atestoj montras, ke, ekde deko da jaroj, inter ili disvastiĝis la konvinkiĝo, ke Saudi-Arabio subvencias la ekleziojn, por ke ili helpu la arabojn, kiuj venas ĉe ni, tial ili opinias, ke la helpo, kiun ni donas, estas ilia rajto do, se ni ne donas adekvate, ili rajtas plendi pro nia malhonesteco.
   B. Alia malfacilaĵo en la dialogo kun la islamanoj estas la reciprokaj antaŭjuĝoj, precipe de ilia flanko, ĉar en iliaj lernejoj oni instruas ke hebreoj kaj kristanoj falsis la Biblion, kiel oni povas konstati el iliaj lernolibroj. Se oni prikonsideras kiel grava estas la religio ĉe ili, tio enigas antaŭjuĝojn kontraŭ ni en la menson de la lernantoj. Nur ĉe la siriaj lernejoj oni ne instruas tiamaniere.
   C. Niaflanke, la eŭropaj aŭtoritatoj klopodas eviti ĉiamaniere ĉion, kio povas taksi malbone Islamon kaj islamanojn. Pro tio, Eŭropa Konsilio, inventis la vorton islamofobio kaj estas pretigotaj leĝoj kontraŭ islamofobio, por ke ekzemple niaj amaskomunikiloj ne substreku la islaman devenon de terorismaj atencoj. Sed misprezenti la faktojn ne helpas la dialogon. La islamano respektas tiujn, kiuj ne timas diri la veron kaj ne estas ĉiam pretaj cedi al ili. Kiam ili diras, ke Korano estas libro je paco, oni ne devas timi montri al ili, ke ne ĉie Korano parolas pri paco, sed ankaŭ pri Jihad en senco de milito. Korano tiurilate estas ambigua. Ekzemple kelkloke ĝi petas respekton por la gentoj de la Libro (t.e. Kristanoj kaj Hebreoj), sed aliflanke ĝi subtenas, ke ili falsis la vorton de Dio, do ili ne estas respektindaj. Fakte Korano estas ofte malfacile legebla. La originala teksto estas tre muzika poemo riĉa je vortludoj, rimoj, literaturaj artifikoj, pro tio ĝi sekvas pli la beletran logikon ol la racian logikon. En la tradukoj perdiĝas la beletraj ecoj tial ĝi rezultas en pluraj lokoj iom absurda.
(daŭrigota)

Fede cattolica e Islam: identità, somiglianze e differenze
 (Conferenza di don Mario German - seconda parte)

IL PROBLEMA DEL DIALOGO
    A. Uno dei problemi del dialogo nasce dal fatto che noi pensiamo di dialogare solo perché parliamo; in realtà il dialogo dovrebbe fondarsi su cose un po' più solide, dovremmo cioè inanzitutto cercare di comprendere come l'altro può capire ciò che gli diciamo; e cioè cercare di capire le categorie mentali dell'altro, per essere sicuri di avere una comunicazione che vada in porto, che produca un effetto reale. Invece tante volte noi facciamo con l'Islam dei monologhi che crediamo siano un dialogo, cioè dei monologhi in cui crediamo che l'altro ci abbia capito così come noi pensiamo di esserci espressi. Invece l'altro ci ha capito, ma in un modo diverso da quello che noi pensavamo. Per esempio un problema tipico del dialogo è il fatto che noi siamo portati a cedere molto, ad aiutare, e la Chiesa stessa si impegna molto con la Caritas etc. Però, vi siete mai posti il problema se questo intervento caritativo, anche della Chiesa, sia capito in modo corretto? Si dirà: ma cosa c'è da capire? se ti dò da mangiare, da bere da dormire, è chiaro cosa c'è da capire: tu mi vuoi bene. Allora io vi racconto un'esperienza: quando ero ad Arenzano, dieci anni fa, veniva un certo Rashid, dell'Algeria a chiedere in parrocchia vari beni di consumo. A un certo punto, un giorno, gli ho detto di no. Allora, la cosa bella, è stata che lui se ne è andato via e, in arabo, ha cominciato a bofonchiarmi dietro. Uno magari poteva pensare che dicesse qualche parolaccia al mio indirizzo perché gli avevo negato l'aiuto dopo la centesima volta che gli avevo dato altri aiuti, invece no, la cosa che mi ha lasciato perplesso era che la sua frase non era offensiva, cioè era offensiva, ma in un'altro tenore; in pratica avava detto una frase del genere: “con tutti i soldi che l'Arabia Saudita dà a loro perché noi veniamo aiutati, ecco cosa fanno questi preti cristiani, se li tengono per sè”. Pensavo di non aver capito bene e non sono andato a richiamarlo, ma me la sono messa lì. Qualche mese dopo, ho incontrato un'altra persona, un altro islamico, questo era marocchino e gli ho detto: “ma, senti un attimo” - ho fatto cadere appositamente il discorso - “cosa credi, che noi queste cose che ti diamo te le diamo così, gratis? cioè, voglio dire, prova anche tu a sdebitarti, anche per un senso educativo, cioè non aspettarti soltanto un aiuto dal girovagare nelle chiese, cerca di impegnarti, capisco che il lavoro si trova con difficoltà, però, per esempio, se io ti dò, offriti almeno a pulire la chiesa, non per sempre, voglio dire, ma solo oggi che ti ho dato qualcosa, anche perché capisci, tu fai fare una brutta figura...” e lui mi dice: “ma perché dovrei, voi ricevete i soldi dall'Arabia Saudita per noi”. E questo è già il secondo, ed era marocchino, non era dell'Algeria. Anche Mohamed, che doveva venire qua quest'oggi, mi ha confermato, che sostanzialmente la diceria che circola nei paesi arabi, da un decennio, è che tu puoi andare nei paesi cristiani (preferirei chiamarli paesi occidentali) e puoi andare nelle chiese perché tanto le chiese sono obbligate a darti un aiuto perché esse stesse ricevono una sovvenzione dall'Arabia Saudita per aiutare appunto gli emigranti arabi. Allora vedete la mia domanda dell'inizio, voi fate un'opera di carità, ma siete sicuri che sia capita nel modo corretto? Quindi quando si dialoga, bisogna veramente sapere tante cose sull'altro, e non si può essere superficiali e pensare che tutto sia ovvio: è ovvio per noi, dal nostro punto di vista, ma dall'altra parte che cosa c'è? Se io voglio parlare con un cinese ed essere capito dal cinese devo parlare proprio il cinese, non posso parlare in italiano sperando che il cinese mi capirà. E quindi bisogna avere il coraggio di informarsi e di non giocare all'ambiguità perché altrimenti rischiamo di farci del male reciprocamente.    B. Ci sono altri punti che nel dialogo bisognerebbe richiedere. Ad esempio dovrebbe essere obbligatorio non consentire un'educazione all'odio, innanzitutto da parte loro, oltre che da parte nostra. Da parte nostra si capisce, magari saremo razzisti, però abbiamo l'idea che è una cosa cattiva che va rimossa. Invece, vedete, se voi prendete un libro di catechismo, o meglio di religione, di quelli che sono usati nelle scuole statali, dalle elementari fino all'università, perché in molti stati islamici la religione, ovviamente islamica, è materia obbligatoria fino all'università, (anche se uno fa ingegneria per esempio), vi accorgerete di una serie di affermazioni, fatte studiare dai bambini sin dalle elementari, che non portano questi alunni ad avere un rapporto sereno e anche costruttivo con un occidentale e comunque con un cristiano. Vi leggo alcuni passi di alcuni catechismi che sono tuttora usati. Per esempio, per la classe terza preparatoria, che sarebbe un po' come la terza media, alla lezione 6 leggiamo: “Il Corano viene come legge che abroga ciò che precede e si rivolge a tutta l'umanità, è stato autenticamente conservato senza cambiamenti e trasformazioni e falsificazioni” - già qui, potremmo obbiettare che ognuno ha le sue idee, voglio dire che il Corano è stato scritto in modo definitivo circa due secoli dopo la morte di Maometto (noi cristiani ci facciamo dei problemi perché i vangeli compaiono un secolo dopo la morte di Gesù...). Il Corano in questa situazione è lievenente sfavorevole perché è quasi il doppio il tempo intercorso per la stesura definitiva, che tra l'altro è l'unica verificabile, perché, voi dovete sapere, che quando è stato scritto il Corano in modo definitivo, con uno sforzo notevole, il principe dell'epoca ha fatto bruciare tutte le versioni precedenti del Corano, per cui non si può manco fare il raffronto se c'è stata qualche falsificazione o non c'è stata, se c'è stata qualche aggiunta o no. Comunque possiamo anche concedere che sia stato autenticamente conservato, senza falsificazioni, ma proseguiamo la lettura di questo passo del testo di religione: “mentre constatiamo che alcuni altri libri sono andati perduti e ciò che resta è alterato dalla falsificazione e dalla trasformazione, cosicchè le loro versioni, attualmente in uso, contrastano con la perfezione divina e accusano anche alcuni inviati di Dio dei peccati più ignominosi. Il Corano è unico e non esiste alcuna molteplicità nei suoi esemplari”. Aggiungo ribadendo: perché sono stati bruciati, diciamolo, non perché è assodato che non ci fosse discrepanza tra i vari codici precedenti, “è l'ultimo libro, è il più perfetto ed è la prova della falsificazione degli altri” ora l'allusione a questi testi altri, che sarebbero stati falsificati, la cui versione è attualmente in uso, è un richiamo esplicito ai Vangeli e alla Bibbia dell'Antico Testamento degli ebrei. Chiaramente un ragazzo che è educato a dare alla dimensione religiosa una grande importanza e che viene a sapere che i cristiani e gli ebrei hanno falsificato la parola di Dio, non è educato ad avere grande rispetto, nè una grande capacità di dialogo vero con gli ebrei e con i cristiani. Perché è chiaro che una persona che si permette di falsificare la parola di Dio, non mi viene presentata come una bella persona. E ne abbiamo diversi di questi testi che attaccano, nominandoli esplicitamente, proprio i cristiani. Ma leggiamo un testo diverso preso da un altro catechismo: “I cristiani sono i più vicini ai mussulmani in amicizia poichè hanno per qualità quello che il Vangelo insegna, le prime sono la fede autentica e l'umiltà e poi perché hanno gli uomini di religione che li guidano verso la vera credenza e li educano ai buoni costumi” anche questo testo è stampato da uno stato islamico ed è adottato precisamente in Siria. Ecco l'unica eccezione: l'unico posto dove si vede che il dialogo è possibile, è nell'Islam della Siria, a Damasco per esempio. Lì veramente si nota che non c'è un'educazione all'odio c'è anzi un rispetto reciproco. A Damasco per esempio, ci sono tre confessioni: la cristiana, l'ebraica e l'islamica, però il gran muftì di Damasco, soprattutto quello attuale che è lì in carica da circa 10 anni mi pare, dice sempre che vuole essere il gran muftì di tutti, non solo degli islamici, ma di tutti gli abitanti di Damasco. Pensate (questa è una cosa bella che fa sperare in positivo), quando lui va ad un incontro pubblico vuole sempre, ma sempre, il patriarca cristiano, ortodosso o cattolico. Questa è una cosa positiva. Come vedete, il testo che ho appena letto dice che anche quelli che hanno il vangelo hanno persone che li guidano alla vera religione, non dice che c'è falsificazione. Allora, di per sè, anche all'interno dell'Islam, almeno da qualche parte, ci sono testi che contemplano questa visione di rispetto verso il cristiano. Perchè non diffondere e generalizzare questa cosa? perché gli altri stati si ostinano a pubblicare catechismi, diciamo così, improntati all'odio? Il primo testo citato era del Marocco, pensate un po'! È proprio lì il punto fondamentale: nel dialogo bisognerebbe chiedere questa capacità di reciprocità. Io, in occidente, non sto a dire cose troppo brutte dell'Islam o almeno mi sforzo di mantenermi aderente ai fatti.
   C. Certo, se succede un attentato non posso dire che non c'è stato oppure dire che l'han fatto i cristiani se non l'han fatto loro. Pensate che il Consiglio d'Europa ha coniato recentemente un termine islamofobia, e stanno nascendo delle leggi contro l'islamofobia, per cui per esempio, pare che non sarà più permesso ai telegiornali associare il termine Islam al termine terrorista, o terrorismo; queste sono cose in un certo senso esagerate, perché se quel singolo tizio, che va a fare un atto terroristico, è islamico lo devo poter dire. Questa mania del politically correct all'ultima potenza rischia di essere travisante della realtà, però noi abbiamo persino questi pruriti, forse anche eccessivi, perché poi la realtà deve essere detta. Noi in occidente siamo molto capaci ad autocensurarci senza chiedere qualche cosa di simile reciprocamente dall'altra parte. Questo va a detrimento del dialogo perché un islamico in realtà ha rispetto, non di chi glie la dà sempre vinta, ma ha rispetto di chi ha delle idee. Io ad esempio, con i miei amici islamici (ovviamente sanno che sono un prete), non solo non ho mai nascosto il mio cristianesimo, ma non ho mai dato a loro nessuno sconto, quando c'era un episodio riportato dal giornale, oppure quando loro mi dicono: “il Corano è un testo di pace”. Quando me lo dicono io gli rispondo “è vero e non è vero”, perché nel Corano c'è tutto e il contrario di tutto, se voi lo leggete ci sono dei passi che dicono per esempio “ognuno può seguire la sua via” proprio dal punto di vista religioso, però quanti sono i passi che inneggiano alla Jihad, e non intesa, intendiamoci bene - questa è l'altra astuzia di alcuni occidentali - non intesa nel senso etimico, cioè appunto di sforzo spirituale; è vero che la radice jiha-da, è quella dello sforzo, quindi, di per sè, lo sforzo può anche essere uno sforzo spirituale di chi vuole un'ascesi, diciamo noi. Ma in alcuni testi del Corano, per esempio nella sura 44 è chiarissimo, vengono date anche le istruzioni di guerra, su come fare una campagna; questo non c'entra niente con l'ascesi, non c'entra niente con la Jihad nel senso spirituale. Quindi, io non faccio sconti su queste cose. Però facendo così mi accorgo che loro non conoscono il Corano anche se pregano spesso col Corano, intanto perché le parti di Corano usate per la preghiera ovviamente non sono quelle che inneggiano alla guerra o che raccontano le campagne militari di Maometto, quindi anche loro rischiano di avere una conoscenza incompleta e imperfetta del loro stesso Corano e dunque di averne un'impressione diversa. Però di fatto loro si comportano secondo il Corano nonostante che non lo conoscano integralmente. Nel Corano ci sono dei passi molto chiari dove c'è questa contraddizione tra un'apertura e una chiusura, tra il fatto, per esempio, che le genti del libro, cristiani ed ebrei, siano rispettati, ma restando il fatto che questi hanno falsificato i testi di Dio, (quindi non sono da rispettare). C'è questa continua contraddizione. Vi riferisco una battuta di Lutero. Lutero conosceva il Corano in una traduzione latina, Al Coranum, (non ricordo chi l'aveva tradotta). Lutero sapete che è famoso perché è colui che ha diffuso la Bibbia in una lingua nazionale moderna, nel suo caso in tedesco, però non si dice mai che Lutero aveva un secondo progetto editoriale che non ebbe il tempo di fare, quello di stampare il Corano in latino perché doveva essere diffuso in tutta Europa, ma, attenti bene, non, come penseremmo noi, per un discorso di ecumenismo, ma proprio per il contrario, per farlo disprezzare. Lutero diceva così in uno dei suoi Tischenreden: “Bisogna assolutamente sconfiggere l'Islam e l'unico modo per sconfiggerlo serenamente, io credo che sia pubblicarlo in latino, perché tutti lo possano leggere in Europa. Una volta letto, il Corano manifesta a chiunque sia sano di mente, l'assurdità dei pensieri islamici”. Questo era il tollerante Lutero; che di fatto tollerante non era, anche se i film recenti comparsi su di lui inducono a pensare il contrario. Però è curioso questo fatto, che i luterani stessi non ricordano del loro Lutero, questo pensiero fortemente critico e anche un pieno di disprezzo nei confronti dell'Islam. A parte il giudizio luterano, è vero che il Corano presenta una lettura difficoltosa: è bello, perché nel testo originale ci sono tanti giochi di parole, le rime, ha una sua musicalità, tanto che ci sono autori che sostengono che molte volte, nella traduzione, una sura sembra proprio assurda, cioè, disunita, non amalgamata, proprio perché il Corano segue più una logica linguistica che non una logica razionale, cioè ama il gioco di parole, ama appunto la rima, ama degli artifici letterari, diciamo così. In base a questi artifici porta avanti un discorso che però risulta più poetico che razionale. Nella traduzione, dove la rima si perde, i giochi di parole si perdono, ne esce fuori un coacervo di cose assurde. Surà, il nome dei capitoli del Corano, in realtà vuol dire disegno oppure vuol dire anche disposizione armonica di pietre, nel suo significato più antico. Nelle versioni, ogni singola sura tutto sembra meno che una disposizione armonica di pietre o di qualsiasi altra cosa. Ma dobbiamo ricordare questo fatto importante: la traduzione ci fa perdere molti dei sottintesi e delle armonie del testo stesso.


ULTIME DA JOKOHAMA
Premio Deguĉi

Nella cerimonia di chiusura del 92° Congresso Universale di Esperanto tenutosi a Jokohama dal 4 al 11 agosto u.s. don Duilio Magnani è stato proclamato vincitore del premio Deguĉi.

Apprendiamo da "Ondas Jokohamo", bollettino di informazione del Congresso, “posta numero” del 25 agosto:
"En la Solena Fermo, la 11-an de aŭgusto, Osmo BULLER, ĝenerala direktoro prezentis podianojn. Poste ĉeestantoj preĝis silente por la forpasintaj honoraj membroj: William AULD kaj YAMAZOE Saburo. Sekvis Premio de Deguĉi al Duilio MAGNANI (Italio), kiu malavare subtenis esperantistojn kaj neesperantistojn en evoluantaj landoj, ..."




LA VIRINO EN LA ISLAMA MONDO
 (prelego de Norma Covelli dum la 21.a UECI-Kongreso)

   Mi havas iranan nevon, nome Gialal, naskiĝintan en Teherano antaŭ iom pli ol kvindek jaroj. Kiam li estis ankoraǔ universitata studento, li elmigris al Eǔropo kaǔze de revolucio estigita de ajatolo Khomeini, kiu celis havigi al si la suverenecon de la lando. La studentoj, tutunue, kolektiĝis surplace por protesti kontraǔ lia ekposedo, sed ili pagis la konsekvencojn, iuj eĉ per ekzekuto, aliaj per eksterlanden forkuro kun la neprobableco de baldaǔa reveno al patrujo.
   Gialal transiris limojn kaj ŝtatojn, alfrontante malfacilaĵojn kaj danĝerojn ĝis kiam li sukcesis atingi Germanion kie li restadis dum kelka tempo. Ĝuste en Munkeno li havis okazon renkonti mian nevinon Renata-n, rezidantan, tiutempe de mallonge, en tiu urbo por perfektigi germanlingve la studadon. Kiam ŝi decidis reveni al Italio, Gialal akompanis ŝin kaj enloĝiĝis definitive en mia urbo. Post kelkaj jaroj la du geknaboj geedziĝis kaj mi, tiel, akiris novan nevon kiu, interalie, faris al mi bonan impreson ek de la unua momento de nia konatiĝo, kvankam li tiam ne konis eĉ unu vorton de nia lingvo. Lia afabla, respektoplena prezentiĝmaniero kaj lia edukata, ĝentila konduto atingis ankaǔ la aprobon de miaj familianoj. Nia amika rilato, dum la pasado de jaroj, fariĝis ĉiam pli kora kaj eĉ amsenta..
   Dum niaj renkontiĝoj mi havis okazon ekscii de li noticojn pri la moroj de lia lando kaj, precipe, pri la vivkondiĉo de virinoj en muzulmana mondo.
   Ĝenerale parolante, Islamo ne rekte proponas precizan leĝoskemon, egalan por ĉiuj islamaj landoj. La sankta libro Korano kolektas vivregulojn, kiuj povas ŝanĝiĝi de unu al alia lando, laǔ la reganta konstitucia sistemo, kaj sugestas al ĉiu kredanto la justan sekvotan vojon, indikitan de lia propra konscienco.
   Tiel okazas ke, en la landoj gvidataj de laika reĝimo, la virino ĝuas grandan liberecon. Oni ne devigas ŝin kovri kapon per vualo aǔ eĉ surmeti partikularajn vestojn, kiuj, tamen, ne prezentas religian simbolon sed utilas por kaŝi, aǔ plibone, konfuzi la virinan silueton antaǔ la okuloj de viroj ne apartenantaj al ŝia familio. En la landoj, laike gvidataj, la virino povas libere labori eksterhejme, studadi, doktoriĝi, stiri aǔtomobilon, praktiki liberan profesion.
   Tre malsama estas la kondiĉo de virino en landoj regataj de religia reĝimo. Tie, oni devigas ŝin al la submetiĝo de pli aǔ malpli rigora aplikado de regularo, laǔ la impono de la regantoj.
   Tamen, en ĉiu islama lando, sub ĉiaspeca reĝimo, ne ekzistas egaleco inter viro kaj virino. Nenie kaj neniel la virino ĝuas la samajn rajtojn de la viro, eĉ en la landoj en kiuj oni konsentas al ŝi larĝan liberecon. Ŝi ne povas okupi altrangajn oficojn aǔ estrajn poziciojn en agadsektoroj, ĉu politikaj aǔ administraj, ĉu publikaj aǔ privataj, ĉar tiaj specialaĵoj estas nur privilegioj por viroj.
   En Irano, ekzemple, dum la lasta monarka reĝimo, tio estas laika, la Ŝaho volis enkonduki en la landon morojn kaj civilizacion de Okcidento. La junaj inaj generacioj, facile kaj rapide konformiĝis al la novaj vivreguloj, kiuj permesis al ili ian liberecon de moviĝo kaj de moro. La junulinoj flanken metis la ĉadoron kaj sekvis la pli praktikan, okcidentan modon, ekfrekventis lernejojn kaj universitatojn, eniris la laborfakojn, ekster la hejmaj muroj, por sin liberigi, almenaǔ parte, de vira supereco. Sed la matur-aĝulinoj, jam de longe alkutimiĝintaj al difinita vivnivelo, ne akceptis tian aliiĝon, des pli tiel neatenditan, sed ili tenis sian fidelon al la antikva islama tradicio. Ili eĉ taksis malutile elŝiri centjarajn kutimojn de popolo el individuaj konsciencoj.
   Post la falo de la Ŝaho, ajatolo Khomeini alprenis la komandon fariĝante religia kaj politika estro de la lando. Li kaptakiris ĉiam pli la regpovon ĝis kiam li obtenis la tutan kontrolon de leĝoj, de ŝtataj organoj, kaj fariĝis religie-politike gvidosigno de integrismaj grupoj en ĉiuj islamaj landoj. Li revenigis en Iranon, la malnovajn regulojn kaj klopodis por subigi la virinojn al la antikva submetiĝo, devigante ilin, per leĝo, surmeti publike la ĉadoron. Sed li ne tute sukcesis, ĉar la nova bloveto de libereco estis jam intime enlokiĝinta en la junecaj konsciencoj, tiom ke li ne povis obteni plenan revenon al la pasinteco.
   Ankaǔ la sekvantoj de Khomeini kiuj, post li, regadis la landon, ne havis sukceson kaj limiĝis sin je nura trudo de vualo al la virinoj, krude punante, per aresto, la neobeemajn.
   Eĉ nun la iranaj junulinoj, loĝantaj en la ĉefurbo, faras aĉetojn ĉe urbaj modbutikoj, elektante, interalie, koloran vualon, harmonie kun la vesto. Ili surmetas ĝin, nodante ĝin sub la mentono, strange aǔ ĉarmmaniere, ĉar ili konsideras ĝin akcesoraĵo al sia virina vestaro pli ol limigado al sia libereco
   Mi ekkonsciis pri tio, kiam mi konatiĝis kun la patrino de Gialal, alveninta Italien por restadi kelkajn semajnojn ĉe la filo. Eksciinte pri ŝia alveno, mi kaj miaj familianoj invitis ŝin kaj la geedzojn ĉe ni por vespermanĝo.
   La antaǔan tagon mia nevino Renata, iom maltrankvila, telefonis al mi por sugesti kiel plej bone akcepti sian bopatrinon, por ke ŝi ne sentu sin embarasita aǔ, pli malbone, ŝi ne aperu malafabla rilate al ni.
Renata rakontis ke tiu virino devenis de nobela irana familio, ke, ek de la plej frua infanaĝo ŝi ricevis tre rigoran edukadon, ĉu pri konduto, ĉu pri la observemo de islamaj leĝoj. Pro tio, ĉiu nia malatento estus kaǔzanta ian miskomprenon.
   La tri viroj de mia familio, mia edzo, mia filo kaj mia bofilo, renkontante ŝin, ne devintus premi ŝian manon, alparoli rigardante ŝin en la vizaĝon kaj flugtuŝi ŝin eĉ nevole. Ili devintus saluti ŝin, leĝere klinante la kapon kaj la okulojn, kunigante samtempe la manojn en signo de respekto. Mi devintus elimini de menuo la viandon de iuj bestoj, la alkoholajn trinkaĵojn, iujn kondimentojn kaj aliajn ingrediencojn, kiujn nun mi ne memoras. Tiumomente mi estis tentata opcii por la plej simpla plado: malmole kuiritaj ovoj kun boligitaj legomoj. Poste mi ŝanĝis opinion kaj elektis prilaboritajn manĝaĵojn.
   La sekvantan tagon, atendante la eventon, ni refreŝigis la sugestojn de mia nevino. Kiam la gasto kun la geknaboj atingis la doman ŝtuparon, mi iris renkonte al ili. Antaǔ mi aperis malgranda virina figuro, envolvita de kapo ĝis piedoj en larĝa griza ĉadoro, kiu travidigis la aspekton de subtila virina korpo . Ĝi lasis nur liberaj la blankajn, graciajn manojn kaj maldikan vizaĝon mallevitan teren, tiel kiel estis la duonfermitaj okuloj. Subite mi sentis min en embaraso, ne sciante kion fari kaj kiel konduti.
   Cetere ni estis du virinoj preskaǔ samaĝaj, eble kun la samaj familiaj zorgoj, la samaj alfrontotaj problemoj, proponataj ĉiutage de la vivo, la samaj amsento kaj angoro por niaj gefiloj. Malsama estis nia ekstera apero: ŝia ĉadoro malbone akordiĝis kun mia leĝera, senmanika negliĝeto, ŝia rideto, laǔŝajne devigita, eble pro la emocio de momento aǔ ĉar jam de longe trudita de rigora edukado, ne harmoniis kun mia rideto malkaŝe senartifika, ĉar elfluanta de mia karaktero kaj vivmaniero. Ŝi restis senmova, levante kaj adresante al mi sian rigardon el kiu mi kaptis ian plezuresprimon pro tiu renkontiĝo. Instinkte mi etendis al ŝi la brakojn kaj ŝi akceptis mian brakumon, silente kaj ridetante. Mi enirigis ŝin en la salonon demandante noticojn pri ŝia longa vojaĝo kaj ŝi kapjesis, kvankam ne komprenante kion mi estis diranta, fine ridetis, ĉifoje memvole.
   La filo ekrimarkis nian malfacilaĵon kaj alproksimiĝis, helpante nin kiel interpretanto por vivigi la dialogon . Nur tiam ŝi ekparolis, per mallaǔta kvieta voĉtono, sin esprimante kun diskreta afableco. La voĉtono flamiĝis, kvazaǔ kreskigita de fiereca flagro, kiam ŝi ekparolis pri sia malproksima lando. La vespero agrable forpasis kaj, kiam la gasto adiaǔis nin, ni klopodis por sekvi egalpaŝe la antaǔan riton.
   Poste mi havis pluajn noticojn de mia nevino Renata pri tiu virino. Hejme, oni pretigis al ŝi ĉambron kun morbida komforta lito, sed ŝi preferis kuŝiĝi sur la tapiŝon, eble nur pro pentofero. Sur tiu tapiŝo ŝi surgenuiĝis, kuntiriĝinta, kun la frunto tuŝanta la pavimon, po kvin fojoj tage, je fiksitaj horoj, kaj ĉi tie restis dum difinita tempo, profundiĝinta en la preĝo. Ŝi estis sobra dum la manĝado kaj atentis por ne preni manĝaĵojn malpermesitajn de sia religio. Ŝi respektis rigore la faston de Ramadano kaj, preskaǔ ĉiujare, ŝi pilgrimis al Meko. Kiom da penado, verŝajne, kostis al ŝi, je tiu aĝo, la longaj lacigaj vojaĝoj, tamen ŝi neniam fieris pro tio aǔ plendis. Ŝi juĝis ilin urĝa, plenumiĝonta devo, tiel kiel la dumhorajn preĝadojn, la faston, la abstinojn.
   Antaǔ tri jaroj mi eksciis ke ŝi mortis kaj mi sentis grandan ĉagrenon. Al mi fariĝis jam preskaǔ familieca la imago de tiu silueto, grize vestita, de tiu magra, olivbruna vizaĝo, de tiu delikata rideto, ĝentila kaj sincera.
   Iafoje la memoro de tiu malgranda, granda virino prezentiĝas al mia menso. Mi imagas ŝin, tien supren, surgenuiĝantan, proksime de Tiu, kiun ŝi vokis Alaho, kiun mi vokas Dio. Du nomoj malsamaj sed ununura Persono, la Kreinto de ĉiuj estaĵoj, kiu gvidas la sortojn de viroj kaj de virinoj, ĉu islamaj, kia ŝi estis, ĉu kristanaj, kia estas mi.


BIBLIA KULTURO

LA TOMBO MALPLENA.
(daŭrigo el la pasinta numero kaj konkludo) 		LA TOMBA VUOTA.
(continuazione dal numero precedente e conclusione)
   Kiel respondi al tiu sturmo de moderna dehistoriiĝo?

   Favore al la reala konstato pri la malplena tombo efikas rememori:
   a) La kvar evangelioj kaj - kvankam, foje, ne rekte, diversaj apokrifaĵoj - unuanime atestas, ke la virinoj kaj apostoloj faris tian sperton. Malfacilas imagi ke ĉiuj kvar estis prenitaj de la sindromo de la bezono pravigi la nenecesan korpan materiecon de la aperanta Resurektinto libere fantaziante pri la konstato pri la tombo malplena. Estas konvinka kriterio favore al la atesto kiam ĉiuj dokumentoj atestas la samon. La certeco de la konstato estas tiom forta, ke la nombro de la virinoj duagradas. La motivo uzita por dubigi pri la originaleco de la konstato pri la tombo malplena odoras pretekste, se ne ideologie. 		   Come rispondere a questo attacco di moderna deistoricizzazione?

   A favore della reale constatazione sulla tomba vuota è utile ricordare:
   a) I quattro vangeli e - anche se talvolta indirettamente, diversi scritti apocrifi - attestano unanimemente che le donne e gli apostoli fecero una tale esperienza. È difficile immaginare che tutti i quattro fossero stati presi dalla sindrome del bisogno di legittimare la necessaria materialità corporea del Risorto apparso, fantasticando liberamente sulla constatazione della tomba vuota. Si ha un criterio convincente a favore della constatazione quando tutti i documenti attestano la stessa cosa. La certezza della constatazione è talmente forte che il numero delle donne passa in secondo piano. Il motivo usato per mettere in dubbio l’originalità della constatazione della tomba vuota puzza di pretesto, se non di ideologia.
   b) Ankaŭ la stranga artifiko de la enmiksiĝo de la gardistoj, senditaj de la religiaj-politikaj aŭtoritatoj por malhelpi, ke la korpo estus forportita, plej utilas al la originala konstato pri la malplena tombo (Mt 28,3ss). Okazas kvazaŭ Mateo, diskutante kun siaj kunnacianaj hebreoj, tiujn ĉi riproĉus pro ilia rifuzo ricevi la ateston de la diversaj “kons­tatintoj” pri la tombo malplena argumentante tiel: “Ja, por vi ne estas konvinkdonaj eĉ la gardistoj de vi senditaj kaj spertintaj la foriĝon de la Resurektinto el la tombo. Al vi sufiĉus neniu ajn atesto!…”. El tiu matea rezonado, tial, dedukteblas, ke la konstato pri la tombo malplena devis esti komuna kaj konstanta en la prikredaj raportaĵoj.
    b) Anche lo strano artificio dell’immischiarsi dei guardiani mandati dalle autorità politico-religiose per impedire che il corpo fosse rubato è una prova in più in favore della constatazione originale sulla tomba vuota (Mat 28, 3 seg.). Succede come se Matteo, discutendo con i suoi connazionali ebrei, li rimproverasse per il loro rifiuto di ricevere la testimonianza dei diversi “constatanti” della tomba vuota, argomentando in questo modo: “Sì, per voi non sono convincenti nemmeno i guardiani inviati da voi e che hanno constatato l’uscita dalla tomba del Risorto. A voi non basterebbe nessuna testimonianza!...”. Da questo ragionamento di Matteo, perciò, è possibile dedurre che la constatazione sulla tomba vuota doveva essere un motivo costante nei discorsi sulla fede.
   c) Priskribante materiecon de la korpo de la Resurektinto, la evangeliistoj ne celas pritrakti la staton de korpo resurektinta post la resurekto: al ili sufiĉas konstati, ke ĝi forfuĝis el la morto kaj ke ĝi daŭre restas en la persono de Jesuo.
    c) Descrivendo la materialità del corpo del Risorto, gli evangelisti non hanno lo scopo di trattare lo stato di un corpo risuscitato dopo la risurrezione: a loro basta constatare che esso è sfuggito alla morte e che perdura nella persona di Gesù.
   Ni klare komprenas, ke korpo resurektinta estas vere diversa ol fizika korpo de la normala vivo, kaj ni ne scias kiu estis la sorto de la materia morta korpo. Sed al la evangeliistoj interesis la rilato, la ligo inter la du. La reciprokeco inter la du estas asertata kaj montrata (la resurektinto estas rekonata tia, kia li estis antaŭe: parolas, manĝas, blovas, pasas tra malfermita pordo, sed sin lasas tuŝi, nekonebla unuavide, sed sin konigas…). La evangeliistoj ne havas preta taŭgan vortaron por priskribi la staton de la korpo de la Resurektinto: ili uzas metaforojn (leviĝi, leviĝinta, altigita, glorigita…), sed ili Lin vidas ĉiam en la sama korpa konsisto, kiun al Li ili atribuas malgraŭ la “ĝeno” de la vortmanko.
    Comprendiamo chiaramente che un corpo risorto è certamente diverso da un corpo fisico della vita normale, e non sappiamo quale fu la sorte del corpo materiale morto. Ma agli evangelisti interessava la relazione, il legame tra i due. L'interconnessione tra i due è asserita e dimostrata (il risorto è riconosciuto tale quale era prima: parla, mangia, soffia, passa attraverso una porta chiusa, ma si lascia toccare, non riconoscibile a prima vista, ma si fa conoscere). Gli evangelisti non hanno pronto un vocabolario adatto per descrivere lo stato del corpo del Risorto: usano metafore (alzarsi, alzatosi, innalzato, glorificato....), ma loro Lo vedono sempre nella stessa consistenza corporea, che Gli attribuiscono malgrado “l’impaccio” della mancanza di parole adatte.
   d) Se Paŭlo (1Kor 15,3ss) parolante pri la aperoj de la Resurektinto ne aludas al la konstato pri la tombo malplena, tio ne kontraŭdiras la evangeliistojn, ĉar li celas komuniki la fundamenton de sia kredo, ne la cirkonstancojn, pro kiuj ĝi naskiĝis.
    d) Se Paolo (1 Cor. 15, 3 e seg.) parlando delle apparizioni del Risorto non allude alla constatazione della tomba vuota, ciò non contraddice gli evangelisti poiché egli mira a comunicare il fondamento della propria Fede, non le circostanze per cui essa è nata.
   e) La evangeliistoj ne faras puran apologetikon, nome ili ne celas historie montri ke Kristo resurektis, sed ili volas atesti tion kio okazis kaj kion la komunumo kredas. Kaj en tiu atesto estas asertata la materia korpoco de la Resurektinto. La apostoloj kredas je la resurekto ĉar ili tion konstatas per siaj sensoj: kaj, dum ili tion konstatas, ili rememorigas pri alia konstato, tiu de la tombo malplena.
    e) Gli evangelisti non fanno una pura apologetica, cioè non mirano a dimostrare storicamente che Cristo è risuscitato, ma vogliono testimoniare ciò che accadde e ciò che crede la comunità. Ed in questa testimonianza è asserita la corporeità materiale del Risorto. Gli apostoli credono nella Risurrezione perché la constatano con i propri sensi: e mentre constatano questo ricordano anche un’altra constatazione, quella della tomba vuota.
   f) Ke la Tombo de Jesuo estis trovita malplena dudekteblas ankaŭ el Talmudo, kiam tie oni kulpigas kristanojn pri forigo de la kadavro.
   g) …
   Tiuj, kiuj vidtis la filmon “L’INCHIESTA”, ĉijare dissenditan de RAI en la paska periodo, rememoras pri la tribuno Taŭro, komisiita de la imperiestro Tiberio enketi pri la personulo, kies kadavro foriĝis en Jerusalemo. La enketo konkludiĝas negative nur pro tio, ke la persono kies kadavro malaperis el tombo ne troviĝas. La tribuno tamen, post sennombraj kunpuŝiĝoj inter diverspersonaj kaj diversinstancaj, trovas la amon predikatan de tiu personulo.
    f) Che la Tomba di Gesù era stata trovata vuota si può dedurre anche dal Talmud laddove si incolpano i cristiani della rimozione del cadavere.
   g) …

   Quelli che hanno visto “L’INCHIESTA”, trasmesso quest’anno dalla RAI nel periodo pasquale, si ricordano del tribuno Tauro, incaricato dall’imperatore Tiberio di indagare sul personaggio il cui cadavere era scomparso a Gerusalemme. L’inchiesta si conclude negativamente solo per il fatto che la persona il cui cadavere è scomparso dalla tomba non si trova, Il tribuno, tuttavia, dopo innumerevoli scontri con diverse persone e diverse istituzioni, trova l’amore predicato da quel personaggio.
   La paĝo devigas, ke ĉi tiu artikoleto fermiĝas tie-ĉi, ne tamen sen enpaĝigi la belan intuiciaĵon de iu kristana filozofo laŭ kiu: “la materieco de la aperoj de la Resurektinto, kvankam spiritigita, faras kristanismon la religio de la plejalta respekto kaj amo al homa korpeco kaj al tuta materio”.
    La pagina impone che questo articoletto finisca qui non senza tuttavia contenere nelle sue pagine la bella intuizione di un certo filosofo cristiano, secondo cui: “la materialità delle apparizioni del Risorto, benché spiritualizzate, rendono il cristianesimo la religione del maggior rispetto ed amore alla corporeità umana ed a tutta la materia.
Armando Zecchin
 Por Armando italigis Silvia


NAVIGE EN LA TUT-TERA TEKSAĴO


Alcuni indirizzi utili

   Come anticipato nello scorso numero, vediamo questa volta come trovare informazioni per i viaggi in auto e in aereo. Penso che la cosa migliore sia presentare un esempio reale:
   Dovendomi recare a Pelplin per il congresso ecumenico, ho prima cercato sul sito delle ferrovie tedesche come arrivarci in treno. Ho trovato che è del tutto sconsigliabile, sia per la durata del viaggio (partendo da Milano, dalle 22 alle 32 ore a seconda delle soluzioni), sia per i frequenti cambi di treno con tempi troppo brevi tra un arrivo e la successiva partenza, sia per i costi (non dà il costo per il tratto polacco, però fino a Berlino la sola andata costa circa 180 euro). Ho cercato quindi la soluzione in auto e quella in aereo.

Viaggiare in auto

   Per viaggiare in auto il sito consigliato è www.viamichelin.it, predisposto da Michelin, la nota fabbrica francese di pneumatici. Il funzionamento è molto semplice. Si dà la località di partenza (o l'indirizzo di partenza) e quella di arrivo; il sistema indica la strada consigliata con tutte le indicazioni utili, le mappe con i dettagli dei punti critici, i tempi di percorrenza e i costi viaggiando con un'auto di media cilindrata. Volendo si può chiedere come percorso alternativo quello più veloce o quello più breve. Da casa mia mi indica 1641 km, con un tempo di percorrenza (senza soste) di 16 ore e 33 minuti (è quasi tutta autostrada) e un costo della sola andata di 176,96 euro comprensivo di carburante, pedaggio autostradale in Italia e “Vignetta” per percorrere le autostrade austriache (valida 10 giorni). Consiglia inoltre di fermarsi ogni due ore per riposare. È evidente che ci metterei due giorni e dovrei fermarmi da qualche parte a dormire.

Viaggiare in aereo

   Sono molte le agenzie di viaggio che vendono biglietti d'aereo via internet. Si possono trovare facilmente con un motore di ricerca o nei portali dei vari provider (Libero, Tiscali, Arianna, Virgilio etc.). Io ho provato con www.viaggiare.it, www.tui.it, www.volagratis.it, che però danno tutte le stesse soluzioni con i medesimi prezzi. Anche in questo caso, come per le ferrovie, vengono richiesti gli aereoporti di partenza e di arrivo e la data di partenza ed eventualmente quella di ritorno. Io indico partenza da Milano (senza scegliere l'aereoporto che può essere Linate, Malpensa o Orio al Serio) e arrivo a Gdansk (Danzica) (da Danzica posso raggiungere facilmente Pelplin in treno); indico come data di partenza sabato 21 luglio e ritorno sabato 28 luglio. Mi esce una lunga lista di soluzioni che si differenziano per compagnia aerea, rotta, orario, classe e costo. Tutte fanno uno scalo intermedio a Monaco o ad Amburgo o a Varsavia; le tariffe più economiche variano da circa 315 euro della LOT - Polish Airlines a circa 385 euro della Luftansa per il viaggio di andata e ritorno comprensivo di tasse. So che esistono compagnie a basso costo (le cosiddette low cost) che di solito costano molto meno, ma per Danzica non ne trovo. Mi chiedo se non ci siano da Roma, visto che i pellegrini polacchi si recano spesso a Roma. Cerco i collegamenti aerei Roma-Gdansk e trovo un volo diretto da Ciampino al costo di 189 euro (andata e ritorno tasse comprese) con la compagnia polacca Centralwings. So che ci sono voli frequenti a basso costo della Ryanair da Milano (Orio al Serio) a Ciampino, ne verifico orari e prezzi (72 euro) e vedo che questa è la soluzione più conveniente: con un'ora di volo raggiungo Roma e con due ore sono a Danzica. A questo punto non dipendo dall'agenzia www.viaggiare.it che mi è servita per trovare la soluzione, ma mi connetto direttamente ai siti delle due compagnie aeree per evitare i costi di agenzia, così facendo da www.centralwings.it il volo Ciampino-Danzica, andata e ritorno, mi viene a costare 150 euro e da www.ryanair.it quello di Milano-Roma, mi costa 55 euro. Attenzione: i prezzi di queste compagnie sono estremamente veriabili nel tempo perchè dipendono dal flusso di richieste che arrivano, quindi se si trova un prezzo conveniente conviene acquistare subito perchè dopo un po' di giorni potrebbe aumentare; se si attende troppo si rischia di non trovare posto, ma talvolta anche di trovare prezzi ancora più bassi perchè la compagnia tende a viaggiare con tutti i posti occupati, quindi a svendere gli ultimi posti liberi. Il pagamento si fa con carta di credito dopo aver riempito un formulario. Una volta ricevuti i dati della carta di credito la compagnia rilascia un numero di codice di conferma che va presentato al check-in dell'aereoporto al momento della partenza. Attenzione il codice di conferma è personale e non trasferibile ad altra persona.
Giovanni Daminelli



LETEROJ AL REDAKTEJO


Pelplin: una vera esperienza ecumenica
   Sono Francesco Lorenzon, un esperantista di Treviso, ho 19 anni, conosco l’esperanto da due anni e ho voluto partecipare al congresso tenutosi a Peplin in Polonia dal 21 al 28 luglio del 2007. A questo evento importante ho invitato mio padre Loreno che ha subito acconsentito a seguirmi in questa “avventura”.
   A luglio siamo partiti per la Polonia e, a Pelplin, abbiamo alloggiato al collegio Marianum, nel quale si respirava un’atmosfera accogliente e serena. Ci siamo ritrovati in circa 200 persone provenienti da tutti i paesi del mondo, in modo particolare dall’Europa dell’Est.
Per noi, al primo congresso ecumenico esperantista, questa esperienza è stata molto forte e maturante. Ci siamo ritrovati coinvolti in un gruppo di persone aperte e profondamente sensibili all’ideale della fratellanza universale e dell’unità tra i popoli.
   Abbiamo scoperto l’essenzialità di un’unica lingua, che è l’esperanto, per raggiungere questa meta agognata. È stata anche una vera esperienza di Chiesa perché si avvertiva, con i sensi dell’anima, la presenza, mistica ma reale, di Cristo fra due o più persone radunate nel suo nome.
   Ci sono stati molti momenti forti, ma fra tutti dobbiamo ricordare le testimonianze di fede degli esperantisti, ormai anziani, vissuti sotto il regime della dittatura sovietica.
   Auguriamo a tutti di poter fare questa esperienza e cogliamo l’occasione di questo scritto per ringraziare tutti gli esperantisti che abbiamo incontrato e in modo particolare coloro che, con zelo e amore, sono riusciti organizzare questo bellissimo congresso.
Francesco e Loreno Lorenzon



QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2007
Associato ordinario con Katolika Sento (SO) 
Associato giovane    (SG)
Associato familiare (SF)
Associato ordinario con Espero Katolika (SOE)
Solo abbonamento a Katolika Sento (AK)
Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE)
Associato sostenitore (SS) 
Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE)  		17,00
8,50
8,50
38,00
10,00
21,00
34,00
76,00 		euro
euro
euro
euro
euro
euro
euro
euro
Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari.
E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni.
E' associato familiare chi convive con altro associato.
Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedi­zione.
Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associa­to, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte.
I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' asso­ciato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI.
I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale  n.  47127675
Unione Esperantista Cattolica Italiana  U.E.C.I
Nota: Sull'etichetta/indirizzo di Katolika Sento è indicata la sigla e l'anno di scadenza dell'abbonamento.



INFORMOJ EL LA LOKAJ GRUPOJ

Il gruppo folcloristico che lunedì 23 luglio ha intrattenuto i congressisti di Pelplin con danze e canti in esperanto, li ha prima collaudati a Rimini come ci informa don Duilio:

RIMINI
Il gruppo scolastico "MONDRAKI" di Pelplin/Polonia ha intrattenuto, lunedì 11 giugno, sulla spiaggia di San Giuliano Mare di Rimini numerosi turisti. Il pubblifono di spiaggia ha annunciato con sorpresa questa esibizione di canti e danze folkloristiche polacche da parte di una quarantina di studenti in gita scolastica. Tre giorni di sosta a Rimini per raggiungere poi Roma e visitare la tomba del loro grande Papa Wojtyla. Particolare attenzione ha destato fra i bagnanti e gli operatori turistici l'annuncio di canti in lingua esperanto. Questa zona balneare si sta caratterizzando sempre più aprendo le porte al turismo internazionale attraverso tale comunicazione linguistica. Già una trentina di operatori turistici di San Giuliano Mare guarda con simpatia e interesse alla proposta di lanciare il turismo locale in tale direzione. Qualcuno, solo dopo poche lezione di esperanto, ha avuto l'ardire di tradursi il proprio depliant in tale lingua e inserilo nel sito del proprio Hotel. Una proposta di ferie con sconti particolari, in clima di famiglia, parlandosi con la stessa lingua comune e non discriminante. Niente di più facile che un giorno il rinnovato litorale di San Giuliano Mare, quello alla sinistra della Darsena, possa essere battezzato "LIDO-ESPERANTO". Dalla "barrafonda" al podio internazionale. Ovviamente non è stato possibile un dialogo con l'agguerrito coro giovanile, perché l'insegnante, la sig.ra Edwige WASIUK , non lo aveva potuto accompagnare. Con le poche lezioni che aveva loro dato nel corso dell'anno scolastico potevano essere in grado solo di scambiare qualche convenevole tipo: “Saluton!”, “Bonan vesperon” , “Ĝis revidov”, “Dankon”. La visita alla "E-katedralo" (Cattedrale dell'Esperanto con i suoi numerosi mosaici ispirati alle conquiste di questa lingua) li ha entusiasmati. È stato loro regalato "ESPERANTO por infanoj", un classico in Esperanto per i bambini, con l'augurio di continuare e di perfezionare lo studio della lingua che più facilmente apre il loro orizzonte.


MULTE DA DANKOJ
(per motivi di riservatezza diamo solo la sigla del nome e la provincia
non si riportano le offerte inferiori ai 5 euro)
Alfabetigo:
M.C. GR 66 €
Kontribuo al UECI kongreso:
N.M. UD 20 €
G.Q. BG 5 €
G.A- VE 20 €
L.R. PE 50 €
P.C. GE 35 €
Kontribuo al UECI:
G.R VE 12 €
G.P.B MI 100 €




AMUZE


Duobla vizito
Malsanulo iras vizitigi sin ĉe du malsamaj kuracistoj tre famaj.
Kiam li revenas hejmen, la edzino demandas al li:
- Kiel iris la aferoj?
- Ambaŭ samopiniis nur pri unu afero.
- Pri kio?
- Ili petis de mi tricent eŭrojn.
***

En apoteko
- Sinjoro apotekisto, donu al mi ion kontraŭ kapdoloro.
- Prenu ĉi tiujn pilolojn de doktoro Fritz.
- Ne, ne, absolute ne! Doktoro Fritz estas mi.
***

Prikonsideroj
- Estas triste maljuniĝi!
- Vere, sed estas la ununura sistemo por vivi longe.
***

Revekiĝo
Maljunulino sin submetis al malfacila kirurgia operacio. Kiam ŝi vekiĝas, vidas homon en blanka kitelo.
- Ho doktoro, ĉu bone sukcesis la operacio?
- Mi pardonpetas, bona virino, mi estas Sankta Petro.
***

Edza amo
- Ĉu vere vi amas min, karulo?
- Treege, mia karulino: mi daŭre pensas al vi, pro tio mi eĉ forgesas manĝi matene, tagmeze kaj vespere.
- Kaj nokte?
- Nokte mi ne sukcesas dormi... pro malsato.
***

Envio
- Kial enviemulo estas ĉiam malfeliĉa?
- Ĉar li vidas nur la feliĉon de la aliaj
***

Invito
- Ĉu vi venas vespermanĝi ĉe mi ĉi vesperon?
- Kial?
- Ĉi vesperon mi havas gastojn tro inteligentajn kaj mi ne volas aspekti kiel la ununura stultulo.
***

Kverelo inter geedzoj
- Diru la veron! ke vi estus feliĉa, se mi estus edziniĝinta al alia homo!
- Tute ne, mi ne estas ulo kiu deziras malbonon por la aliaj.
***

Inter Knaboj
- Joĉjo, ĉu vi venas ludi kun ni ĉi vespere?
- Ne, ĉi vespere mi nepre ne povas!
- Kial?
- Mi promesis al mia patro helpi lin fari miajn lernejajn taskojn.
(sendis Ginetta Daminelli)


COMITATO CENTRALE U.E.C.I.

Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149.
Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532
Segretario: Marco POLITI, Via Montemartini 4, 20139 Milano – tel. 02.5395237
Consiglieri:
don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110
Carlo SARANDREA, Via di Porta Fabbrica 15, 00165 Roma – tel. 06.39638129
Norma COVELLI CESCOTTI, via E.Fermi 29, 38130 Trento – tel. 0461.925210
Marsilio GUAZZINI, Via Coletti 108/A, 47900 Rimini – 0541.22993
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397
Nota bene: Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI.
- Per i versamenti in denaro utilizzare il c.c.p. n. 47127675 intestato a UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA ITALIANA (U.E.C.I.) ricordando di mettere sempre la causale del versamento.