Enhavo:



La 19.a Kongreso UECI
(Vitorchiano 2-7 de Junio 2004)

De la dua gis la sepa de Junio, en Vitorchiano (Viterbo) okazis la 19.a kongreso de UECI. Ĉi jare ni unuigis nian kongreson kun la 18.a Printempa Kunveno, la alia klasika renkontiĝo de la italaj katolikaj esperantistoj. La Printempa Kunveno, ĝis la pasinta jaro, okazis dum semajnfino de frua printempo, organizita de la milana grupo kaj funkciis kiel malfermo de la vico de niaj jaraj renkontiĝoj; male la kongreso, en aŭtumno, estis lokata ĉe ilia fino. Bone konataj kialoj sugestis, ĉi jare, la unuiĝon de la du kunvenoj en la malfrua printempo. La daŭro estas tiu de la kongreso sed la temoj estas du, kiel en la Printempa Kunveno: sabate kultura temo kaj dimanĉe religia temo. La religia temo, "2005 – jaro de la eŭkaristio", sugestis la elekton de Vitorchiano ĉar ĝi estas apude al Bolsena kaj Orvieto kiuj memorigas faman eŭkaristian miraklon. Aliflanke, nia ĉeesto en Vitorchiano sugestis la kulturan temon, "Etruska civilizo en Tuscia", pro la ebleco visiti la apudajn etruskajn restaĵojn.
El 63 aliĝintoj, partoprenis nur 54, ĉar pro neantaŭvideblaj kialoj, kelkaj, bedaŭrinde, lastmomente devis rezigni. Tamen, eble pro la malapudeco de la alia kongresoj, eble pro la apudeco de Romo, la kongreso ĝuis la visiton de kelkaj ŝatataj gastoj eksteraj al nia asocio. La kongresejo estis en la hotelo "Piccola Opera" lokata iomete malapude de la centro de Vitorchano, sed en trankvila verda parko meze de la kamparo. Ĉio bone iris laŭ la programo:
Ĵaŭdon la duan de Julio posttagmeze, oni akceptis la kongresanojn; du busetoj disponigitaj de la kongresejo, veturigis nin de la stacidomo de Orte al la kongrsejo. Vespere, post verspermanĝo, prof. Giannini priparolis pri la morgaŭa ekskurso kaj montris la vidindaĵojn pere de projektilo.
Vendredon, okazis kultura ekskurso en Tarquinia kaj Tuscania. Prof. Paŭlo Giannini akompanis nin kaj, dum la tuta tempo, klere ĉiĉeronis pri la etruskoj, la tomboj kaj aliaj historiaj kaj artaj konstruaĵoj. Matene ni visitis en Tarquinia la arkeologian Nacian Muzeon en Palazzo Vitelleschi kaj, post la tagmanĝo en loka restoracio, ni veturis al Tuscania kie ni povis miri la preĝejon de Sankta Petro detale priscribita de nia ĉiĉerono. Vespere, reveninte en la kongresejon, antaŭ la S.Meso, ni estis honorataj de la visito de la eposkopo de Viterbo mons. Lorenzo Chiarinelli, kiu venis ĉe la preĝejon por saluti nin. Post la vespermanĝo, ĉe la granda salono de la kongresejo, Carla Sfardini kaj Carlo Sarandrea legis kaj ekslplikis esperantajn tradukojn de poeziaĵoj respektive de Carlo Porta (el la milana dialekto) kaj de Giuseppe Gioacchino Belli (el la roma dialekto).
Sabaton matene, post la S.Meso, okazis la oficiala malfermo de la kongreso. Sendis al ni siajn bondezirojn la urbestro de Vitorchiano, Gemini Ciancolini, kaj la skabenino pri kulturo, Rita Cristina Mattei, kiuj disdonigis al ĉiu kongresano paperujon kun mapo de Vitorchiano kaj gvidlibron de la urbeto. Aliaj bondeziroj alvenis de Marija Belošević, vic-prezidantino de IKUE, kaj de Jan-Paul Alexis kun aliaj gefratoj el Goma (Kongo) kiuj volis tiamaniere danki nin por nia bonfarado. Post la cerimonio, la du busetoj de la hotelo veturigis nin al Vitorchiano kie ni povis ĝui denove de la ĉeesto de prof.Giannini por viziti tiun antikvan kaj tre interesan urbeton konstruitan sur la roko. Posttagmeze ni havis prelegojn pri la kultura temo. Malfermis la vicon Norma Covelli kiu parolis pri la etruska familio, poste Pierluigi Cinquantini parolis pri la etruska funebra arkitekturo en suda Etrurio fine, Gianni Conti faris duonseriozan prelegon pri la etruskaj virinoj por malkovri je la fino, ke ankaŭ ĉe la etruskoj, sajne, Esperanto ne estis malkonata. Kiel kutime li disdonis al ĉiuj malgrandan kaj kuriozan donaceton. Dum la intervalo antaŭ la interveno de Gianni Conti, oni priparolis pri la agado de italaj esperantistoj en Afriko. Giovanni Daminelli prezentis la agadon de CER-Es, la novbakita asocio de la UECI-grupo de Rimini, kiu, pere de Esperanto, bonfaras en Benino, Kongo kaj Ruanda, landoj kie estas esperantistoj pretaj al kunlaboro. Samideano Nino Vessella parolis pri la asocio Changamano, kiu agas favore de popolacioj de Tanzanio; la asocio, en sia rilatoj kun la tanzanianoj, ne usas Esperanton, sed la tie plej konatan lingvon Swaili kiun Vessella bone estras. Post la vespermanĝo nia samideanino Giuseppina Mulas amuzigis nin instruante origamojn.
Dimanĉo matene estis dediĉita al prelegoj pri la religia temo. Prelegis pastro prof. Stefano Howkes-Teeples pri la temo "Dankado en la preĝoj de la okcidenta kaj orientaj eŭkaristioj", poste parolis mons. Giovanni Balconi pri " Valoroj de la eŭkaristio"; sekvis S.Meso en Esperanto ĉe la kapelo de la kongresejo. La posttagmezo estis dediĉita al jara asembleo de UECI pri kiu oni parolos en la venonta numero de K.S. pro manko da spaco. Post la vespermanĝo, pastro Nello Marcuzzi klere parolis pri la historiaj eventoj en kiuj estas enŝovita la epizodo de la eŭkaristia miraklo de Bolsena, por kiu la papo, Urbano IV, starigis la solenan feston Korpus Domini.
Lundo estis dediĉita al pilgrimado al la sanktejo de Bolsena kaj al la katedralo de Orvieto. Unue ni haltis ĉe la monaĥejo de trapistinoj de Vitorchiano en kies preĝejo ni recitis le matenajn laŭdojn kaj, kelkaj el ni, aĉetis produktaĵojn de la monaĥinoj, poste ni atingis Bolsenan. En la preĝejo de Sankta Caterina, en kiu en la jaro 1263.a okazis la miraklo, ni partoprenis en la S.Meso kune kun aliaj pilgrimuloj, poste ni visitis la urbon kaj veturis al restoracio ĉe la lagobordo por la tagmanĝo. Posttagmeze ni atingis Orvieto en kies katedralo estas gardata la korporalon de la miraklo de Bolsena. Ni vizitis la belegan kaj riĉan katedralon kie, pastro Duilio, kiu ne sukcesis celebri la Meson en Bolsena, celebris sanktan Meson. Poste libervole ĉiuj vizitis la urbon. Reveninte al la kongresejo, ni vespermanĝis kaj poste partoprenis la adiaŭan vesperon kun la kutimaj amuzaĵoj de Carlo Sarandrea.
Mardo post la S.Meso kaj la matenmanĝo la busetoj de la hotelo reveturis nin al la stacidomo de Orte por le rehejmeniro.



HOMILIO DE LIA SANKTECO BENEDIKTO LA 16.a
okase de la S.Meso por la komenco de lia papado

Romo - Placo Sankta Petro: dimanĉon, 24an de aprilo 2005a

(Kiel promesite en la lasta numero jen la esperanta traduko de la homilio)

Sinjoroj Kardinaloj,
honorindaj Fratoj en la episkopeco kaj pastreco,
distingitaj Aŭtoritatuloj kaj Membroj de la diplomataro,
karegaj Fratoj kaj Fratinoj!
Dum ja tri fojoj, dum ĉi tiuj tiom intensaj tagoj, la kanto de la litanioj de la sanktuloj akompanis nin: dum la funebra rito por nia Sankta Patro Johano Paŭlo la 2a; okaze de la eniro de la Kardinaloj en la Konklavon; kaj ankaŭ hodiaŭ, kiam ni denove ĉantis ilin per la alvoko: Tu illum adiuva - subtenu la novan posteulon de Sankta Petro. Ĉiufoje per tute aparta maniero mi sentis ĉi tiun preĝantan kanton kiel grandan konsolon. Kiom forlasitaj ni sentis nin post la forpaso de Johano Paŭlo la 2a! La Papo, kiu dum ja 26 jaroj estis nia Paŝtisto kaj gvidanto dum la irado tra ĉi tiu tempo. Li transpaŝis la sojlon al la alia vivo - enirante la misteron de Dio. Sed li ne plenumis ĉi tiun elpaŝon sola. Kiu kredas, tiu neniam estas sola - li ne estas tia dumvive, nek dum la morto. En tiu momento ni povis preĝalvoki al la sanktuloj de ĉiuj jarcentoj - liajn geamikojn, niajn gefratojn en la kredo, sciante, ke ili estos la vivanta procesio, kiu akompanas lin al la transa mondo, ĝis la gloron de Dio. Ni sciis, ke lia alveno estis atendita. Nun ni scias, ke li estas inter la siaj kaj ke li estas vere en sia hejmo. Denove, ni estis konsolataj plenumante la solenan eniron en konklavon, por elekti tiun, kiun la Sinjoro elektis. Kiel ni povis rekoni lian nomon? Kiel povis 115 Episkopoj, alvenantaj el ĉiuj kulturoj kaj landoj, trovi tiun, al kiu la Sinjoro deziris konfidi la mision ligi kaj malligi? Ankoraŭfoje, ni sciis tion: ni sciis, ke ni ne estas solaj, ke ni estas ĉirkaŭataj, kondukataj kaj gvidataj de la geamikoj de Dio. Kaj nun, en ĉi tiu momento, mi malforta servanto de Dio devas alpreni ĉi tiun senprecedencan taskon, kiu vere superas ĉiun homan kapablon. Kiel mi povas fari tion? Kiel mi kapablos fari tion? Vi ĉiuj, karaj geamikoj, ĵus preĝalvokis al la tuta sanktularo, reprezentita de kelkaj el la grandaj nomoj de la historio de Dio kun la homoj. Tiel, ankaŭ en mi revigliĝas ĉi tiu certeco: mi ne estas sola. Mi ne devas porti sola tion, kio en la realo neniu povus porti sola. La aro de la sanktuloj de Dio min protektas, subtenas kaj portas. Kaj Via preĝado, karaj geamikoj, Via indulgemo, Via amo, Via kredo kaj Via espero akompanas min. Fakte, al la komunumo de la sanktuloj ne apartenas nur la grandaj figuroj, kiuj estis antaŭ ni kaj pri kiuj ni konas la nomojn. Ni ĉiuj estas la komunumo de la sanktuloj, ni, baptitaj en la nomo de la Patro kaj de la Filo kaj de la Sankta Spirito, ni, kiu vivas el la donaco de la karno kaj sango de Kristo, pere de kiu Li volas nin transformi kaj igi nin similaj al Si mem. Jes, la Eklezio estas viva - jen la mirinda sperto de ĉi tiuj tagoj. Ĝuste dum la malĝojaj tagoj de la malsano kaj morto de la Papo, tio manifestiĝis laŭ mirinda maniero sub niaj okuloj: ke la Eklezio estas viva. Kaj la Eklezio estas juna. Ĝi portas en si la estontecon de la mondo kaj tial ĝi montras ankaŭ al ĉiu el ni la vojon al la estonteco. La Eklezio estas viva kaj ni vidas tion: ni spertas la ĝojon, kiun la Resurektinto promesis al la siaj. La Eklezio estas viva - ĝi estas viva, ĉar Kristo estas vivanta, ĉar Li vere resurektis. En la doloro, ĉeestanta sur la vizaĝo de la Sankta Patro dum la tagoj de Pasko, ni kontemplis la misteron de la pasiono de Kristo kaj samtempe ni tuŝis liajn vundojn. Sed en ĉiuj ĉi tagoj ni povis ankaŭ, laŭ profunda signifo, tuŝi la Resuktinton. Estis donite al ni sperti la ĝojon, kiun Li promesis, post mallonga tempo de mallumo, kiel frukton de lia Resurekto.
La Eklezio estas viva - tiele mi salutas kun granda ĝojo kaj dankemo vin ĉiujn, kiuj estas ĉi tie arigitaj, honorindaj Kunfratoj Kardinaloj kaj Episkopoj, karegaj pastroj, diakonoj, paŝtistaj agantoj, katekizistoj. Mi salutas vin, religiulojn kaj religiulinojn, atestantojn de la transfiguranta ĉeesto de Dio. Mi salutas vin, laikajn fidelulojn, enmerĝigitajn en la granda spaco de la konstruo de la Regno de Dio kiu vastiĝas en la mondo, en ĉiu vivoesprimo. La parolado fariĝas plena je amemo ankaŭ en la saluto, kiun mi adresas al ĉiuj, kiuj, renaskitaj en la sakramento de la Bapto, ne estas ankoraŭ en plena kunuleco kun ni; kaj al vi, gefratoj de la hebrea popolo, al kiu ni estas ligitaj de granda komuna spirita havaĵo, kies radikoj fontas el la nerevokeblaj promesoj de Dio. Mia penso iras, fine - kvazaŭ ondo kiu plivastiĝas - al ĉiuj homoj de nia epoko, kredantoj kaj nekredantoj.
Karaj geamikoj! En ĉi tiu momento mi ne bezonas prezenti programon de regado. Kelkajn trajtojn de tio, kion mi konsideras mia tasko, mi jam povis prezenti per mia mesaĝo de merkredo la 20a de aprilo; ne mankos aliaj okazoj por fari tion. Mia vera programo de regado estas ne fari mian volon, nek celi miajn ideojn, sed meti min je aŭskulto, kun la tuta Eklezio, de la parolo kaj de la volo de la Sinjoro kaj lasi min esti gvidata de Li, tiel ke Li mem gvidu la Eklezion dum ĉi tiu horo de nia historio. Anstataŭ ol prezenti programon, mi volus simple klopodi komenti la du signojn, per kiuj oni liturgie simbolas la alprenon de la Petra Servado; ambaŭ ĉi tiuj signoj, cetere, respegulas, ankaŭ precize, tion, kion oni proklamas dum la hodiaŭaj legaĵoj.
La unua signo estas la Paliumo, teksaĵo el pura lano, kiun oni metas sur miajn ŝultrojn. Ĉi tiun malnovegan signon, kiun la Episkopoj de Romo portas ekde la 4a jarcento, oni povas konsideri kiel bildon de la jugo de Kristo, kiun la Episkopo de ĉi tiu urbo, la Servanto de la Servantoj de Dio, prenas sur siajn ŝultrojn. La jugo de Dio estas la volo de Dio, kiun ni akceptas. Kaj ĉi tiu volo ne estas por ni ekstera pezo, kiu premas nin kaj forprenas nian liberecon. Koni tion, kion Dio volas, koni kiu estas la vojo de la vivo - ĉi tiu estis la ĝojo de Izraelo, estis ĝia granda privilegio. Ĉi tiu estas ankaŭ nia ĝojo: la volo de Dio ne fremdigas, ĝi nin purigas, seeble laŭ maniero ankaŭ doloriga kaj tiel ĝi kondukas nin al ni mem. Tiel, ni ne servas nur Lin, sed la savon de la tuta mondo, de la tuta historio. En la realo, la simbolismo de la Paliumo estas des pli konkreta: la ŝafida lano celas reprezenti la perdiĝintan ŝafon aŭ ankaŭ tiun malsanan kaj tiun malfortan, kiun la paŝtisto metas sur siajn ŝultrojn kaj kondukas al la akvoj de la vivo. La parabolo pri la perdiĝinta ŝafo, kiun la paŝtisto serĉas en la dezerto, estis por la Patroj de la Eklezio bildo de la mistero de Kristo kaj de la Eklezio. La homaro - ni ĉiuj - estas la perdiĝinta ŝafo, kiu, en la dezerto, ne plu trovas la vojon. La Filo de Dio ne toleras tion; Li ne povas forlasi la homaron en tia mizera kondiĉo. Li ekstaras, forlasas la gloron de la ĉielo, por retrovi la ŝafeton kaj sekvi ĝin, ĝis la kruco. Li ŝarĝas siajn ŝultrojn per ĝi, portas nian homecon, portas nin mem. Li estas la bona paŝtisto, kiu oferas sian vivon por la ŝafoj. La Paliumo diras, antaŭ ĉio, ke ni ĉiuj estas portataj de Kristo. Sed samtempe ĝi invitas nin porti unuj la aliajn. Tiel, la Paliumo fariĝas la simbolo de la misio de la paŝtisto, pri kiu parolas la dua legaĵo kaj la Evangelio. La sankta zorgado de Kristo devas animi la paŝtiston: por li ne estas motivo de indiferenteco la fakto, ke multaj personoj vivas en la dezerto. Kaj estas multaj formoj de dezerto. Estas la dezerto de la malriĉeco, la dezerto de la malsato kaj de la soifo, estas la dezerto de la forlasiteco, de la soleco, de la detruita amo. Estas la dezerto de la mallumo de Dio, de la malpleniĝo de la animoj, sen plu konscio pri la digno kaj irado de la homo. La eksteraj dezertoj multobliĝas en la mondo, ĉar la internaj dezertoj fariĝis tiom vastaj. Tial la trezoroj de la tero ne plu estas je la servo de la starigo de la ĝardeno de Dio, en kiu ĉiuj povu vivi, sed ili estas servigataj por la potencoj de ekspluatado kaj detruado. La Eklezio en sia tuteco, kaj la Paŝtisto en ĝi, kiel Kristo devas ekiri, por konduki la homojn ekster la dezerton, al la loko de la vivo, al la amikeco kun la Filo de Dio, al Tiu, kiu donas al ni la vivon, la vivon en pleneco. La simbolo de la ŝafido havas plian aspekton. En la malnova Oriento estis kutimo, ke la reĝoj elektu sin mem kiel paŝtistojn de sia popolo. Ĉi tiu estis bildo de ilia povo, cinika bildo: la popoloj estis por ili kiel ŝafoj, je kiuj la paŝtistoj povis disponi laŭplaĉe. Dum la paŝtisto de ĉiuj homoj, la vivanta Dio, fariĝis Li mem ŝafido, Li ekstaris je la flanko de la ŝafidoj, de tiuj, kiuj estas tretitaj kaj mortigitaj. Ĝuste tiel Li malkaŝas sin kiel la veran paŝtiston: "Mi estas la bona paŝtisto... mi demetas mian vivon por la ŝafoj", diras Jesuo pri si mem (Joh. 10, 14 kaj postaj). Ne estas la povo kiu elaĉetas, sed la amo! Jen la signo de Dio: Li mem estas amo. Kiomfoje ni dezirus ke Dio montru sin pli forta. Ke Li malmole batu, malvenkigu la malbonon kaj kreu pli bonan mondon. Ĉiuj ideologioj de la povo pravigas sin tiel, pravigas la detruon de tio, kio estus kontraŭ la progreso kaj la liberigo de la homaro. Ni suferas pro la pacienco de Dio. Sed tamen ni ĉiuj bezonas Lian paciencon. Dio, kiu fariĝis ŝafido, diras al ni, ke la mondon savas la Kruco, ne la krucumantoj. La mondo estas elaĉetita de Dio kaj detruita de la senpacienco de la homoj.
Unu el la fundamentaj karakterizoj de la paŝtisto devas esti la amo al la homoj, kiuj estis konfiditaj al li, samkiel li amas Kriston, je kies servado li estas. "Paŝtu miajn ŝafojn", diras Kristo al Petro, kaj al mi en ĉi tiu momento. Paŝti signifas ami, kaj ami signifas ankaŭ esti pretaj suferi. Ami signifas doni al la ŝafoj la veran bonon, la nutraĵon de la vero de Dio, de la parolo de Dio, la nutraĵon de lia ĉeesto, kiun Li donas al ni en la Sanktega Sakramento. Karaj geamikoj, en ĉi tiu momento mi povas diri nur: preĝu por mi, por ke mi lernu pli kaj pli ami la Sinjoron. Preĝu por mi, por ke mi lernu pli kaj pli ami Lian ŝafaron - vin, la Sanktan Eklezion, ĉiun el vi unuope kaj vin ĉiujn kune. Preĝu por mi, por ke mi ne fuĝu, pro timo, fronte al la lupoj. Ni preĝu unuj por la aliaj, por ke la Sinjoro nin portu kaj por ke ni lernu porti unuj la aliajn.
La dua signo, per kiu estas reprezentata en la hodiaŭa liturgio la enoficiĝo en la Petra Servado, estas la livero de la ringo de la Fiŝkaptisto. La voko de Petro esti paŝtisto, kiun ni aŭskultis en la Evangelio, sekvas la rakonton de abunda fiŝkaptado: post nokto, dum kiu ili mallevis la retojn sensukcese, la disĉiploj vidas sur la bordoj de la lago la resurektintan Sinjoron. Li ordonas al ili ankoraŭfoje iri por fiŝkapti kaj jen, ke la reto tiom pleniĝas, ke ili ne sukcesas retiri ĝin; 153 grandaj fiŝoj: "kvankam estis tiel multaj, tamen la reto ne disŝiriĝis" (Joh 21,11). Ĉi tiu rakonto, je la fino de la surtera irado de Jesuo kun siaj disĉiploj, korespondas al rakonto de la komenco: ankaŭ tiam la disĉiploj kaptis neniun fiŝon dum la tuta nokto; ankaŭ tiam Jesuo invitis Simonon forŝovi ĝis la profundo ankoraŭfoje. Kaj Simono, kiun oni ankoraŭ ne nomis Petro, donis la mirindan respondon: "Estro, laŭ via diro mi mallevos la retojn!". Kaj jen la atribuado de la misio: "Ne timu; de nun vi estos kaptisto de homoj" (Luk 5,1-11). Ankaŭ hodiaŭ oni diras al la Eklezio kaj al la Posteuloj de la Apostoloj forŝovi ĝis la profundo en la maron de la historio kaj mallevi la retojn, por konkeri la homojn al la Evangelio - al Dio, al Kristo, al la vera vivo. La Patroj dediĉis tre apartan komenton ankaŭ al ĉi tiu unika tasko. Ili diras tion ĉi: por la fiŝo, kreita por la akvo, estas mortiga afero esti levita el la maro. Oni ĝin forprenas el ĝia vivodona elemento por esti utila kiel nutraĵo por la homo. Sed en la misio de la kaptisto de la homoj, okazas la malo. Ni homoj vivas alienitaj, en la salaj akvoj de sufero kaj de morto; en maro da obskureco sen lumo. La reto de la Evangelio fortiras nin el la akvoj de la morto kaj portas nin en la brilegon de la lumo de Dio, en la veran vivon. Kaj ĝuste tiel, en la misio de kaptisto de homoj, sekvante Kriston, necesas forporti la homojn el la sala maro de ĉiuj alieniĝoj al la tero de la vivo, en la direkto al la lumo de Dio. Estas ĝuste tiel ĉi: ni ekzistas por montri Dion al la homoj. Kaj nur kie oni vidas Dion, tie vere komenciĝas la vivo. Nur kiam ni renkontas en Kristo la vivantan Dion, ni konas kio estas la vivo. Ni ne estas la hazarda kaj sensenca produkto de evolucio. Ĉiu el ni estas frukto de penso de Dio. Ĉiu el ni estas dezirata, ĉiu el ni estas amata, ĉiu el ni estas necesa. Nenio pli bela estas ol esti atingataj, surprizitaj de la Evangelio, de Kristo. Nenio pli bela estas ol koni Lin kaj komuniki al la aliaj la amikecon kun Li. La tasko de la paŝtisto, de la kaptisto de homoj povas ofte aspekti laciga. Sed ĝi estas tasko bela kaj granda, ĉar finfine ĝi estas servo al la ĝojo, al la ĝojo de Dio, kiu volas eniri en la mondon.
Mi deziras ĉi tie rimarkigi ankoraŭ plian aferon: ĉu en la bildo de la paŝtisto ĉu en tiu de la fiŝkaptisto tre eksplicite reliefiĝas la voko al unueco. "Aliajn ŝafojn mi havas, kiuj ne estas de ĉi tiu gregejo; ilin ankaŭ mi devas alkonduki, kaj ili aŭskultos mian voĉon; kaj estos unu grego, unu paŝtisto" (Joh 10,16), diras Jesuo je la fino de la parolado pri la bona paŝtisto. Kaj la rakonto pri la 153 grandaj fiŝoj finiĝas per la ĝojoplena konstato: "kvankam estis tiel multaj, tamen la reto ne disŝiriĝis" (Joh 21,11). Ho ve, amata Sinjoro, ĝi nun disŝiriĝis! ni volus diri ĉagrenitaj. Sed ne - ni ne devas esti malĝojaj! Ni ĝoju pro Via promeso, kiu ne senesperigas, kaj ni faru ĉion eblan por trairi la vojon al unueco, kiun Vi promesis al ni. Ni memoras ĝin dum la preĝado al la Sinjoro, kiel almozuloj: jes, Sinjoro, memoru tion, kion Vi promesis. Faru, ke ni estu unu paŝtisto kaj unu grego! Ne permesu, ke Via reto disŝiriĝu kaj helpu nin esti servantoj de la unueco!
En ĉi tiu momento mia memoro revenas al la 22a de oktobro 1978, kiam Papo Johano Paŭlo la 2a komencis sian paŝtistan servadon ĉi tie en placo sankta Petro. Ankoraŭ, kaj daŭre, reeĥas en miaj oreloj liaj tiamaj vortoj: "Ne timu, malfermu eĉ malfermegu la pordojn al Kristo!". La Papo parolis al la fortuloj, al la potenculoj de la mondo, kiuj timis ke Kristo povus forporti ion el ilia povo, se oni lasus Lin eniri kaj se ili koncedus la liberecon al la kredo. Jes, Li certe estus forportinta ion de ili: la regado de koruptado, de la renverso de la juro, de arbitreco. Sed Li nenion forportus el tio, kio apartenas al la libereco de la homo, al lia digno, al la starigo de justa socio. La Papo parolis krome al ĉiuj homoj, ĉefe al la gejunuloj. Ĉu ne ni ĉiuj havas iel la timon - se ni lasas, ke Kristo komplete eniru en nin, se ni malfermas nin al Li - la timon, ke Li povas forporti ion de nia vivo? Ĉu verŝajne ni ne timas rezigni je io granda, unika, kio igas la vivon tiom bela? Ĉu ni ne riskas troviĝi poste en angoro kaj senigitaj je la libereco? Kaj ankoraŭfoje la Papo volis diri: ne! kiu enirigas Kriston, tiu perdas nenion - absolute nenion el tio, kio igas la vivon libera, granda kaj bela. Ne! nur en tiu amikeco ege malfermiĝas la pordoj de la vivo. Nur en tiu amikeco malfermiĝas reale la grandaj potencivoj de la homa kondiĉo. Nur en tiu amikeco ni spertas tion, kio estas bela kaj tion, kio liberigas. Tiel, hodiaŭ, mi deziras, kun granda forto kaj granda konvinko, deirante el la sperto de longa persona vivo, diri al vi, karaj gejunuloj: ne timu Kriston! Li nenion forprenas kaj ĉion donas. Kiu sin donas al Li, tiu ricevas la centoblon. Jes, malfermu, malfermegu la pordojn al Kristo - kaj vi trovos la veran vivon. Amen.

(el la itala esperantigis Carlo Sarandrea)



Un monumento in onore di papa Giovanni Paolo II

Don Duilio lancia l'idea di erigere una statua di papa Giovanni Paolo II, in Rimini da collocarsi nell'area antistante alla chiesa dei SS.Giovanni e Paolo (santuario esperantista) proprio di fronte alla statua di San Padre Pio, ben conosciuta dai frequentatori dei congressi di Rimini. (Anche se non è più la sua parrocchia c'è già il consenso del parroco attuale e del vescovo.)
Lo scopo è quello di onorare questo pontefice, a noi tanto caro, nella certezza della sua santificazione, così come si è fatto in precedenza con la padre Pio. Si vuole in questo modo tener viva in tutti la memoria del suo impegno in favore dell'esperanto.
Don Duilio vorrebbe che la statua fosse pronta per il 2 aprile 2006 primo anniversario della morte del Papa, quindi sollecita gli esperantisti dell'IKUE a mandargli suggerimenti ed offerte. Gli italiani possono inviare le loro offerte tramite il conto dell'UECI; è possibile mandare offerte per Sante Messe che don Duilio si impegna a celebrare e devolverne l'importo a tale scopo. I costi dell'opera non sono ancora stabiliti, perché non ancora concordati con gli esecutori, però in base ad esperienze analoghe la cifra necessaria si può valutare intorno ai 14-15000 euro.




EL LE HOMILIOJ DE MONS. BALCONI

El la homilio de la 15a ordinara dimanĉo (13-7-2002) pri la evangelio laŭ Mateo (13, 1-23): "Semanto eliris por semi"

En la monato Julio 1228.a, dum li de Spoleto iris al Asizo por beatproklami Franciskon, Gregorio la Naŭa haltis ĉe la monaĥeio de Sankta Klara. Kun la aŭtoritato de Papo, li al ŝi petegis mildigi la regularon. Plorante, ŝi diris: Mi al vi respondas kiel respondus Francisko."
Kiel vi vidas, ekzistas homoj, kiuj plenzorge vivas la mesaĝon de Jesuo; tamen ĉiam restas tio, ke la hodiaŭa estas unu el la paĝoj de la evangelio, kiu nin kulpigas. Seneksplike kaj strange ni nur marĝene sentas la neceson nin nutri per la vorto de Jesuo. Skribis La Pira al la monaĥinoj de la Karmelo de Careggi: "Nur koroj amemaj povas ĉi tion kompreni. Da mihi amantem et sentit quod dico. Donu al mi la koron, kiu amas kaj komprenas tion, kion mi diras."
La Evangelio similas al la ŝtuparo de Jakobo: li havas ĝin tie, ĉe si. "La Sinjoro ĉeestas ĉi tie, sed mi tion ne sciis". La malkaŝiĝo de Dio ĉiam estas surprizo; ĝì estas ŝtuparo laŭ kiu Dio descendas: la Sinjoro ĉeestas antaŭ li, je lia nivelo, en lia malgranda spaco.
La teksto komenciĝas per detalaj indikoj pri la loko. Jesuo estas ĉe la lagobordo, li instruas dum la ŝipeto sin lulas en la ondoj kaj la popolamaso restadas ĉe la bordo. La vorto estas io mistera, kiel mistera estas la maro. Neniu scias tion, kion la maro kaŝas. Krome, la vorto estas io rompiĝema, kiel la akvo, sed ankaŭ io fortega kaj nerezistema kiel la ondoj. Fine, la vorto estas kiel ŝipeto, kiu vin portas al la marmezo kaj transirigas al vi la maron.
Se vi konas, ke iun kalikon Jesuo uzis dum la lasta vespermango, ĉu vi ĝin emocie ne kisus? Kaj la Evangelio, ĉu ne estas la ĉeesto de li mem meze inter ni? Inter la plej belaj atestoj al ni alvenitaj estas ankaŭ atesto de knabino de la dek sesa jarcento: ĉiun versperon ŝi vidis la patron surgenuiĝi en sia ĉambro, post la peza labortago, kaj devote primediti, dum multaj horoj, la Evangelion de la Sinjoro.
Rabena proverbo diras: ĉe la homoj nur kesteto ne plena ricevas; sed, ĉe Dio, okazas la kontraŭo: la plena kesteto ricevas, la malplena nenion ricevas.
Monaĥo Agatono, unu el la monaĥoj de la dezerto, kutimis diri: "Neniam mi endormiĝis sentante rankoron al iu, kaj eble, neniam mi permesis, ke iu endormiĝu rankoron sentante kontraŭ mi."
La teksto de Mateo formita estas de tri paraboloj:
l) Temas pri la parabolo de la kampulo, kiu semas abunde, eĉ sur la rokoj, sur la vojo, inter dornarbustoj.
2) Temas pri la parabolo de la fruktoj: kelkaj semoj donis abundan frukton, centoblan, sesdekoblan,
tridekoblan. Kaj ni?
3) Laste, jen la parabolo de la beateco: "Beataj viaj okuloj, ĉar ili vidas, kaj viaj oreloj ĉar ili aŭdas.
Ni estas beataj; ĉar malantaŭ niaj ŝultroj estas du mil jaroj da historio, dum kiuj multaj lumoj ekbrulis kaj luman vojon indikis.
"Dio ne volas rezignigi nin je nia volo, sed kununuigi tiun al la Sia, cele, ke al tiu Li donu rektanimecon, sanktecon, noblecon" skribis Sankta Helena Guerra. Kaj ŝi daŭris: "se ne dependas de ni aliigi la teron al Paradizo, tamen ni povas, ni eĉ devas, trasformi nian koron al Paradizo."
Sen veloj, la ŝipo ne iras, sed tio okazas ankaŭ kun veloj disŝiritaj aŭ malaperintaj. Nur se la velo estas disetendita kaj ĝi pretas ricevi favoran venton, la vento pelas la ŝipon.
Jen la mistero de Dia volo!!! Kial ni timas la vorton de Jesuo Kristo?



BIBLIA KULTURO

Kristana pensmaniero kaj la psalmaro

Il modo di pensare cristiano ed il salterio.

Iam alflugis al miaj oreloj eldiro preciza kaj seka, tia: "oni devas plenplenigi la psalmojn per kristanaj pensoj". La frazo aperis unuavide kvazaŭ "hereza", tiom pli ke ĝi estis eldirita de pastro onidire nemalmulte "originala kaj kritikema" rilate ekleziajn aferojn. Kia aŭdaco, eĉ kia fieco! La psalmoj, kiujn mi aŭdis en preĝejo kaj kiujn ekzaltis predikantoj kaj prelegantoj, el si mem ne sufiĉe kristanas, kaj apenaŭ povas de fore inspiri pensojn kaj sentojn proprajn de kristanoj kaj bezonas nian helpon por sufiĉe kristianiĝi! Sen injektoj de kristanismo, ili restus apenaŭ devotecaj himnoj!

Una volta giunse alle mie orecchie una frase detta pubblicamente, precisa e secca, questa: "si devono riempire i Salmi con pensieri cristiani". La frase sembrò, a prima vista, quasi "eretica" tanto più che era pronunciata da un sacerdote, a detta di tutti, non poco "originale e critico" relativamente alle cose ecclesiastiche. Quale audacia e, persino, quale disgusto! I Salmi che sentivo in chiesa esaltati da predicatori e conferenzieri, non sono abbastanza cristiani e possono appena lontanamente ispirare pensieri e sentimenti proprii dei cristiani, ed hanno bisogno del nostro aiuto per diventare sufficientemente cristiani! Senza iniezioni di cristianesimo essi resterebbero solo inni devoti!

Oni trarigardis silente kaj pridemandante al la parokestro, en kies lokaloj kolektiĝis la aŭskultantaro, sed eĉ li restis iom hezitema, dubema, eksplikpetema. Venis eksplikoj, eĉ persvadigaj, eĉ unuavide ĝenigantaj la kredon.
Alvenis al la memoro la preĝoj, la petpreĝoj de plurteismaj etnaj religioj. Tiujn ĉi, iam, mi ne multe konsideris, eble mi forigis ilin el mia atento ĉar viditaj foraj de la kristana sentaro. Malprave, tamen, ĉar eĉ ili adresiĝas al Dio aŭ Dioj per diversaj sentoj kaj intencoj, preskaŭ ĉiam korekte kaj laŭdeme kaj peteme kaj konfideme. Kiam mi ilin ne sufiĉe ŝatis, mi ilin komparis kun la psalmoj, tiam interpretitaj kristane, kaj trovis grandan diferencon konstituantan preskaŭ privilegion por tiuj ĉi. Nun tiu frazo ekscitas kaj enirigas miajn pensojn kaj konsiderojn kaj novajn ekalproksimiĝojn laŭ diversa kaj kontraŭa direkto.

Ci si guardava attentamente in silenzio e chiedendo spiegazioni al parroco nei cui locali si era raccolto l’uditorio, ma persino lui restava esitante, dubbioso e desideroso di spiegazioni. Vennero le spiegazioni, persino persuasive, anche se, a prima vista, perturbanti la Fede.
Venivano alla memoria le preghiere, le suppliche di religioni etniche politeistiche. Una volta non consideravo molto queste ultime, forse le allontanavo dalla mia attenzione in quanto viste lontane dai sentimenti cristiani. A torto, però, poiché anch’esse si indirizzano a Dio o agli Dei, con diversi sentimenti ed intenzioni, quai sempre in modo corretto, con desiderio di lodare, di chiedere e con confidenza. Quando non le apprezzavo abbastanza, le paragonavo ai Salmi, allora interpretati dal punto di vista cristiano, e trovavo una grande differenza, che costituiva quasi un privilegio per questi ultimi. Ora quella frase eccita e penetra i miei pensieri e considerazioni e nuovi approcci, in direzione diversa e opposta.

Ĉu la psalmoj perdas ion, ĉu gajnas la supozitaj kristanaj "alfaloj" sur ilin? Oni komencu, porekzemple, per kelkaj vortoj: psalmo (diversaj psalmoj) petalvokas el Dio la "savon". Mi antaŭe, kaj kutime, pensadis al la kristana savo, la eterna savo kiu estas ĉiam ekforiĝanta el niaj atentoj kaj aspiroj pro niaj tendenco al pekado kaj tuja kaj senpera plezurserĉado. Sed la psalmisto prizorgadis alian propran savon, tiun de la surtera prospero, aŭ de la defendo kontraŭ malamikoj aŭ malfacilaĵoj. Veras ke la vorto "savo" samkiel "sano" entenas diversajn diversparte ŝpruciĝantajn signifojn, veras ke en la Nova Testamento tiuj vortoj entenas kaj transdonas ankaŭ la transteran aludantajn ĉediajn loĝejon, ĉio veras, sed ĉu tio jam enokuliĝis en la tempoj de la psalmistoj?

 Forse che i Salmi perdono qualcosa, forse che guadagnano le presunte "cadute" cristiane su di essi? Si cominci, ad esempio, con qualche parola: un Salmo (diversi Salmi), invocano da Dio la "salvezza". Io, prima e di solito, pensavo alla salvezza cristiana, alla salvezza eterna, che è sempre sul punto di allontanarsi dalla nostra attenzione e dalle nostre aspirazioni a causa della nostra tendenza a peccare e dell’immediata e continua ricerca del piacere. Ma il salmista pensava ad un’altra propria salvezza, a quella della prosperità terrena o alla difesa contro i nemici o contro le avversità. E’ vero che la parola "salvezza", allo stesso modo della parola "salute" contiene diversi significati che scaturiscono da diverse parti, è vero che nel Nuovo Testamento quelle parole contengono e trasmettono anche il concetto delle dimore ultraterrene presso Dio, è tutto vero, ma ciò era già stato visto al tempo dei salmisti?
Nun, kiam la liturgio prezentas psalmojn tiom ŝatigatajn ke ili fariĝis firmaj pileroj de la kristana oficiala preĝaro kaj per kiuj foje sacerdotoj brevieras, mi provas la tenton distingi tion kio estas propra de la psalmisto el tio kio estas propra de la kristana pensado. Ĉu tio damaĝas ilian valoron, ilian gravecon? Ora, quando la liturgia presenta dei Salmi tanto apprezzati che sono diventati pilastri fermi in tutti i libri di preghiere cristiane ufficiali e con cui, a volte, i sacerdoti pregano con il breviario, sento la tentazione di distinguere ciò che è proprio del salmista da ciò che è proprio del pensiero cristiano. Questo fatto distrugge il loro valore, la loro importanza?
Eble ne, plibone tute ne! Diradis la preleganto. Fakte se ni ekvidu la dian vorton, krom diakritike (dividita laŭ epokoj), ankaŭ sinkronike (ĉio kune) ni trovas ke estas la sama Dio kiu psalme parolas kaj urĝas por ke homoj kaj sanktaskribaj verkistoj alvenu al la klara kaj brila kompreno pri "kio estas savo", "kio estas sano", "kio estas defendo el malamikoj", ktp. La Dio kiu ricevas petojn pri materiaj aferoj, estas la sama Dio kiu ĝermigas, alibibliloke, novajn sencojn el la samaj vortoj. Finfine, finis la preleganto, mia "skandala" frazo restas informo nur erudicia! Forse no, meglio, assolutamente no! Continuava a dire il conferenziere. In effetti se cominciamo a vedere la Parola di Dio, oltre che diacronicamente (divisa secondo le epoche), anche sincronicamente (tutta insieme), troviamo che è lo stesso Dio che parla nei Salmi e sollecita perché le persone e gli autori delle Sacre Scritture giungano alla chiara e brillante comprensione di che "cos’è salvezza", "che cos’è salute", che "cos’è difesa dai nemici", ecc. Il Dio che riceve richieste di cose materiali è lo stesso Dio che fa germogliare, in altri luoghi biblici, nuovi sensi dalle stesse parole. Alla fine, concluse il conferenziere, la mia "scandalosa" frase resta solo un’informazione erudita!
Nur erudicia? Eble. Tamen, nun li aŭskultas la ĉiumerkredan papan komenton pri la psalmoj, jama komencitan de Johano Paŭlo la Dua kaj nun daŭrigatan de Benedikto XVI, kun novtipa atento. Solo erudita? Forse. Tuttavia ora lui ascolta il commento papale dei Salmi di ogni mercoledì, già cominciata da Giovanni Paolo II ed ora continuata da Benedetto XVI, con un’attenzione di tipo nuovo.
Krome kaj konsekvence de la pensmaniero generita de tiu frazo, mi trakomencas travidi en la etnaj preĝoj iom similan al enhavaro kaj sentaro kaj konceptaro de psalmoj: oni ekvidu en ili provojn al kompleta pridia kompreno, ekmalfermiĝoj al futuraj komplementoj. La psalmoj, malvestitaj je kio al ili ne apartenas, portas plialte konsideri la preĝaron de la ekstrabibliaj popoloj kaj certasence sintoniiĝi kun ili. Inoltre ed in conseguenza del modo di pensare generato da quella frase, incomincio ad intravvedere nelle preghiere etniche qualcosa di simile ai contenuti ed ai sentimenti e ai concetti dei salmi: si scorgano in essi prove per una completa comprensione di Dio, inizi di aperture a futuri complementi. I Salmi, spogliati di ciò che non appartiene ad essi, portano a considerare in modo più alto le preghiere di popoli estranei alla Bibbia ed in un certo senso a sintonizzarsi con essi.
La sama preleganto el kies vortoj naskiĝis tiu ĉi "elpensaĵo", marĝene, kaj kvankam ne sen io netute konsentebla, aldonis, je komuna sereniga helpo: "krom la senco letera, oni prave trovis la senson spiritan, kaj kromajn interpretilojn kiel la sencojn plenan, analogian, metaforan, alegorian, tipologian, moralan...". Ĉiuj ĉi, aparte aŭ kune, certe helpas malkovri tute kristana la monoteisman religisenton de himnoj kiuj, laŭ kompetentuloj, atingas altajn vertojn de la homa poezio. Lo stesso conferenziere dalle cui parole è nata questa mia "elucubrazione", marginalmente, e benchè non senza qualcosa di non del tutto accettabile, aggiunse come comune aiuto rasserenante: "oltre al senso letterale, si è trovato, a ragione, il senso spirituale ed altri modi interpretativi come il senso pieno, analogico, metaforico, allegorico, tipologico, morale…". Questi da soli od insieme, certamente aiutano a scoprire completamente cristiano il senso religioso monoteistico di inni che, secondo gli esperti, raggiungono gli alti vertici della poesia umana.
Armando Zecchin Armando Zecchin
traduzione di Silvia Garnero


NI FUNEBRAS KAJ KONDOLENCAS

Il 19 aprile 2005 all'età di 81 anni è mancata la prof.ssa Luigia Bagnariol. Partecipò alla costituzione del Gruppo Esperantista Cattolico di Treviso il 15.12.1990. Fu buona conoscitrice dell'esperanto, associata per un decennio sia all'IKUE che all'UECI, sostenitrice del fondo alfabetizzazione. Sarà ricordata da tutti per il suo senso dell'amicizia e per la sua generosità.

Informis Serio Boschin Sekretario del GEC di Treviso.

***

Ci giunge notizia, che il 16 giugno il nostro socio rag. Francesco Comazzi del gruppo UECI di Vercelli ci ha lasciati, dopo lunga malattia, all'età di 64 anni. Lo ricordiamo per la sua serietà professionale e per la sua umanità, che lo vide impegnato nel sociale sia come sindacalista della CISL sia nell'associazione per la vita. Aveva una particolare predilezione per lo studio e la diffusione dell'esperanto che considerava un importante strumento di concordia tra gli uomini, per questo assunse la vicepresidenza del Gruppo Esperantista Vercellese e si prestò attivamente alla diffusione di Katolika Sento finchè la salute glielo ha consentito. Ci conforta la certezza, che dopo tanta sofferenza, il Signore lo ha accolto presso di sè nella sua pace.



Convegno su "Don Bianchini e l'Esperanto"

Come da tempo preannunciato, sabato 18 giugno 2005, in località Cimpello di Fiume Veneto (PN), si è tenuto il convegno "Don Giacomo Bianchini e l'esperanto" nel 50° anniversario della morte.
La manifestazione è iniziata alle ore 17 con la Santa Messa concelebrata da un gruppo di sacerdoti legati per diversi motivi a don Bianchini e presieduta da don Nello Marcuzzi. La Messa era parte in esperanto e parte in italiano, dato che erano presenti non solo di esperantisti, ma anche parrocchiani e parenti di don Bianchini; i canti parte in esperanto, parte in latino, l'omelia in esperanto con successiva traduzione in italiano.
Alle ore 18, presso il centro parrocchiale, alla presenza di circa 300 persone, si sono susseguite una serie di conferenze per commemorare la figura di don Giacomo Bianchini, figura interessante non solo come esperantista, ma anche come pastore impegnato nel sociale e come uomo di cultura.
Ha iniziato il prof. G.Strasiotto, che ha inquadrato la figura di don Bianchini nel contesto storico sociale dell'epoca, travagliata da due guerre mondiali, dall'egoismo dei possidenti e dalla miseria del popolo. Un particolare accenno al dramma della disfatta di Caporetto, che per quel popolo ha comportato conseguenze terribili. Primogenito di una famiglia numerosa e povera, nacque a Carbona di San Vito al Tagliamento il 12 marzo 1875; studiò nel Seminario Arcivescovile di Udine e nel Seminario di Portogruaro, dove venne ordinato sacerdote nel 1903. Esercitò il ministero sacerdotale a Visinale, San Quirino, Fontanafredda, Meduno, Navarons, Pradis di Sotto ed infine approdò a Cimpello, ovunque apprezzato per la sua umanità e la sua saggezza. Nota curiosa, tra le varie attività in favore del popolo svolgeva anche quella di rabdomante. Si racconta che in zona non si scavasse un pozzo senza la consulenza di don Bianchini il quale, in base alle oscillazioni del suo bastoncino, era in grado di indicare il luogo in cui conveniva scavare e la profondità a cui avrebbero trovato l'acqua.
Don V.Zanette ha dato testimonianza di don Bianchini pastore che, malgrado la sua profonda erudizione, specialmente su S.Tommaso e sulla Sacra Scrittura, fu un uomo umile, vicino alla sua gente che sapeva consigliare non solo in ambito spirituale, ma anche istruire sulle nuove tecniche di coltivazione (metodo Solari) o sulle forme di associazionismo finalizzate a farla uscire dalla condizione di miseria.
Don T.Cataruzza ha parlato di don Giacomo Bianchini e l'orrido di Pradis. Don Giacomo, infatti, quando era parroco di Pradis, affascinato dalla religiosa maestosità dell'orrido scavato dalle acque in quella zona, scrisse una lunga poesia prevedendo che in futuro esso sarebbe diventato un tempio naturale. Don Cataruzza racconta di come egli si sia sentito coinvolto dalla lettura di quel testo e spinto ad agire. Con i giovani ha iniziato a frequentare il luogo (in cui tra l'altro si sono trovate tracce della presenza umana già in epoche preistoriche) vi ha posto un grande crocifisso e una statua della Madonna. Il luogo è diventato ben presto centro di attrazione di pellegrini che accorrono numerosi da tutta la regione.
Don A.Zanette ha riportato le testimonianze su don Bianchini raccolte tra coloro che lo hanno conosciuto. Storie di incontri con i giovani, di lavoro nei campi, di vita e di morte, di povertà, di lotte politiche e sociali, di emigrazione, di corrispondenza con gli emigranti di cui si occupava personalmente dato il diffuso analfabetismo. è vissuto in povertà donando tutto a tutti, tant'è vero che quando morì, non c'era denaro sufficiente per i suoi funerali.
G.Martinez ci ha infine parlato dell'esperantista Don Giacomo Bianchini. La sua prolusione è stata preceduta da un breve intervento di Serio Boschin che ha portato i saluti del presidente dell'IKUE. Martinez ha inserito la figura di don Bianchini in un più ampio discorso sull'esperanto e la sua storia. Ha raccontato di come don Giacomo si sia avvicinato a questa lingua, del sostegno del suo vescovo che gli ha dato i mezzi per partecipare ai congressi internazionali, dei suoi rapporti con Zamenof, della sua grammatica, della sua opera editoriale e della sua azione per la diffusione di questa lingua in Friuli. Durante il 4° congresso del 1913 a Roma venne eletto segretario generale dell'IKUE. Nota curiosa: tradusse in esperanto "la Vita di Cristo" del Papini. Chi l'ha letta o ne ha una copia in biblioteca avrà notato, che manca il nome del traduttore, che ha voluto rimanere anonimo, ora sappiamo chi è: don Giacomo Bianchini.
L'ora si fa tarda, sono passate le 21 quando viene inaugurata la mostra dedicata a don Bianchini e al suo tempo. Mostra indubbiamante interessante che avrebbe meritato una maggiore attenzione, ma chi vi scrive deve essere a Milano il mattino seguente per l'interregiona kunveno. Una rapida scorsa alla mostra, un saluto a tutti e poi via, con un po' di rammarico, ma tuttavia contento di avere scoperto una figura affascinante di prete, di uomo e di esperantista.

Giovanni Daminelli



MULTE DA DANKOJ

(per motivi di riservatezza diamo solo la sigla del nome e la provincia)
Alfabetigo: M.C.

Grosseto

 56 €
Kontribuo al
UECI-kongreso:		 N.L.
F.O.
G.O.
V.M.
P.C.
L.R.P.
M.P.

Udine
Vercelli
Vercelli
Milano
Genova
Vicenza
Livorno

10 €
20 €
20 €
10 €
50 €
30 €
10 €

Kontribuo UECI

T.L.
M.B.
C.B.
M.M

Milano
(Francia)
Rimini
Roma

12 €
6 €
6 €
4 €

Por Katolika Sento

S.B.
S.G.

Treviso
Torino

10 €
50 €
Por Espero katolika S.B.

Treviso

 10 €
*correzione: segnalato in KS n.2 come Vercelli



INFORMOJ EL LA LOKAJ GRUPOJ

MILANO

Sabato 11 giugno, nel cimitero di Crema si è svolta la cerimonia di traslazione al Famedio delle ossa di Daniele Marignoni con la partecipazione di una ventina di samideani, in gran parte milanesi, ma non solo, del sindaco di Crema, dr.Ceravolo, del prof.Formizzi, in rappresentanza della FEI, di un pronipote del Marignoni, Pietro Pasquini, e di un giornalista del "Nuovo Torrazzo di Crema", Luca Guerini, che ha poi pubblicato un lungo articolo sull'evento. Daniele Marignoni (1846-1910) fu il primo esperantista italiano; egli diffuse l'esperanto in Italia con la pubblicazione, nel 1890, della prima grammatica. Il sindaco, nel suo discorso, ha ringraziato gli esperantisti per aver richiamato l'attenzione delle autorità comunali su questo cittadino illustre, le cui ossa rischiavano di andar disperse. Il merito va distribuito tra: Carlo Sarandrea, che nelle sue ricerche sulla storia dell'esperanto in Italia, ha richiamato l'attenzione sul personaggio e ha voluto che ne venisse ricercata la sua tomba, il Circolo Esperantista Milanese che si è occupato dell'organizzazione del tutto e il samideano cremasco Giordano Allanconi, che, sul luogo, ha effettuato le prime ricerche e si è occupato delle molte incombenze per concretizzare il tutto



QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2005

Associato ordinario con Katolika Sento (SO) 17,00  €
Associato giovane (SG) 8,50  €
Associato familiare (SF) 8,50  €
Associato ordinario con Espero Katolika (SOE) 38,00  €
Solo abbonamento a Katolika Sento (AK) 10,00  €
Solo abbonamento a Espero Katolika (AKE) 21,00  €
Associato sostenitore (SS) 34,00  €
Associato sostenitore con Espero Katolika (SSE) 76,00  €

Il periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che per i familiari.
E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni.
E' associato familiare chi convive con altro associato.
Per l'abbonamento all'estero aggiungere 6 euro per spese di spedizione.
Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte.
I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 2,10 euro per l' associato ordinario e 1,05 per l'associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI.

I versamenti vanno fatti sul C.C. Postale n. 47127675
Unione Esperantista Cattolica Italiana U.E.C.I


“LA PARAGRAFO 32”

INAŬGURO DE LA "BESTO"

Finalmente il fatidico 21 maggio 2005 è arrivato e con esso l'inaugurazione ufficiale della "MIA INTERNA BESTO". Erano presenti il Sindaco di Cormano Dott. Roberto Cornelli, l'Assessore alla Cultura della Provincia di Milano Dottoressa Danila Benelli, l'Assessore alla Cultura di Cormano Dott, F. Vangelista, un consigliere regionale ed uno provinciale, oltre ad un centinaio di persone e ben cinque giornalisti.
L'inaugurazione si è svolta nel modo classico: lenzuolo sulla "Bestia", scopertura, lettura della sua rocambolesca storia da parte del sottoscritto, discorso del Sindaco e dell'Assessore Provinciale, applausi e tante foto. La giornata primaverile era quanto di meglio ci si potesse aspettare, perciò dopo le formalità di rito, tutti i presenti si sono sparsi per l'Esperanta Ĝardeno a visitare le numerose mie realizzazioni. Dopo la visita al giardino, un ricco rinfresco ha completato la festa: detto da tutti è stato un grande successo.
A mio giudizio, il successo più grande è stato il fatto che solo la metà dei partecipanti era di samideani, di conseguenza i rimanenti si sono trovati avvolti da un'atmosfera e da un entusiasmo esperantista, che darà i suoi frutti. Su un tavolo, ho messo diverse centinaia di "flugfolioj", sia per la bestia che per l'Esperanto: hanno ripulito il tavolo! Ho consegnato a ognuna delle autorità un voluminoso libro con le illustrazioni delle opere dello scultore Jens Galschiot, omaggio che è stato molto apprezzato.
Buon ultimo, ma non meno importante, i cinque giornalisti presenti, hanno scritto a loro volta cinque bellissimi articoli, corredati da parecchie foto, dove, oltre che parlare della statua, hanno scritto sull'Esperanto un fiume di parole ed elogi.
Penso di aver speso bene questa carta della "Mia interna besto" !

Johano el Kor-mano




LA COMUNITÀ DI VITORCHIANO

Durante il 19.o congresso UECI, abbiamo sostato nel monastero delle suore trappiste per la recita delle lodi. Ne diamo una breve scheda informativa.

Nel 1875 veniva fondata a San Vito, nei pressi di Torino, la prima Trappa femminile in Italia, con un piccolo gruppo di monache francesi. Segnata da una storia di povertà, dedizione e sacrificio, la comunità dovette attraversare non poche difficoltà e prove di ogni genere. Trasferita nel 1898 a Grottaferrata (Roma), migrò di nuovo nel 1957 a Vitorchiano (VT). Al sorgere del movimento ecumenico, la comunità si trovò ad essere coinvolta, nella preghiera e nel sacrificio per l'unità dalla Chiesa. Sr. Maria Gabriella Sagheddu, offertasi per questa causa, fu beatificata il 25-1-1980.
Il lavoro di cui la comunità vive è prevalentemente agricolo - vigna, orto, ulivi, frutteti - accompagnato da un piccolo sviluppo artigianale con la produzione di marmellate e la diffusione di stampe e biglietti augurali.




COMITATO CENTRALE U.E.C.I.

Presidente: Giovanni DAMINELLI, via Lombardia 37, 20099 Sesto S.Giovanni (MI) – tel. 02.2621149
Vice presidente: Paola AMBROSETTO, via Emo 9/C, 30173 Mestre (VE) – tel. 041.5341532 – fax 041.612516
Segretario generale: Diego FIUMARELLA (delegato giovanile), Corso Italia 11, 10090 Castagneto Po (TO) – tel. 011.9132048
Consiglieri:
 don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C.Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.-fax 0541.26447
Giovanni CONTI (cassiere e organizzazione congressi), via F.Filzi 51, 20032 Cormano (MI) – tel. 02.66301958 – fax 02.66302110
Luciano MANTAUT, Via Arno 44, 10148 Torino TO, tel. 011.2266762
Ionne DE ANGELI BERTOZZI, via Quercioli 114, 54100 Massa (MC) – tel. 0585.792066
Silvia GARNERO, Via Cavour 40, 10036 Settimo Torinese (TO) – tel. 011.8000078 oppure 0118012635
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUlLLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397

Nota bene: Tutte le comunicazioni alla redazione di Katolika Sento, vanno spedite al presidente UECI.
- Per i versamenti in denaro utilizzare il c.c.p. n. 47127675 intestato a UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA ITALIANA (U.E.C.I.) ricordando di mettere sempre la causale del versamento.


AMUZE

***

Maĝio
Iu kamparano vendis gravedan bovinon. Post iom da tempo la bovino naskis.
Tiam, la vendisto petis de la kamparano la bovidon:
- Mi vendis la bovinon, ne la bovidon: ĉi tiu estas mia!
- Ne, la bovido estas mia – asertis la aĉetinto – ĉar, antaŭ la nasko, la bovido estis unusola korpo kun la bovino.
La konflikto enmaniĝis al la advokatoj. Tute hazarde la disputuloj, unu post la alia, iris al sama advokato, kiu donis favoran opinion ĉu al la vendisto ĉu al la aĉetinto.
En la oficejo de la advokato, dum la interparoladoj, ĉeestis lia fileto, kiu faris siajn taskojn kaj samtempe aŭskultis atente la pridiskutojn. Fine li petis:
- Paĉjo, mi ne komprenas: kies estas finfine la bovido?
- Fileto mia, temas pri mia maĝio: finfine ĝi estos mia!

(sendis Luigi Canale)

***

Diferenco inter damo kaj diplomato
Kiam damo respondas "ne", ŝi celas "eble"; kiam ŝi respondas "eble", ŝi celas "jes"; kaj kiam ŝi
respondas "jes", ŝi ne estas vera damo.
Kontraŭe kiam diplomato respondas "jes", li celas "eble"; kiam li respondas "eble", li celas "ne"; kaj kiam li respondas "ne", li ne estas vera diplomato.

(sendis Silvia Garnero)

***

Infana logiko
- Panjo, mi havas stomak-doloron
- Estas nenio Joĉjo. Via stomako doloras ĉar ĝi estas malplena.
Postagmeze alvenas amikino de la patrino por viziti ŝin.
Iumomente ŝi diras:
- Mi havas kapdoloron
Kaj la knabeto, trankviligema:
- Estas nenio sinjorino. Via kapo doloras ĉar ĝi estas malplena.

***

Prahistorio
- Kion alvenas post la epoko da la fero ?
- La epoko de la rusto.

***

Rehejmeninte el la lernejo
- Panjo, hodiaŭ ni lernis novajn fivortojn
- Kiel !?
- Ni metis desegnopinglon sur la seĝon de la instruisto.

***

Memoralbumo
Peĉjo, foliumas albumon de familiaj fotografaĵoj:
- Panjo, kiu estas ĉi tju ĉarma knabino?
- Estas mi kiam mi estis dudekjaraĝa.
- Vi estis bela kiel nun.
- Dankon, vi estas tre ĝentila
- Nu, kiu estas tiu juna blondulo?
- Li estas via patro, Peĉjo.
- Kiu estas, do, tiu kalva sinjoro kiu loĝas ĉe ni?

***

Fratineto
Joĉjo montras orgojle al amiko sian fratineton kiu estas rigardanta libron ilustritan:
- Bedaŭrinde oni ne scias ĉu ŝi legas ĝin aŭ rigardas nur la bildojn, ĉar ŝi ankoraŭ ne kapablas paroli.

(sendis Dori Pozzi)

***

Vidpunktoj
Geedzoj hejmen revenas post vespermanĝo ĉe amikoj.
- Ĉu vi rimarkis - diras la edzo - la sunan ridesprimon de sinjorino Bianchi, kiam mi diris al ŝi, ke ŝi ŝajnas pli juna ol la filino?
- Ne - respondas la edzino - Mi estis tro ŝokita pro la grimaco sur la vizago de la filino.

(sendis +Glauco Corrado)