1° Gennaio 2005
38ª Giornata mondiale per la pace

1ª de Januaro 2005
38ª Monda tago de la paco

"Non lasciarti vincere dal male, ma vinci il bene con il male"

"Ne venkiĝu de malbono, sed venku malbonon per bono"

È il tema scelto dal Papa per la giornata mondiale della pace di quest'anno. Sorprendentemente è lo stesso tema del kongresso IKUE 2004 di Kretinga ("Venku malbonon per bono").

Ĝi estas la temo elektita de la Papo por la ĉijara monda tago de la paco. Surprize ĝi estas la sama temo de la IKUE kongreso 2004 en Kretinga ("Venku malbonon per bono").

Il lungo messaggio di Giovanni Paolo 2.o è suddiviso in dodici paragrafi densi di significato. Non potendo riprodurlo integralmente, riportiamo i passi emblematici di ogni paragrafo.

La longa mesaĝo de Johano Paŭlo la 2.a estas subdividita laŭ dekdu signifoplenaj paragrafoj. Ĉar neeblas eldoni ĉi tie ĝian plenan tekston, ni reskribas la plej signifajn pecojn el ĉiu paragrafo

1. (...) Ho scelto come tema per la Giornata Mondiale della Pace 2005 l'esortazione di san Paolo nella Lettera ai Romani: « Non lasciarti vincere dal male, ma vinci con il bene il male » (12,21). Il male non si sconfigge con il male: su quella strada, infatti, anziché vincere il male, ci si fa vincere dal male. (...)

1. (...) Mi elektis kiel temon por la Monda Tago de la Paco 2005, la alvokon de sankta Paŭlo en la letero al la Romanoj: "Ne venkiĝu de malbono, sed venku malbonon per bono" (12,21). Oni ne venkas la malbonon per malbono: laŭ tiu vojo, fakte, anstataŭ venki la malbonon, oni estas venkitaj de la malbono. (...)

Di fronte ai drammatici scenari di violenti scontri fratricidi, in atto in varie parti del mondo, dinanzi alle inenarrabili sofferenze ed ingiustizie che ne scaturiscono, l'unica scelta veramente costruttiva è di fuggire il male con orrore e di attaccarsi al bene (Rm 12,9), come suggerisce ancora san Paolo. (...)

Antaŭ la dramaj scenejoj de violentaj interfrataj bataloj, okazantaj en pluraj partoj de la mondo, antaŭ la nedireblaj suferoj kaj maljustoj el tiuj originataj, la ununura vere konstrua elekto estas abomeni malbonon kaj algluiĝi al bono (Rm 12,9), kiel denove sugestas sankta Paŭlo. (...)

2. (...) La Sacra Scrittura insegna che, agli inizi della storia, Adamo ed Eva si ribellarono a Dio e Abele fu ucciso dal fratello Caino (Gn 3-4). Furono le prime scelte sbagliate, a cui ne seguirono innumerevoli altre nel corso dei secoli. (...)

2. (...) La Sankta Skribo instruas ke, je la komenco de la historio, Adamo kaj Eva ekribelis kontraŭ Dio, kaj Habelo estis mortigita de la frato Kaino (Gn 3-4). Ili estis la unuaj malĝustaj elektoj, post kiuj sinsekvadis multenombraj aliaj dum la fluado de la jarcentoj. (...)

La logica dell'amore cristiano, che nel Vangelo costituisce il cuore pulsante del bene morale, spinge, se portata alle conseguenze, fino all'amore per i nemici: « Se il tuo nemico ha fame, dagli da mangiare; se ha sete dagli da bere » (Rm 12,20).

La logiko de la kristana amo, kiu en la Evangelio konsistigas la pulsantan koron de la morala bono, se portata al ĝiaj konsekvencoj, instigas eĉ ami la malamikojn: « Se via malamiko malsatas, donu al li manĝaĵon, se li soifas, donu al li trinkaĵon » (Rm 12,20).

3 Volgendo lo sguardo all'attuale situazione del mondo, non si può non constatare un impressionante dilagare di molteplici manifestazioni sociali e politiche del male: dal disordine sociale all'anarchia e alla guerra, dall'ingiustizia alla violenza contro l'altro e alla sua soppressione. Per orientare il proprio cammino tra gli opposti richiami del bene e del male, la famiglia umana ha urgente necessità di far tesoro del comune patrimonio di valori morali ricevuto in dono da Dio stesso. (...)

3. Turnante la rigardon al la nuna situacio de la mondo, ne eblas ne konstati impresan disvastigon de multenombraj sociaj kaj politikaj manifestadoj de la malbono: ekde la socia malordo ĝis anarkio, kaj milito ekde la maljusteco ĝis perforto kontraŭ la aliulo kaj ĝis lia mortigo. Por orienti sian iradon tra la kontraŭaj alvokoj de bono kaj de malbono, la homa familio urĝe necesas konsciiĝi pri la komuna riĉaĵo de moralaj principoj ricevitaj de Dio mem. (...)

4. (...) Alla sua luce non possono non essere stigmatizzati con vigore i mali di carattere sociale e politico che affliggono il mondo, soprattutto quelli provocati dalle esplosioni della violenza. In questo contesto, come non andare con il pensiero all'amato Continente africano, dove perdurano conflitti che hanno mietuto e continuano a mietere milioni di vittime? Come non evocare la pericolosa situazione della Palestina, la Terra di Gesù, dove non si riescono ad annodare, nella verità e nella giustizia, i fili della mutua comprensione, spezzati da un conflitto che ogni giorno attentati e vendette alimentano in modo preoccupante? E che dire del tragico fenomeno della violenza terroristica che sembra spingere il mondo intero verso un futuro di paura e di angoscia? Come, infine, non constatare con amarezza che il dramma iracheno si prolunga, purtroppo, in situazioni di incertezza e di insicurezza per tutti? (...)

4. (...) Laŭ ĝia lumo neeblas ke ne estu severe riproĉataj la malbonoj sociaj kaj politikaj kiuj afliktas la mondon, precipe tiuj estigitaj de eksplodoj de violento. En ĉi tiu konteksto, kiel ne iri per penso al la amata Afrika kontinento, kie pludaŭras konfliktoj kiuj falĉis kaj daŭre falĉas milionojn da viktimoj? Kiel ne elvoki la danĝeran situacion de Palestino, la Tero de Jesuo, kie oni ne sukcesas rekunligi, en vero kaj justeco, la fadenojn de la reciproka kompreniĝo distranĉitajn de konflikto, kiun ĉiutage atencoj kaj venĝoj maltrankvilige kreskigas? Kaj kion diri pri la tragika fenomeno de la terorisma violento kiu ŝajnas peli la mondon al estonteco de timo kaj angoro? Kiel, fine, ne konstati konsterne ke la Iraka dramo pludaŭras, bedaŭrinde, en situacioj de malcerteco kaj malsekureco por ĉiuj? (...)

5. Per promuovere la pace, vincendo il male con il bene, occorre soffermarsi con particolare attenzione sul bene comune e sulle sue declinazioni sociali e politiche. Quando, infatti, a tutti i livelli si coltiva il bene comune, si coltiva la pace. Può forse la persona realizzare pienamente se stessa prescindendo dalla sua natura sociale, cioè dal suo essere « con » e « per » gli altri? (...)

5. Por progresigi la pacon, venkante la malbonon per bono, necesas aparte atenti pri la komuna bono kaj pri ĝiaj efektiviĝoj sociaj kaj politikaj. Kiam, fakte, je ĉiuj niveloj oni kulturas komunan bonon, oni kulturas la pacon. Ĉu povas persono plene realiĝi senkonsidere de sia socia naturo, nome de sia estado "kun" kaj "por" la aliaj? (...)

Tuttavia, visioni decisamente riduttive della realtà umana trasformano il bene comune in semplice benessere socio-economico, privo di ogni finalizzazione trascendente, e lo svuotano della sua più profonda ragion d'essere. Il bene comune, invece, riveste anche una dimensione trascendente, perché è Dio il fine ultimo delle sue creature. (...)

Tamen, nepraj reduktaj vidmanieroj de la homa realo transformas la komunan bonon en simplan soci-ekonomian bonstaton, sen iu ajn trascenda laŭceligo, kaj senigas ĝin je ĝia plej profunda ekzistomotivo. La komuna bono, kontraŭe, plenumas ankaŭ trascendan dimension, ĉar Dio estas la fina celo de siaj kreitaĵoj. (...)

6. (...) L'appartenenza alla famiglia umana conferisce ad ogni persona una specie di cittadinanza mondiale, rendendola titolare di diritti e di doveri, essendo gli uomini uniti da una comunanza di origine e di supremo destino. Basta che un bambino venga concepito perché sia titolare di diritti, meriti attenzioni e cure e qualcuno abbia il dovere di provvedervi. La condanna del razzismo, la tutela delle minoranze, l'assistenza ai profughi e ai rifugiati, la mobilitazione della solidarietà internazionale nei confronti di tutti i bisognosi non sono che coerenti applicazioni del principio della cittadinanza mondiale. (...)

6. (...) La apartenado al la homa familio, donas al ĉiu persono iaspecan mondan civitanecon, kun atribuo de rajtoj kaj devoj, ĉar ili estas unuigitaj de komuneco de origino kaj de supera destino. Sufiĉas ke infano estu koncipita por ke li havu rajtojn, meritu atentojn kaj zorgojn, kaj ke iu havu la devon prizorgi lin. Kondamno de rasismo, protektado de minoritatoj, asistado al forfuĝintoj kaj al rifuĝintoj, mobilizo de la internacia solidareco favore de ĉiuj bezonantoj estas nenio alia ol la koheraj aplikadoj de la principo de monda civitaneco. (...)

7. Il bene della pace va visto oggi in stretta relazione con i nuovi beni, che provengono dalla conoscenza scientifica e dal progresso tecnologico. Anche questi, in applicazione del principio della destinazione universale dei beni della terra, vanno posti a servizio dei bisogni primari dell'uomo. (...)

7. La bono de la paco oni devas hodiaŭ konsideri strikte rilata kun la novaj bonoj, kiuj alvenas el la scienca scio kaj el la teknologia progreso. Ankaŭ ĉi tiuj, laŭ la principo de la universala destinado de la teraj bonoj, devas esti disponigataj favore al la primaraj bezonoj de la homo. (...)

8. Il principio della destinazione universale dei beni consente, inoltre, di affrontare adeguatamente la sfida della povertà, soprattutto tenendo conto delle condizioni di miseria in cui vive ancora oltre un miliardo di esseri umani. La Comunità internazionale si è posta come obiettivo prioritario, all'inizio del nuovo millennio, il dimezzamento del numero di queste persone entro l'anno 2015. La Chiesa sostiene ed incoraggia tale impegno ed invita i credenti in Cristo a manifestare, in modo concreto e in ogni ambito, un amore preferenziale per i poveri. (...)

8. Krome, la principo de la universala destinado de bonoj, konsentas alfronti adekvate la defion de la malriĉeco, precipe konsiderante la kondiĉojn de mizero en kiu vivas pli ol unu miliardo da homaj estuloj. Komence de la nova jarmilo, la Internacia Komunumo fiksis kiel prioritatan objektivon, la duonigon de la nombro de ĉi tiuj personoj antaŭ la jaro 2015. La Eklezio subtenas kaj kuraĝigas tiun sindevigon kaj invitas la kredantojn en Kristo manifesti konkrete kaj ĉie, preferan amon al malriĉuloj. (...)

9. Come ha affermato il Papa Paolo VI e come io stesso ho ribadito, l'unico rimedio veramente efficace per consentire agli Stati di affrontare la drammatica questione della povertà è di fornire loro le risorse necessarie mediante finanziamenti esteri — pubblici e privati — concessi a condizioni accessibili, nel quadro di rapporti commerciali internazionali regolati secondo equità. (...)

9. Kiel asertis Papo Paŭlo la 6.a, kaj kiel mi mem rekonfirmis, la ununura rimedo vere efika por konsenti al la Ŝtatoj alfronti la draman problemon de malriĉeco estas liveri al ili la necesajn rimedojn pere de eksterlandaj financadoj – publikaj kaj privataj – disponigitaj laŭ alireblaj kondiĉoj, kadre de internaciaj komercaj rilatoj reguligitaj laŭ justeco. (...)

10. Al termine del Grande Giubileo dell'Anno 2000, nella Lettera apostolica Novo millennio ineunte ho fatto cenno all'urgenza di una nuova fantasia della carità per diffondere nel mondo il Vangelo della speranza. (...)

10. Je la konkludo de la Granda Jubileo de la Jaro 2000, en la Apostola letero Novo millennio ineunte mi ekmontris la urĝecon de nova fantazio de la karitato por disvastigi en la mondon la Evangelion de la espero. (...)

Mai come oggi risulta determinante e decisiva, per la realizzazione della pace nel mondo, la consapevolezza dell'interdipendenza tra Paesi ricchi e poveri, per cui «lo sviluppo o diventa comune a tutte le parti del mondo, o subisce un processo di retrocessione anche nelle zone segnate da un costante progresso».

Neniam kiel hodiaŭ aperas determina kaj decida, por la estigo de la monda paco, la konscio pri la interdipendeco inter riĉaj kaj malriĉaj Landoj, tial ke "la evoluo aŭ iĝos komuna al ĉiuj partoj de la mondo, aŭ ĝi spertos regresprocezo eĉ en landoj daŭre progresantaj".

11. (...) Fondandosi sulla certezza che il male non prevarrà, il cristiano coltiva un'indomita speranza che lo sostiene nel promuovere la giustizia e la pace. Nonostante i peccati personali e sociali che segnano l'agire umano, la speranza imprime slancio sempre rinnovato all'impegno per la giustizia e la pace, insieme ad una ferma fiducia nella possibilità di costruire un mondo migliore. (...)

11. (...) Baziĝante sur la certeco ke la malbono ne venkos, la kristano kulturas nevenkeblan esperon, kiu lin subtenas, kiam li zorgas pri justeco kaj paco. Malgraŭ la personaj kaj sociaj pekoj, kiuj markas la homan agadon, la espero transdonas elanon, ĉiam renovigitan, al la sindevigo por la justeco kaj la paco, kune kun firma fido en la ebleco konstrui pliboniĝantan mondon. (...)

12. Nessun uomo, nessuna donna di buona volontà può sottrarsi all'impegno di lottare per vincere con il bene il male. È una lotta che si combatte validamente soltanto con le armi dell'amore. Quando il bene vince il male, regna l'amore e dove regna l'amore regna la pace. (...)

12. Neniu viro, neniu virino de bona volo povas eskapi la sindevigon lukti por venki la malbonon per la bono. Temas pri lukto kiun oni valide batalas nur per la armiloj de amo. Kiam la bono venkas la malbonon, regas amo kaj, kie regas la amo, regas paco. (...)

In quest'anno dedicato all'Eucaristia, i figli della Chiesa trovino nel sommo Sacramento dell'amore la sorgente di ogni comunione: della comunione con Gesù Redentore e, in Lui, con ogni essere umano. (...)

En ĉi tiu jaro, dediĉita al Eŭkaristio, la gefiloj de la Eklezio ĉerpu en la plejsupera Sakramento de la amo la fonton de ĉiu komuneco: la komuneco kun Jesuo la Elaĉetanto kaj, en Li, kun ĉiu homa estulo.

Natale 2004

Kristnasko 2004

In occasione del S.Natale, mons. Balconi, che tra l'altro è responsabile dei Centri Culturali Cattolici della diocesi di Milano, ha proposto alla loro meditazione il seguente testo di Sant'Atanasio. Pensiamo di fare cosa gradita trasmettendolo ai nostri lettori:

Okaze de la S.Kristnasko, monsinjoro Balconi, kiu interalie estas respondeculo de la Kulturaj Katolikaj Centroj de la milana diocezo, proponis al ilia medito la sekvan tekston de Sankta Atanazio. Ni ŝatas transdoni ĝian tradukon al niaj legantoj:

Eccelsi sono gli angeli e gli arcangeli,
ma quanto tu li superi o Maria!
Infatti, angeli e arcangeli servono
con tremore
Colui che abita nel tuo seno
e non hanno ardire di parlare.
Tu invece con lui hai parlato liberamente!
Diciamo che i cherubini sono eccelsi,
ma tu sei eccelsa più di loro:
i cherubini sostengono il trono di Dio,
tu invece sostieni Dio stesso fra le tue braccia.
I serafini sono presenti davanti a Dio,
ma tu sei più presente di loro;
i serafini coprono il loro volto con le ali,
non potendo guardare la gloria perfetta di Dio,
tu invece non solo contempli il suo volto,
ma lo accarezzi e gli sorridi!

Elstaraj estas anĝeloj kaj arkanĝeloj,
tamen kiom vi ilin superas Maria!
Fakte, anĝeloj kaj arkanĝeloj servas
kun tremo
Tiun kiu loĝas en via sino
kaj ili ne kuraĝas paroli.
Vi, kontraŭe, kun Li parolis libere!
Ni diras ke keruboj estas elstaraj,
sed vi estas elstara pli ol ili:
la keruboj subtenas la tronon de Dio,
vi, kontraŭe, subtenas Dion mem en viaj brakoj.
Serafoj ĉeestas antaŭ Dio,
sed vi estas pli ĉeestanta ol ili;
Serafoj kovras sian vizaĝon per siaj flugiloj,
ne povante rigardi la gloron perfektan de Dio,
vi, kontraŭe, ne nur kontemplas Lian vizaĝon,
sed Lin vi karesas kaj ridetas al Li!

(Sant’Atanasio -Omelia sulla Vergine Maria, Madre e dimora di Dio- )

(Sankta Atanazio – Homilio pri la Virgo Maria, patrino kaj loĝejo de Dio-)

Biblio vorto de Dio kunfandita kun tiu homa

La Bibbia, parola di Dio fusa con quella dell’uomo

Oni legas la biblion instigite de la konvinko ke ĝi estas la dia vorto. Iam, kaptita de la entuziasmigaj kaj elipsaj kaj resume komentaj instruoj de pastroj kaj predikistoj, tiu "dia vorto" identiĝis en mia menso kun vorto senerara, vorto materie vera laǔĉiunuance, vorto do plensense adorebla. Cetere, kredi je Dio, kaj lin ami, kiamaniere tio povus akordiĝi kaj kunstari kun la dubo ke Li eble eraras kaj malprecizas kaj komunikas ankaǔ neprizorgante pri eblaj ekvivokoj?

Si legge la Bibbia stimolati dalla convinzione che essa è la "parola di Dio". Un tempo, preso da insegnamenti di commento entusiasmanti ed ellittici esposti concisamente da sacerdoti e predicatori, quella "parola di Dio" si identificava nella mia mente con una parola priva di errori, una parola materialmente vera sotto tutti gli aspetti, dunque una parola in ogni senso adorabile. D’altra parte credere in Dio, ed amarlo, in che modo potrebbe accordarsi e coesistere con il dubbio che Egli, forse, sbaglia ed è impreciso e comunica anche senza preoccuparsi di possibili equivoci?

Tamen ĝuste en tiaĵojn, foje (pliprecize, nemalofte), oni trafas provokantajn demandojn kaj spiritajn maltrankvilaĵojn. El tiuj necesas eliri per unu el la du vojoj: aǔ subklasigi Dion aǔ malaltigi la absolutecon de la aserto "Biblio = vorto de Dio". Mi ne scias kiel aliaj, ĝeniĝantaj tra la samaj rifoj, ĉu ili solvis la problemon aǔ ĉu sukcesis flanke lasante la aferon; mi provis pensi - plikorekte, repensi laǔ la spuroj de famaj lastatempaj bibliistoj - alian interpreton per la diskuniĝo de la du konceptoj "vorto" kaj "Dio", kaj finis malkovrante ke la supra aserto devas marŝi kunigite kun la aliaj du konceptoj "vorto" kaj "homo". Nenio nova, unuaspekte; sed la novaĵo kuŝis en tio, ke pri tio neniu publike paroladis.

Tuttavia proprio in queste cose, a volte, (o più precisamente, non di rado) si colgono domande provocanti e aspetti che inquietano lo spirito. Da queste bisogna uscire attraverso una delle due vie: o sottovalutare Dio o abbassare l’assolutismo dell’affermazione: "Bibbia = parola di Dio". Non so come gli altri, impacciati negli stessi frangenti, abbiano risolto il problema o se vi siano riusciti lasciando da parte la questione; ho provato a pensare - più correttamente, a ripensare, sulle orme di famosi biblisti degli ultimi tempi - un’altra interpretazione attraverso la disgiunzione dei due concetti: "parola" e "Dio" ed ho finito scoprendo che l’affermazione suddetta deve progredire unitamente agli altri due concetti: "parola" e "uomo". Niente di nuovo a prima vista, ma la novità si trovava in questo, che di questo fatto nessuno ha parlato pubblicamente.

Kiel sciate, nia teologio instruas ke la biblio estas tute verko de Dio kaj de la homo en ĉiu sia parto kaj partero; malfacilas, eble maleblas, priskribi kiel la du samtempaj intervenoj sin kunpenetras, la unua respektante la alian! Kvankam, tamen, malfacila aǔ eble neebla nia pri ili kompleta kompreno, la du nocioj envojigas al malpliigo de la invada forto kaj peza ekskluziveco de tiu "vorto de Dio", kaj helpas al eliro el la veprejo de iu Dio kiu ne povas erari kaj tamen ŝajnas erari!

Come si sa, la nostra teologia insegna che la Bibbia è completamente opera di Dio e dell’uomo in ogni sua parte e frammento; è difficile, forse impossibile, descrivere come i due interventi contemporanei si compenetrino, rispettandosi l’un l’altro! Tuttavia, benchè la nostra completa comprensione di ciò sia difficile e, forse, impossibile, le due nozioni conducono alla attenuazione della forza invadente e della pesante esclusività di quella "parola di Dio" e ci aiuta ad uscire dall’intrico di un certo Dio, che non può sbagliare e tuttavia sembra sbagliare!

Oni povas ekzempli per la plej seriozaj gravaĵoj de tia malfacilejo, tiuj kiuj plenumis la historion pri tia temo aǔ bedaǔrinde agis sur kredkritikontoj ĝuste pro tio; oni povas, male, okupi nin parolante pri kazoj plej simplaj aǔ pri tiuj kiuj malfruiĝas sur la buŝo eĉ de tiuj kiuj emas ŝerci kaj bonŝance envojigas al la komprenado de la problemo. Jen iuj, de la dua speco:

Si può esemplificare cavando da un tale ginepraio di difficoltà, le cose più serie ed importanti, quelle che hanno riempito la storia di questo argomento o che, purtroppo, hanno agito sui futuri critici della fede proprio per questo; possiamo, al contrario, occuparcene parlando di casi più semplici o di quelli si attardano persino sulla bocca di coloro che desiderano scherzare e, fortunatamente, avviano alla comprensione del problema. Eccone alcuni del secondo tipo:

a) Ĉu amikoj aǔ servistoj? Diras Jesuo en la hadiaǔa parolado: mi ne plu nomas vin servistoj ĉar servisto ne scias kion faras sia mastro. Sed unu alineo tujposta: ne estas servisto pli granda ol sia mastro; oni persekutis min, oni persekutos ankaǔ vin. Sume, ĉu la apostoloj estas servistoj aǔ amikoj?

a). Amici o servi? Dice Gesù nel discorso di congedo: "Io non vi chiamo più servi, perché un servo non sa ciò che fa il suo padrone". Ma in una riga appena dopo: "Non c’è un servo più grande del proprio padrone; hanno perseguitato me, perseguiteranno anche voi". Insomma, gli apostoli sono servi o amici?

b) Ĉu kredantoj aǔ persekutantoj? Ĉiam el Johano (cap. 8) oni legas: Jesuo sin turnante al judoj kiuj kredis je li: se vi restas en mia vorto… la vero vin faras liberaj. Sed tiuj ĉi ribelas reagante: ni estas Abrahama deveno kaj neniam ni estis ies sklavoj. Kaj post intensa pika kverelo ili prenis ŝtonojn por ilin ĵeti kontraǔ li. Sume, ŝajnas ke eblas fidi je Jesuo kaj samtempe lanĉi kontraǔ li ŝtonojn.

b). Credenti o persecutori? Sempre in Giovanni (cap.8) si legge: "Gesù rivolgendosi ai Giudei che credevano in Lui:"Se restate nella mia parola… la verità vi farà liberi". Ma questi si ribellarono reagendo: "Noi siamo stirpe di Abramo e non siamo mai stati servi di alcuno". E dopo un intenso pungente litigio, presero delle pietre per gettarglieLe contro. Insomma, sembra che sia possibile credere in Gesù e, nello stesso tempo lanciare pietre contro di Lui.

c) Ĉu la Patro elaǔdas aǔ ne elaǔdas Jesuon? Tuj antaǔ resurekti Lazaron (Jo 11) Jesuo proklamas: Patro, mi vin dankas pro tio ke vi elaǔdis min. Mi sciadis ke vi ĉiam elaǔdas min. En la Getsemana ĝardeno, male, Jesuo intense propetas: Patro, forigu el mi tiun ĉi kalikon (Luko). La Patro sendas el la ĉielo anĝelon por lin kuraĝigi, tio estas por al li komuniki ke la kaliko estu nepre trinkata. Sume, ĉu la Patro elaǔdas ĉiam kaj nur kelfoje Jesuon?

c). Il Padre esaudisce o non esaudisce Gesù? Subito prima di far risuscitare Lazzaro (Giov.11), Gesù proclama: "Padre Ti ringrazio perché mi hai esaudito. Sapevo che Tu mi esaudisci sempre". Nell’orto di Getzemani, al contrario, Gesù supplica intensamente: "Padre, allontana da me questo calice" (Luca). Il Padre manda dal cielo un angelo per incoraggiarLo, cioè per comunicarGli che il calice dovrà assolutamente essere bevuto. Insomma, il Padre esaudisce sempre o solo qualche volta Gesù?

La tri kazoj cititaj, elvokitaj al videbleco dum la pasionolegado de la paskaj festoj kaj ankaǔ en la filmo "The Passion", vere minimumas kaj foje eĉ amuzas la humoron de la evangelikonantoj. Tamen ili helpas konigi ke la biblio estas ankaǔ vorto de homo tiom kiom vorto de Dio!

I tre casi citati, resi evidenti durante la lettura della Passione nelle feste pasquali ed anche nel film "The Passion", sono veramente minimi ed a volte divertono lo spirito dei conoscitori del Vangelo. Tuttavia essi aiutano a far capire che la Bibbia è anche parola di uomo tanto quanto parola di Dio!

Armando Zecchin

Armando Zecchin

traduzione di Silvia Garnero

QUOTE E NORME ASSOCIATIVE ANNO 2005

COMITATO CENTRALE U.E.C.I.