Enhavo:



LA CHIESA GUARDA CON ATTENZIONE ALL'ESPERANTO
 Legami di amicizia, di dialogo e di collaborazione

   Sono onorato e felice di tra­smettere i più cordiali saluti di cri­stiana stima a tutti i partecipanti al pellegrinaggio giubilare inter­nazionale dell'lnternacia Katolika Unuiĝo Esperantista (I.K.U.E.) in questa giornata inaugurale del 53° Congresso a Rimini.
   Permettetemi di salutare in modo speciale il vostro Presi­dente dr. Antonio DE SALVO, il caro Don Duilio MAGNANI che mi ha indirizzato l'invito e il Segretario Carlo SARANDREA che ha avuto la cortesia di tra­durre questo saluto in esperanto.
   E' un saluto che faccio a nome del Pontificio Consiglio per i Laici, dicastero della Santa Se­de che con decreto dell'11 feb­braio 1992 riconosceva l'IKUE come associazione intemaziona­le di fedeli di diritto pontificio e ne approvava i suoi statuti. Non mancano legami di amicizia, di dialogo e di collaborazione tra il nostro dicastero e la vostra asso­ciazione.
   Questo pellegrinaggio è, sen­za dubbio, una opportuna e pre­ziosa testimonianza in pieno anno giubilare, segnato da tappe davvero significative: ad Assisi, per invocare la protezione del grande santo, patrono d'Italia; a Loreto, lì nella Santa Casa, dove ci fu l'annuncio dell'angelo e il "fiat" di Maria, e infine, a Roma, per venerare la tomba degli apo­stoli Pietro e Paolo, per rinnova­re la professione di fede nel cen­tro della cattolicità, per incontra­re l'attuale Successore di Pietro e ascoltare le sue parole nell'u­dienza del 6 settembre. Mi augu­ro che questo pellegrinaggio
   riesca per ognuno di voi, nel cammino della vostra vita, a ren­dere sempre più viva la memoria della presenza di Cristo, oggi così piena di realtà e novità come lo fu per i suoi apostoli i primi discepoli 2000 anni fa in Palestina.
   La mia presenza in questa giornata inaugurale vuole esprimere ancora una volta la stima e l'incoraggiamento con i quali la Santa Sede segue i vostri lavori, i vostri programmi e servizi di formazione cristiana, le vostre pubblicazioni, la vostra azione caritativa ed ecumenica, la com­petente e autorizzata traduzione in esperanto di testi liturgici. La diffusione dell'esperanto come strumento linguistico pianificato, agevole e moderno mezzo di comunicazione, è tentativo rivol­to al servizio della fratellanza e della intercomprensione dei po­poli, tanto più interessante in quanto siamo entrati in una fase di "mondializzazione" e di "globa­lizzazione". Serve a mostrare l'u­nità della Chiesa nell'adoperare questa lingua internazionale nel­la liturgia e nell'apostolato. C'è nol cuore stesso dell'intuizione esperantista l'andare oltre la "Babele" dell'incomunicazione e della confusione perché meglio possano realizzarsi due mandati fondamentali che il Signore nostro Gesù Cristo affidava ai suoi apostoli e discepoli: "che tutti siano una cosa sola" (cfr. Gv. 17,21) e "andate in tutto il mondo e predicate il Vangelo a ogni creatura" (cfr. Me. 16,15).
   Non ho di meglio che augura­vi ardentemente di avere duran­te il vostro pellegrinaggio il cuore spalancato per accogliere tutte le grazie "giubilari" che il Signore voglia elargirvi, per intercessione della Madre Santissima, di San Francesco, ma anche di San Pio X e San Massimiliano Kolbe, che sono anche patroni celesti della vostra associazione. Che il pas­saggio per la "Porta Santa", evo­cativo della pasqua cristiana, sia per tutti voi richiamo di conver­sione e per l'IKUE un introdursi nell'alba del terzo millennio riconfermando il suo specifico ser­vizio e contributo nella comunio­ne e nella missione della Chiesa. Dio vi benedica!
Avv. Guzman CARRIQUIRY
Sottosegretario del Pontificio Consiglio per i Laici



53° CONGRESSO DELL'UNIONE ESPERANTISTA CATTOLICA INTERNAZIONALE

LA KONVERTIĜO

   Il tema principale del 53° con­gresso dell'IKUE è stato trattato dal Sacerdote ungherese Lajos Kóbor, secondo vice presidente dell'IKUE, il 3 settembre 2000 giorno dell'inaugu­razione. Lo proponiamo, in esperan­to, a tutti i membri dell'UECI come importante riflessione dell'anno giubilare. Tema generale: conversione e sacramenti.
   Laŭ la instruo de la Biblio jam la unuaj homoj foriĝis de la dia volo kaj komencis iri siajn vojojn. Sed ili devis sperti, ke tiel la vivo estas plena de suferoj kaj bataloj. Kvankam ili volis iamaniere repacigi la ofenditan diecon iliaj klopodoj restis senefikaj, ĉar la peka homo ne kapablis savi sin mem.
   Poste Dio mem proksimiĝis al la homoj: promesis la Savanton kaj Dio diversmaniere alparolis la homon pere de profetoj. La profetoj per akraj vortoj atentigis la homojn, ke pro la senfideleco, pro la deturniĝo disde de Dio, (ĉar ili neglektis la volon de Dio), grava puno frapos la elektitan popolon. De la puno, kiu ofte estis iu historia okazintaĵo (mal­libereco ad ekzilo en Babilonio) nur la konvertiĝo povos gardi la popolon (aŭ liberigi). La esencon de tiaj alvokoj de la profetoj, tre bone resumas Jeremio: "revenu do ĉiu de sia malbona vojo, kaj rebonigu vian konduton kaj viajn agojn". (Jer 18,11).
   Kompreneble ne sufiĉas la deturniĝo for de la pekoj, sed necesas, ke samtempe oni alturniĝu al Dio, kiel diras gin tre bela teksto de Hoŝeo: "Mi iru, ni revenu al la Eternulo, ĉar Li disŝiris, sed Li ankaŭ resanigos nin, Li frapis, kaj li ankaŭ bandaĝos niajn vundojn. Kaj ni havos scion kaj ni penos koni la Eternulon". (Hoŝ 6,1).
   La profetoj instruis pri la diversaj pentofaraj ekcercoj (fasto, vestiĝo en sakrobo, funebrado): ili akcentis, ke tiuj agoj nur tiam estas valoraj se tiuj estas la signoj de la deturniĝo de la pekoj, kaj signoj de la senkondiĉa obeo al la dia volo: "Estas dirite al vi, ho homo, kio estas bona, kion la Eternulo postulas de vi: agi juste, ami bonfarojn, kaj esti modesta antaŭ via Dio. La konvertiĝo devas manifestiĝi en la tuta konduto de homo: "Ja nur tio estas fasto, kiu plaĉas al Mi, se vi disŝiros la ligilojn de malpieco, disbatos la katenojn de sklaveco, liberigos la prematojn, dis­batos ĉiujn jugilojn: se vi derompos vian panon por malsatulo, kaj senhejmajn malriĉulojn enkondukos vian domon. Se vidante nudulon, vi lin vestos, kaj antaŭ viaj samkarnuloj vi vin ne kaŝos. Tiam via lumo ekbrilos kiel matenruĝo, kaj via saniĝo rapide progresos: via virto iros antaŭ vi, la gloro de la Eternulo gardos vin malantaue". (Jes. 58, 6-8).
   Johano la Baptisto, daŭrigas aŭtentike la profetan tradicion, kaj tiel ne estas mirinde, ke la kerno de liaj predikadoj estas la alvoko je konvertiĝo. Sed tio ne estas simpla kopiado de la antaŭaj profetaj instigoj: li anoncis la bapton de la konvertiĝo por la pardonado de la pekoj". (Mar. 1,4) Mateo kaj Luko diras ankaŭ la enhavon de la predikoj: Jen Mateo: "Ho vipuridoj! kiu vin avertis forkuri de la venonta kolero? Donu do fruktojn taŭgajn por pento, kaj ne pensu diri en vi: Ni havas Abrahamon kiel patron, ĉar mi diras al vi, ke Dio povas el ĉi tiuj ŝtonoj starigi idojn al Abrahamo. Kaj jam la hakilo kuŝas ĉe la radiko de la arboj. Tial ĉiu arbo, kiu ne donas bonan frukton, estas dehakata kaj ĵetata en fajron". (Mat. 3,7-10).
   El tiuj frazoj estas videble, ke Johano anoncis la konvertiĝon, kiel preparon por la proksimiĝanta finjuĝo. La konvertiĝo estas definiti­va decido, kiu signifas porĉiaman kovertiĝon al Dio, kiu manifestiĝas en la fruktoj de la konvertiĝo, t. e. (tio estas) en la morala renoviĝo, pli precize en la agoj. La alvoko estas destinita al la tuta Izraelo: la radikala renoviĝo de la vivmaniero estas necesa por la tuta popolo. Johano senkondiĉe dubas pri tiu koncepto, ke la deveno de Abrahamo, jam estas sufiĉa certigo de la savo.
   En la agado de Johano estas speciala trajto la "Baptado" submergo en la akvo, koneksa kun la kon-vertiĝo. Tiu bapto estas nur stampado de la konvertiĝo, ne pli. Tiu ago grandmezure diferencas de la ĉe judoj lavadoj kiujn faris ĉiu mem kaj estis ofte ripeteblaj. La bapto de Johano estas unika kaj esprimiĝas en definitiva sindediĉo. Por la samtempuloj ĉi tiu bapto estas la lasta ebleco fuĝi de la puno kaj akiri la pardonon de la pekoj. Estas grave ke tiun bapton iu alia servis, Johano, la profeto de la finjuĝo.
   La bapto far de Johano certigis la konvertiĝinton, ke en la lasta juĝo vi ricevos pardonon de Dio kaj vi povos ricevi ankaŭ bapton de tiu pli forta persono, do de la Mesio.
KONVERTIĜO KAJ REGNO DE DIO

   La konvertiĝo ankaŭ en la instruoj de Jesuo akordiĝas al tiu de Johano. Sed en la motivado de la celo de la konvertiĝo, jam estas esencaj diferencoj. Johano parolis pri la proksimiĝanta finjuĝo. Jesuo petas la konvertiĝon, la tutplenan sindediĉon, kiel respondon je la savo portita de Li.
   Jesuo anoncas, ke per sia persono alvenis la regno de Dio, do la tempo de Dio, kiu en Jesuo per pleneco de Lia tuta amo turniĝas al la homoj, kiu senmerite proponu al ili la pardonon de la pekoj kaj la savon. La ĉeeston de la dia regno prezentas la mirakloj (sanigo de malsanuloj, forpelo de demonoj.) de la pekuloj kaj la tablokomuneco kun ili. Kvankam la fina, universala kaj glora stato de la dia regno estas ankoraŭ atendata, tamen ne eblas dubi ke ankaŭ tiu efektiviĝos.
   La de Jesuo petita konvertiĝo (en la lumo de la jam diritaj), ne estas alia, nur la anonco de la dia regno kaj respondo kiel akcepto de tiu savo. La konvertiĝo estiĝas ne pro la timo de la juĝo, sed por la sen­tina amo kaj mizerikordo de Dio. La homo nur povas respondi per senkondiĉa alturniĝo al Dio. Kvankam ni ne priforgesu, ke ankaŭ en la instruo de Jesuo ĉeestas la juĝo, sed ne tiu estas la esenca punkto. La juĝo rolas nur kiel konsekvenco: kiu preterlasas la proponitan eblecon aŭ rifuzas la eblecon kiun Dio donis pere de Jesuo, tiu devas porti la konsekvencojn. Ni povas do diri, ke Jesuo ne pro la danĝero de la damno, petis la konvertiĝon, sed pro la proponita savo.
   Tiun pozitivan vidpunkton prezentas la paraboloj de Jesuo en la 15a ĉapitro de Luko, kaj la perdita ŝafo, kaj la drakmo. En ambaŭ estas la samaj elementoj: perdiĝo, serĉo, ektrovo kaj festeno. La tria parabolo estas pli longa: La patro akceptas la perfidan filon, kiel FILON. Ankaŭ ĉi tie dominas la ĝojo, la festeno. En la vivo de la filo la konduto de la Patro ebligas la komencon de la nova vivo. Ne estas dubebla, ke la konduto de la patro signifas la konduton de la ĉiela Patro. Tiu parabolo konsciigas, ke Dio ne nur kun ĝojo akceptas la kovertantan pekulon, sed mem en la konverto havas necesan rolon, la graco de Dio. Estas evidente, ke en la konvertiĝo ankaŭ la pekulo devas fari paŝojn (konfesante ka pekojn kaj forlasi la pekajn agojn) ja Dio neniun prenas kontraŭ lia volo.
   La konvertiĝon ebligas kaj faras fruktodonan por la estonteco, la pro­ponita dia graco.
   La dian gracon donas Jesuo al tiuj, kiuj volonte akceptos Lin kaj Lian agadon.
   En la paraboloj Jesuo spite de kalumnioj, eĉ juste pro tiuj, volas klarigi sian konduton, malfermitecon rilate al la pekuloj kaj la tablokomunecon kun ili. Do Jesuo estas tiu, per kiu Dio serĉas la perdintajn, per kiu ĉiuj, kiuj estas pretaj je la konvertiĝo, povas gajni, ricevi la dignecon de la diinfaneco.
   Jesuo estas la kuracisto kiu serĉas la malsanulon kaj proponas ofere la sanigon. (Mar. 2,17).
NI ĈIUJ BEZONAS KONVERTIĜON

   La alvoko de Jesuo sonas al ĉiuj, ĉar ja ĉiuj estas pekuloj antaŭ Dio. La pardono de la pekoj nur tiam eblas, se la homo agnoskas kaj kon-fesas sian pekulecon kaj per tuta koro turniĝas al Dio.
   Ke ni ĉiuj bezonas konvertiĝon montras la vortoj de Jesuo kiam parolas pri tio ke Pilato mortigis pilgrimulojn en la tempio de Jerusalemo (Luk. 13,2) La alia: en Ŝiloaĥo dek ok homoj mortis, ĉar surfalis turo (13,4).
   Laŭ la farizeoj: ĉia mizero, la diversaj tragedioj kiuj trafas la homon, ĉiam estas konsekvencoj de la peko eĉ la grandeco dependas laŭ la gravecoj de la pekoj. Sed Jesuo klarigas, ke la viktimoj ne estis pli pekaj ol loĝantoj de Galileo kaj Jerusalemo (Luk. 14,3.5).
   Sed Jesuo samtempe avertas: "Se vi ĉiuj ne konvertiĝos. ankaŭ vi perdiĝos ĉiuj". Laŭ Jesuo la okazintaĵo ne estas puno de la pekoj, sed averto por konvertiĝi.
   Dio bezonas de ĉiuj konfeson de la pekoj kaj la intencon de la ŝanĝiĝo de la vivo. La farizeo kaj la doganisto preĝas en la templo diversmaniere. Ambaŭ komencas la preĝon per alvoko al Dio. Sed la preĝo de la fari­zeo estas fanfarona monologo, ĉar preĝas en si mem. La publikaj preĝoj okazas laŭte. Do la farizeo parolas al si mem, ne al Dio.
   Laŭ la du preĝoj la sinteno de Jesuo pri la farizeoj kaj doganistoj radikale diferencas de la ĝeneralaj prijuĝoj. la farizeoj estis ekzempluloj de la religieco kaj de la plenumado de la ordonoj. La doganiston oni subrigardis eĉ eliminis el la komunumo. Jesuo spite de la kutimoj laŭdis la sintenon de la doganisto. Mi diras al vi: ĉi tiu iris al sia domo pravigita pli ol tiuj.
   La parabolo de Jesuo entuziasmigas je tio, ke la aŭskultantaro sekvu la sintenon de la doganisto. Nur se ankaŭ ili povos eldiri kiel la doganisto: Dio kompatu al mi, mizera pekulo nur tiam povos esti justaj antaŭ Dio. La homo neniam rajtas stari antaŭ Dio, kun kontento pri si mem...ni neniam rajtas pensi, ke ni jam atingis la perfektecon, neniam ni pensu, ke per nia propra forto povos akiri saviĝon. Nur se ni estos kiel la infanoj (malgrandaj, kiuj bezonas helpon...). Se vi ne turniĝos kaj ne fariĝos kiel infanoj, vi neniel eniros en la regnon de la ĉielo". (Mat. 18,3). Do ni bezonu kaj akceptu la helpon de Dio.
KONVVERTIĜO, KREDO, LA SINDEDIĈA VIVO

   Jesuo anoncante la alvenon de Dia Regno, faras doublan alvokon: "Konvertiĝu kaj kredu al la evange­lio. Do la konvertiĝo strikte koincidas al la kredo. Tion montras ankaŭ aliaj tekstoj: Ve al vi Korozaim, ve al vi, Betsaido... ili vidis la miraklojn de Jesuo kaj entuziasmis je Jesuo, sed ne kredis, ne konvertiĝis. La Niniveanoj juĝos ĉi tiun generacion ĉar ili konvertiĝis je prediko de Jono... sed ĉi tie estas pli granda ol Jono.
   La esenco de la konvertiĝo estas akcepto de la instruo de Kristo, pli ĝuste: akcepto de la persono de Jesuo, ke en Li agas Dio mem, kaj ni spertas en Jesuo la amon de Dio.
   La konvertiĝo signifas, ke ni rekonas nian malgrandecon, pekecon, ni apertas por la dia graco kaj pretas je plenumado de la dia volo. Do estas nova vivo. Tion ebligas la pekpardono kaj la graco. Tiun novan formon montras la surmonta parolo de Jesuo: (Mat. 6,33): Vi celu unue Lian regnon kaj Lian justecon kaj ĉio tio estos aldonita al vi.
   La konvertiĝon devas sekvi, ke ankaŭ en la kontaktoj kun la homoj, ni kondutu laŭ la ekzemplo de Dio. Ami ankaŭ la malamikon, por ke per tiu amo, ni ebligu lian konvertiĝon.
KONVERTIĜU DENOVE

   Jesuo sciis ke la disĉiploj ankaŭ post la konvertiĝo ne estos tute senpekaj. En preĝo Patro Nia, ni devas diri: "Pardonu niajn pekoj, kiel ankaŭ ni pardonas al niaj ŝuldantoj...".
   Do ni ĉiutage devas senĉese konvertiĝi. Tion ni vidas ankaŭ en la vivo de la apostoloj: precipe en la historio de la pasiono. Simon, Simon, jen Satano postulis vin ĉiujn, kribri kiel tritikon, sed mi preĝis por vi, ke via fido ne ŝanceliĝu, kaj vi kiam vi konveretiĝos firmigu viajn fratojn(Luik 22.31). Sed la disĉipoloj devas scii ankaŭ tion, ke Josuo staros apud ili kaj propetos ĉe la Patro helpon por ili.
   Ĉiuj evangelioj priskibas la trifojan malkonfeson de Petro kaj poste la konvertiĝon. Marko kaj Mateo akcentas, ke la ekkonon de la peko kaj la penton ebligis la vortoj de .Jesuo diritaj okaze del la vespermanĝo: (Mar. 14,72): Kaj tuj la duanfojon koko kriis. Kaj Petro rememoris la vorton, kiun Jesuo diris al li: Antaŭ ol dufoje krios koko, vi trifoje malkonfesos min. Kaj pripensinte li ekploris. (Mar. 14,72) Luko pli forte prezentas la instigon al la pentofaro "Kaj la Sinjoro sin turnis kaj alrigardis Petron (Luk 22,61) Kiam Petro malkonfesis, tiam Josuo estis en la korto de la domo de ĉefpastro, do iom proksime al Petro. La rigardo signifas:. Jesuo ne rifuzis Petron, sed rapidis por helpi je pentofaro kaj konvertiĝo.
   Tio, ke Luko priskribis ĉi tiun etan epizodon, signifas, ke la evangeliisto volas konsciigi en la leganto: ne estas falo, kiu estus nekorektebla.
   Ankaŭ en la eklezio la rigardo de la Sinjoro direktiĝas al ĉiu pekulo, kaj per tiu ne nur je la rekono de la peko donas helpon, sed ankaŭ por la renovigo de la iama sindediĉo.
   Ni do povas rigardi la konvertiĝon el tri vidpunktoj: kiam la senkredulo per helpo de la dia graco alvenas al la punkto, kiam li decidas sekvi Kriston kaj ŝanĝas la vivon, je nova homo en Kristo per la bapto; la dua kiam farinte gravan pekon la homo perdis la dian gracon (ja la peko estas deturniĝo de la dia amo) kaj tiu konvertiĝo efektiviĝas en la pentofaro kaj la konfeso de la pekoj en la sakramento; la tria estas tiu senĉesa konvertiĝo, ĉiutaga...
   Mi devas akcenti ke la pardono de la pekoj ĉiam estas graco, kiun meritis Jesuo Kristo mem per sia surkruca ofermorto.
   La pardonon de la pekoj ni ne povas akiri per niaj meritoj. Pri tio temis ĵus la katolika-protestanta intertraktado en Aŭgsburgo. Niaj bonfaroj povas prepari la vojon per la dia graco, ĉar per la bonfaroj mi jam iom komencis forlasi la pekon... kaj kiam en la konvertiĝo mi turniĝas al Dio, la Patro je meritoj de sia Filo neniigas niajn pekojn kaj reakceptas kiel amatan filon.
Sac. Lajos Kóbor



Giorno dopo giorno il 53° Congresso
dell'Unione Esperantista Cattolica Internazionale
Pellegrinaggio giubilare 2-8 settembre 2000

PARTE PRIMA

   Per il 2 settembre pomeriggio grazie a Don Duilio Magnani, l'in­stancabile assistente ecclesiastico dell'IKUE e parroco della parroc­chia dei Santi Giovanni e Paolo a San Giuliano Mare in Rimini, base logistica congressuale, tutto era stato meticolosamente e diligente­mente predisposto per una acco­glienza calorosa degli esperantisti cattolici.
   Se ne attendevano più di due­cento, ma purtroppo per ragioni burocratiche, diplomatiche, diffi­coltà sopraggiunte all'ultimo mo­mento e, immancabile qualche di­sguido organizzativo, molti dalla Polonia, Ucraina, Jugoslavia e Romania non sono potuti venire.
   Undici effettivamente le dele­gazioni presenti per un totale di 120 persone, provenienti, in ordine alfabetico, dal Camerun (Africa), Croazia, Danimarca, Francia, Germania, Italia, Olanda, Polonia, Repubblica Ceca, Repubblica Slovacca e Ungheria.
   Il Comitato organizzatore (LLK = Loka Kongresa Komitato) ha profuso le migliori energie per il successo del congresso; era costi­tuito da Don D. Magnani, A. De Salvo e C. Sarandrea rispettiva­mente presidente e segretario IKUE, M. Guazzini, A. Gambuti, G. Conti, S. Boschin, Barbara Pietrzak, Sac. B. Eichkorn, M. Svacek, alcune signore riminesi e qualche giovane per accudire alle mostre.
   I congressisti, espletate le for­malità di adesione e ricevuta la documentazione di rito, sono stati dislocati in quattro alberghi tutti vicini sia alla sede del congresso sia alla spiaggia del mare Adriatico.

3 settembre - domenica
   Alle 8,30 nella chiesa parroc­chiale, la cui facciata presenta ben visibile il logo dell'UEA con inseriti i digrammi UE e EU = Unione Europea - Europa Unio e indicanti l'unità raggiunta, inizia ufficialmen­te il pellegrinaggio giubilare degli associati dell'IKUE. Tacciono le undici lingue dei partecipanti e sotto la guida del sac. tedesco B. Eichkorn si elevano al Signore le preghiere del mattino e il canto delle lodi, uniti tutti dalla sola lingua ausiliaria internazionale: l'e­speranto.
   Non solo per il giubileo, ma anche in occasione del congresso il parroco Don D. Magnani, non­ostante due ricoveri ospedalieri, si è premurato di ristrutturare radical­mente l'edificio della chiesa, riaperto al culto il 7 maggio, primo anniversario della beatificazione di Padre Pio. La chiesa, rinnovata, è apparsa a tutti uno splendore di luci, di marmi, di mosaici: una vera atmosfera celestiale.
S. Cuore    Il mosaico dell'abside già inau­gurato il 18.11.1998 fu descritto nel n" 2 (marzo-aprile 1999) di Katolika Sento. Pertanto soffer­miamoci a riflettere sul significato di altri tre mosaici, ideati da Don D. Magnani, perfezionati e realizzati stupendamente dal mosaicista ravennate sig. Antonino VACCA-LUZZO.
   Ai lati della balaustra ci sono due pannelli musivi ornamentali attorno alle nicchie del S. Cuore e dell'Immacolata. Nel primo pannel­lo i due tralci carichi d'uva sembra­no nascere dal calice, segnato con il monogramma, greco, di Cristo. Esso è ripieno del sangue di Gesù, linfa vitale per ciascuno di noi.
   Lo attorniano due pavoni, ma­schio e femmina da sempre ritenu­ti, nell'immaginario cristiano, il sim­bolo della vita divina nel bat­tezzato.
Immacolata    Nel secondo pannello i tralci attorno all'Immacolata nascono dietro la fontana, segnata con il monogramma latino di Maria "la piena di grazia" e sembrano ar­rampicarsi attorno alla nicchia. Alla sommità del pannello vediamo il logo del Giubileo. Questo rappre­senta l'universalità del messaggio cristiano. Nel campo azzurro, di forma circolare, si inserisce la croce che sostiene l'umanità, rac­colta nei cinque continenti, raffigu­rata da altrettante colombe.
   La luce che si sprigiona nel centro della croce indica Cristo, luce del mondo, unico salvatore dell'umanità, "ieri, oggi e sempre".
   L'intrecciarsi delle colombe significa l'unità e la fraternità verso cui anelano i figli di Dio. La vivaci­tà e l'armonia dei colori vogliono ricordare la gioia e la pace, come doni auspicabili della celebrazione giubilare.
   L'indicazione dell'anno ricorda i 2000 anni trascorsi dalla nascita di Gesù, unico salvatore.
   Ai piedi della balaustra un terzo mosaico, meglio tappeto-mosaico incastonato nel pavimento di gra­nito, terminato alla fine di luglio. Lo compongono migliaia di tasselli di marmo variopinto a sfumature in un gioco armonioso di curve, di rette e di angoli che drappeggiano immagini e scritte.
   Un grande bordo con risvolti, a mò di onde marine, dà la sensa­zione di un tappeto steso sull'ac­qua.
   Al centro del tappeto, una coro­na circolare in cui si susseguono le lettere greche del pentagramma ΙΧΘΥΣ e nel mezzo un pesce in mare con sul dorso un cestello di pane. La parola ΙΧΘΥΣ significa pesce, simbolo del riconoscimento dei cristiani durante i primi trecen­to anni di persecuzioni; essa è anche l'abbreviazione delle parole greche Ιησους/Gesù, Χριστος/ Cristo, Θεου/di Dio, Υιος/Figlio, Σωτηρ/Salvatore. Cioè: Gesù Cristo Figlio di Dio Salvatore.
   Il pane nel cestello è simbolo dell'Eucaristia, Cristo presente in ogni tabernacolo, è l'Emmanuele, il Dio con noi. "Non vi lascerò orfa­ni ... sarò con voi fino alla fine dei secoli...". Il pane degli angeli, pane dei pellegrini... Le due scritte a destra e a sinistra del cerchio sono un invito pressante e caloro­so: PRENDETE E MANGIATE = PRENU KAJ MANĜU. Renderemo testimonianza di Cristo se c'incon­treremo personalmente con Lui Eucaristia...
   Nel congedarsi dalla chiesa lo sguardo è rivolto al mosaico del­l'abside dove spicca, bilingue, l'e­sortazione: "Sarete miei testimoni -Vi estos miaj atestantoj...".
   La cerimonia inaugurale del 53° congresso è avvenuta nel cinema parrocchiale "Espero". Il salone è tappezzato a festa da centinaia di fazzoletti triangolari verdi con la scritta bianca "ESPE­RANTO - IKUE PILGRIMO e il simbolo del "Jubileo Jaro 2000 Kristo hieraŭ, hodiaŭ, ĉiam".
   Lungo le pareti sono state allestite due mostre: l'una testimonianza di varie forme d'aiuto date dagli esperantisti alle genti dell'Africa, ex Congo, Mozambico, Nigeria, Costa d'Avorio e dell'Albania, Colombia, Cuba e Cina. L'altra un'interessante inchiesta ad opera di Antonio Gambuti dal titolo: "Kiu estas Jesuo Kristo por mi" cui hanno risposto esperantisti da diversi parti del mondo;
   Sul podio il dr. A. De Salvo, presidente dell'IKUE, saluta con gioia i congressisti, presenta i membri del consiglio direttivo, alcuni italiani e altri, in maggioran­za stranieri, fa una breve panora­mica dell'associazione e quindi dà la parola dell'avv. dr. Guzman Carriquiry (Vedi messaggio in prima pagina di K.S.); segue poi la prima relazione sulla "conversio­ne" da parte del Sac. Lajos Kòbor riportata pure in questo periodico.
   Alle 11,30 i congressisti ritorna­no in chiesa per partecipare alla celebrazione dell'Eucaristia. Otto presbiteri provenienti da Polonia, Germania, Repubblica Ceca, Un­gheria e Italia concelebrano con il rappresentante ufficiale della Chiesa S.E. Mons. Giovanni Locatelli, ex vescovo di Rimini. Quale commozione e gioia sul volto degli esperantisti nell'ascoltare l'emerito vescovo che li incoraggia a considerare l'esperanto valido strumen­to di comunicazione per la diffusio­ne del messaggio evangelico.
Serio Boschin
Continua (daŭrigota) nel prossimo numero



PRI LA IKUE KONGRESO 2000

   Premetto che il mio primo con­tatto con l'Esperanto risale a meno di un anno fa e quindi le mie impres­sioni sono inevitabilmente condizio­nate dalla novità dell'esperienza.
   I motivi che mi hanno convinto a parteciparvi erano essenzialmente due: primo, mettere alla prova il mio Esperanto in ambiente internaziona­le, secondo, partecipare a un pelle­grinaggio giubilare accogliendo l'opportunità di accompagnarmi ad una umanità più estesa.
   Gli obiettivi sono stati raggiunti.
   Per quanto riguarda il primo, sono stato felicemente sorpreso di comprendere tutto nella nuova lin­gua senza eccessiva difficoltà, meno facile forse farmi capire, conside­rando però i miei fisiologici proble­mi con le lingue, me la sono cavata meglio del previsto.
   Per quanto riguarda il pellegri­naggio giubilare a Roma, devo rico­noscere che è stato un vero pellegri­naggio ed è quello che si voleva. Un lungo andare con poche velleità turistiche: piazza San Pietro con l'u­dienza del Papa, la messa in San Paolo fuori le mura, un santuario e rientro a Rimini. Durante il viaggio preghiere e canti appropriati: totale 22 ore.
   Mi è dispiaciuto che problemi organizzativi non ci abbiano consen­tito di entrare in San Pietro, penso in particolare a chi, da lontano, veniva a Roma per la prima volta.
   Il Signore saprà apprezzare anche questo sacrifìcio un po' con­trocorrente.
   Ovviamente non è tutto qui. Ai miei due scopi iniziali si sono aggiunte altre inaspettate scoperte.
   La scoperta di San Francesco. È una figura che mi ha sempre affasci­nato, però questo ripercorrere le sue tracce prima ad Assisi e poi a La Verna, mi ha fallo scoprire questa sua eccezionale umanità unita ad una santità purissima.
   La suggestiva presentazione della Sindone la sera precedente, seguita dal pellegrinaggio a La Verna, mi ha fatto accostare al mistero della sofferenza redentrice dell'innocente: San Francesco che associa le sue sofferenze a quelle di Cristo, appassionatamente, per amore. È ben lontano dal santo eco­logista un po' sdolcinato che ci vogliono far passare i nostri ecologi­sti, anche se questa sua umanità così lontana dai valori degli uomini, ce lo rende prepotentemente attuale, co­me d'altro canto è sempre attuale Cristo.
   La scoperta dei miei compagni di viaggio. Entrando in questo mon­do esperantista, era un po' curioso di conoscere i miei nuovi compagni.
   Sono tutti d'una simpatia unica. La cosa però che più mi ha impres­sionato, è trovarmi inserito in uno spazio mondiale, senza frontiere, come se fosse una cosa naturale. Ritrovarsi come tra amici di vecchia data sotto un'unica lingua, malgrado storie personali, sociali, nazionali e culturali molto diverse. Pregare insieme con le medesime parole e i medesimi canti, sentirsi chiesa uni­versale. Quei nostri amici dell'est che si riunivano alla sera sotto la sta­tua di padre Pio per la recita del rosario: esemplari! Mi ricordavano, quand'ero ragazzo e non c'era la televisione, da noi, dopo cena, ci si riuniva a recitare il rosario: loro però la televisione ce l'hanno. Sono cose che ci fanno sperare in un mondo migliore. È stata molto bella anche la serata di chiusura, quando, volen­terosi di ogni dove, ci hanno donato un saggio musicale del proprio paese, così, semplicemente, per lasciarci un caro ricordo di sé, quasi ad arricchire con la diversità di ognuno l'unità di tutti.
   La scoperta dell'organizzazione. Si è sempre portati a parlar male dell'organizzazione, salvo poi non riuscire a coinvolgere i critici nelle organizzazioni future.
   Complessivamente mi è parsa buona, soprattutto tenendo conto .delle limitate risorse: si sa, una buona organizzazione costa in ter­mini di personale, tempo e denaro. Mi è parsa buona la disponibilità della parrocchia e dei suoi locali, il materiale distribuito e la vicinanza degli alberghi. Ho trovato molto utile il libretto guida per la liturgia e il fazzoletto verde per la nostra faci­le individuazione specie durante i trasferimenti.
   Conviene però prendere nota dei piccoli inconvenienti facilmente risolubili per migliorare nel futuro. Ad esempio: durante la liturgia segnalare sempre la pagina del libretto interessata ed evitare pre­ghiere e canti il cui testo non è dis­ponibile a tulli. Per la messa o i vespri, che hanno una parie comune ed una variabile, provvedersi di due segnalibri e dare le indicazioni necessarie. Nella programmazione dei tempi di trasferimento a piedi, aumentare i tempi tenendo conto che non tutti camminano allo stesso passo come i soldati: c'è chi cammi­na piano, chi si attarda a guardare, chi vuole spedire una cartolina o scattare una folo, chi ha esigenze fisiologiche etc. Il rischio è che la genie si perda; ad Assisi sono dovu­to tornare indietro per recuperare parte del gruppo che slava sbaglian­do strada. Converrà porre sempre un responsabile che conosca la strada alla fine del gruppo ed eventualmen­te qualcuno che indichi la via nei punti critici.
   Forse è utile raccogliere anche altre segnalazioni per un servizio migliore. Comunque, in generale, bene.
Giovanni Daminelli

   Grazie "novbakita esperantisto" Giovanni per l'articolo interessante in cui esprimi le tue impressioni e osservazioni di cui sarà tenuto conto in avvenire sia dal Comitato Centrale UECI sia dall'"estraro" dell'IKUE.
S.B.



GIOVANI CONCORRETE!
L'Unione Esperantista Cattolica Italiana su delibere del Comitato Centrale e a seguito di offerte anonime, mette a disposizione la somma di £. 2.000.000 per n. 4 importi cia­scuno di £. 500.000 da assegnare a giovani italiani di ambo i sessi, di età compresa tra i 18 e 30 anni, iscritti all'UECI o all'IKUE che conseguano il diploma di esperanto di 3° grado. I premi saranno erogati quale contributo per la partecipa­zione a un congresso dell'IKUE o a un congresso esperanti­sta ecumenico. I concorrenti aventi i requisiti richiesti devo­no segnalarsi al dr. Serio Boschin, via Eritrea, 8 - 3100 Treviso - tel./fax 0422.235381.



KIAMANIERE INFORMI LA PUBLIKON PRI ESPERANTO?
 En BARZIO (Lecco) okazis aranĝo interesa kaj imitinda

en Barzio    Aŭgusto estas monato de libertempo, de feriado, de kongresoj. Gianni Conti elpensis ion por la turistoj - generale milananoj -, kiuj dumsomere ĝuas ia belaĵojn de Barzio (pr. Barcjo) kaj de la ĉirkaŭaĵoj. Tie ne prezentiĝas multaj okazoj de amuzo kaj la homoj, post-ekskurse aŭ post-ripoze havas iom da tempo je dispono: kial ne paroli al ili pri Esperanto?
   Tiele: la 24.an de Augusto, ĵaŭde, la Komunumo rajtigis nin utiligi la belan portikaĵon de la enirejo de la loka biblioteko por prezenti ekspoziejon de libroj kaj revuoj Esperantaj. Kaj tion ni volonte faris.
   La loko, tamen, estas iom kaŝita: nenia problemo por nia organizanto, kiu pretigis lavangon da indikiloj - sed ne nur en Barzio: ankaŭ en la apudaj vilaĝoj, de kiuj oni povas atingi komforte la lokon de la aranĝo -. La indikiloj gvidis la interesitojn al la ekspoziciejo. Kaj efektive, la tutan matenon venis homoj: ili rigardis la plurajn eldonitaĵojn, de "Odiseado" al "Sokrato", de "La Dia Komedio" al "Pinokjo", de la verkoj de Shakespeare al la Itala Antologio.
   Tre varia estis la publiko, kaj pluraj la studentoj. Ni donis informojn laŭpete kaj ni disdonadis propagandilojn, kiuj enhavis kontaktotajn adresojn laŭ tio, ĉu oni interesiĝis pri interreto, pri kursoj por lerni la lingvon, pri libroj, ktp. Kiom da vizitantoj ĉeestis dum la mateno, ni ne scias precize, sed sufice multaj, ĉar senhalte ni informadis, ĝis la 13.00 horo minus dek minutoj; tiam, preskaŭ sorĉe, ĉiuj malaperis: ha, la povo de la fumantaj, sin proponantaj bonodoraj kaj bongustaj pladoj! Ankaŭ ni ne povis elteni kaj kuris al la zorge preparita tablo de Mariolina Conti.
   Reveninte, je la 15.00, la scenejo montriĝis tute senhoma, se escepti la nerezigneblan ĉeeston de la deĵorantoj. Ĝi ankoraŭ pleniĝis je la 16.00. Nova infor­ma laboro kaj invito al la vespera renkontiĝo.
   Vespere, je la 21.00, alveninte ĉe la enirejo, ĉiuj ricevis folion en kiu oni povis legi resumon de la Esperanta gramatiko. G. Corrado parolis pri la historio de la lingvo internacia al publiko de kvindeko da homoj, kiuj aŭskultis atente la prezenton, por poste interveni, debati kaj ricevi kelkajn kromajn informojn. Partoprenis ankaŭ grupeto da milianaj esperantistoj.
   La 27.a de Augusto, diman­ce, Gianni Conti volis kompletigi sian laboron: en la Centra placo de Barzio, li restarigis - kun la helpo de Giorgi kaj Corrado - la libro - kaj gazetekspozicion.
   La preterpasantoj volonte haltis kaj informiĝis: Conti entuziasmigis la homojn parolante pri siaj spertoj en Ĉinio, Giorgi instigante la junulojn utiligi interreton por pli bone konatiĝi kun la ling­vo internacia Esperanto, ktp.
   Kiam venis la manĝohoro, ripetiĝis la sama fenomeno de ĵaŭdo, ankaŭ se iu verŝajna nemanĝemulo haltis de tempo al tempo ĉe la deĵorantoj (ni iris manĝi laŭvice, ĉar ni ne povis malmunti la ekspozicion) kaj por informiĝi kaj por helpi kontraŭstari la terure fortan venton, kiu je certa momento leviĝis. La intenco estis resti en la placo ĝis vespere por alfronti la multenombron da vizitantoj, sed tro rapide nubaro densiĝis en la ĉielo, kio konsilis formovi la tutan aranĝon sufice haste, ankaŭ ĉar abrupte malaperis la vizitantoj mem. Fakte, je certa momento komencis fali densa pluvo; bonŝance nia tuta materialo estis jam forsavita. Resume, oni po­vas diri, ke temas pri sperto tute pozitiva, kaj ke oni povus ripeti ĝin en aliaj lokoj.
   Tuja sekvo verŝajne ne montriĝos, sed ni semis malavare, kaj ni esperas, ke lo el tio ja elkreskos.


RAPPORTO LATINO-ESPERANTO

   In merito al commento riportato su AVVENIRE del 16 agosto rela­tivamente al Congresso Internazio­nale di Oslo sulle Scienze Storielle, nel corso del quale la Delegazione Pontificia ha proposto l'introduzio­ne del latino nelle scuole medie, permettetemi di confermarvi alcu­ne mie convinzioni - da sempre -, circa il rapporto latino/esperanto.
   Come vedete, la Chiesa Catto­lica non intende rinunciare al latino - anzi contrattacca e giustamente -perché per duemila anni e cioè fino al Concilio Vaticano II, per mezzo del latino essa ha potuto esprimere al meglio la sua universalità e la continuità del suo magistero.
   Purtroppo, in occasione del Concilio Vaticano II, constatata la fuga generale dal latino da parte delle istituzioni scolastiche di tutto il mondo, per cui la quasi totalità dei fedeli non era più in grado di comprendere tale lingua, la Chiesa si è vista costretta a introdurre nella liturgia le lingue nazionali. E ciò proprio nel momento in cui - anco­ra più che in passato - essa si apri­va al mondo intero e le occasioni di viaggi all'estero da fenomeno di élite divenivano fenomeno di massa con la conseguenza che ormai risulta impossibile partecipa­re ad una funzione religiosa com­prensibile, fuori del proprio Paese.
   Pertanto, il passaggio alle lin­gue nazionali ha risolto in maniera brillante il problema della com­prensione a livello locale, ma ne ha suscitalo uno ancora più grave a livello internazionale.
   E allora come uscire da questa situazione visto che la Chiesa non può e non deve abbandonare il lati­no? Ebbene, solo l'adozione dell'e­speranto come lingua internaziona­le porterà ad una soluzione del pro­blema. Infatti, liberandosi con ciò la scuola dall'artificioso fardello costituito dallo studio delle molte lingue straniere, si aprirà lo spazio per un ritorno del latino come disciplina di impareggiabile valore culturale, in quanto - in simbiosi col cristianesimo - ha plasmato la civiltà europea. Ne consegue che una conoscenza generalizzata del latino - anche solo passiva - come quella scolastica sarà più che sufficiente per un ritorno di tale lingua nella liturgia.
   In conclusione, il latino e lo stu­dio delle molte lingue straniere sono alternative mentre latino ed esperanto sono complementari; anzi, si può affermare che "La lin­gua esperanto è l'ancella del lati­no" nel senso che il latino potrà rientrare nelle scuole solo con l'au­silio dell'esperanto.
   Pertanto sarà bene che IKUE ed UECI rettifichino il tiro sostituen­do lo storico motto "L'esperanto è il nuovo latino" con: "La lingua esperanto è l'ancella del latino", più aderente agli attuali orienta­menti della Santa Sede ed agli inte­ressi dell'Europa che ha bisogno nel contempo di ravvivare le sue comuni radici col latino e di dis­porre di una lingua sovrannazionale quale l'esperanto.
Leo Franzoni



INFORMAZIONI BREVI

   Durante il 69a congresso ita­liano di esperanto (26-30/8-2000) a Casalecchio di Reno la vice presidente dell'UECI Paola AMBROSETTO, per la sua intensa attività nel movimento esperantista, è stata nominata membro ordinario dell'Istituto Italiano di Esperanto.
   Congratulazioni vivissime!
* * *

   Un grazie ai soci UECI che hanno collaborato intensamente per il successo del citato 69° congresso (184 gli aderenti) durante il quale presso la Chiesa di S. Giovanni Battista è stata concelebrata la messa dal bene­dettino Padre A. Zanoli, che ha tenuto l'omelia, e dall'assistente ecclesiastico dell'IKUE Don D. Magnani. Un centinaio i parteci­panti. La brasiliana Cecilia Brandao ha cantato in esperanto parte della sequenza eucaristica: "Ecco il pane degli angeli, pane dei pellegrini...".
* * *

   Quattro UECI-membri: G. Conti e consorte Mariolina di Cormano (MI), G. Polerani di Milano e Maria Mazzoni di Trento hanno partecipato a Pechino, ai vari festeggiamenti tenuti per il 50° della rivista "El Popola Ĉinio" (Dalla Cina Popolare) ( 18/5/1950-18/5/2000).
   Il dr. G. Polerani ha salutato, a nome dell'U.E.A, i rappresen­tanti della Lega Esperantista Cinese e i redattori della più bella rivista del nostro movimen­to mondiale.
   Un ringraziamento al dr. G. Polerani che nell'85° congresso dell'UEA (Universala Esperanto Asocio) (25 luglio-1° agosto 2000) a Tel Aviv (Israele) ha interpretato il messaggio del legato pontificio ai più di 900 congressisti su 1225 aderenti.
* * *

   II Gruppo di Fidenza ha pre­parato un interessante pieghevole (faldfolio) in esperanto che de­scrive il santuario della Madonna dei Prati (Sanktejo Madono de la Herbejoj) a Busseto (PR). Lì, il 13 ottobre a memoria dell'ultima
   apparizione mariana a Fatima, Don Carlo CAPPUZZI celebrerà una messa in esperanto con pos­sibilità ai partecipanti di ricevere l'indulgenza plenaria giubilare.
   Altra messa giubilare in espe­ranto sarà celebrata da Don Nel­lo Marcuzzi nel pomeriggio del 28 ottobre presso il santuario Madonna delle Grazie piazza 1° Maggio nella città di Udine.
   Il Centro Esperantista Catto­lico "Don Ferdinando Longoni" Piazza Duomo, 16 Milano, la sera del terzo sabato di settembre ha dato inizio all'attività, preva­lentemente culturale, 2000-2001. L'incontro mensile è sempre pre­ceduto dalla santa messa, cele­brata in Rito Ambrosiano da Mons. Giovanni Balconi, con canti, in lingua esperanto.
* * *

   Attenzione, attenzione!
   Gli esperantisti cattolici mila­nesi stanno preparando la Due Giorni che si terrà il 24-25 marzo 20001 a Desenzano del Garda -Loc. Brodazzo - presso il Centro di Spiritualità Mericianum "S. Angela Maria Merici" Tema cul­turale: S. Ildegarda di Bingen. Il programma sarà pubblicato nel prossimo numero di Katolika Sento. Per informazioni tei. 02/72001944, 66301958 e 26140244.
* * *

   Obolo di San Pietro.
   L'obolo era un'antica moneta greca di argento o di bronzo, sesta parte della dramma. Per estensione significa: piccola offerta in denaro.
   L'obolo di San Pietro è l'of­ferta che tutti i fedeli del mondo fanno al Pontefice. Un associato dell'UECI, anonimo benefattore, in occasione dell'anno giubilare, ha offerto la bella somma di 2.000.000 di lire. Ekzemplo imitinda kaj dankinda!
* * *

   Il mensile "II Cooperatore Paolino" di giugno 2000 ha pub­blicato in esperanto "La lode al Signore per gli strumenti della comunicazione sociale" nuovo cantico delle creature secondo l'intuizione del servo di Dio Don Giacomo Alberione, fondatore della Società San Paolo. La tra­duzione in esperanto è stata ese­guita da Antonio De Salvo, attua­le presidente dell'IKUE. La riproduzione in 10.000 cartoline a colori è di S. Boschin attuata nel 1984 in occasione del centenario della nascita di Don Alberione.
* * *

   Grava sed malĝoja anonco.
   La Ĉina Esperanto Ligo pere de la Redakcio ĝuste en oktobro informas, ke ekde la jaro 2001 ĉesos presi la revuon "El Popola Ĉinio", sed daŭrigos la eldonadon rete.
   Kaŭzoj: en la lastaj jaroj oni renkontis multajn malfacilojn kaj la ĉefaj estis manko de monrimedoj kaj konstanta malpliiĝo de la abonantoj. Tamen kiaj ajn malfaciloj estas kaj estos la ĉinaj esperantistoj restos ĉiam fidelaj al la idealo de Esperanto.
   Estas eble aboni la revuon "La Mondo" eldonatan de la Ĉina Esperanto-Ligo por konigi la ĉinan esperanto-movadon, studi lingvajn problemojn kaj raporti pri aktivuloj de la ĉina E-movado...
* * *

   Ogni esperantista cattolico è caldamente invitato a fare un esame di coscienza sui propri personali abbonamenti alle riviste del movimento. Tendiamo all'unità!
   Rafforziamo e sosteniamo i periodici internazionali di categoria, collaboriamo nel sostenerli anche se richiedo­no un sacrificio in denaro.
S.B.



MULTE DA DANKOJ
 Pro fondo alfabetizzazione
£. 10.000 (A. F.) Castelpoto BN
£. 15.000 (C.L) Castelpoto BN
£. 25.000 (S. B.) Treviso
£. 250.000 Conferenza S. Vincenzo De Paoli Parrocchia S. Giuseppe Treviso



NI ĈEESTIS EKSTERORDINARAN EVENTON
 En la torina katedralo ĉe la Mortotuko dum ortodoksaj vesproj

   Oni pardonu al ni fierecajn esprimojn: ni Zecchin kaj Mantaut deĵorantaj ĉe la torina katedralo kiel ordigantoj de la alfluo de la vizitantoj de la Mortotuko, ĉeestis tiun malfruan vesperon. Jes, pardonu se ni nin sentis meze de eksterordinara evento, longatempe de multaj dezirita kaj foje opiniata ankoraŭ tro frua kaj neprobabla. Tiun tagon, la 21 an de septembro 2000, antaŭ la Mortotuko jam haltis ĉirkaŭ 10.000 personoj; je la dudeka alvenas ordono ke ni haltigu la procesion, ke ni disponigu lokon por la ortodoksa milana komunumo, gasto de la kate­dralo antaŭ la Mortotuko.
   Kiel sciate, la ortodoksuloj havas tradician denaskan kulton, kiel al specialaj vojoj al Dio, al la Sanktaj Figuroj, en la Mortotuko aldone de ĉiam ili vidas la veran bildon de Kristo, kies tolo iam loĝis, laŭ ĵusaj studoj, ĝuste en Konstatinopolo, nun Istambul, do en medio tiam tute orto­doksa. Nun kun la milanaj ortodok­suloj asociiĝas ankaŭ grupo de rusaj pilgrimuloj, al kiu ni liveras kelkajn informojn pere de interpreto. La katedralo nun plenpleniĝas ankaŭ je urbaj katolikoj. Kiel anoncite, jen la historia evento. De longe invitite kaj nun akompanate de la arĥiepiskopo de Torino kun longa liturgia vico da altrangaj prelatoj, eniras la katedralon Metropilito KIRILL de Smolensk kaj Kaliningrad, responsulo pri Eksteraj Aferoj de Patriarko Aleksio la dua de Moskvo. Tra la personoj amasiĝintaj en la duomo perceptiĝas ke oni konscias partoprenanta en io ne antaŭvidita, kaj ke la Mortotuko faris la miraklon: prelato rusa, do altrangulo de kristana eklezio kverelanta kontraŭ tiu katolika nun, pere de la Mortotuko, estas gasto, li preskaŭ ĝin vizitas, de la torina katolika eklezio.
   Elvenas el la du protagonistoj, arĥiepiskopo Poletto kaj metropolito Kirill, bedaŭro pro la nuna disiĝo de unu eklezio disde la alia kaj aŭspicio ke ili fratiĝu laŭ la evangelia ordono. Kirill precizigas ke la disiĝo naskiĝis el la pekoj de homoj, ke oni nun devas ripari la konsekvencojn de tiuj pekoj. Oni alprenas el lia diplomata precizeco ke la due eklezioj ne kuncelebras "Eŭkariston pro tio ke Eŭkaristio simbolas korunuiĝon kiu ne nun ankoraŭ ekzistas". Fakte ni limiĝas al komuna vespro laŭ la orto­doksa rito, liturgiata itallingve de la milanaj ortodoksuloj. Kiom da belegaj kantoj, kiom la krucsignoj plenumas la ortodoksuloj, ilin akompanante kun korpaj fleksiĝoj dumceremonie, kaj kiom da veneraciaj kisoj sur siaj diverspecaj ikonoj!
   Postceremonie kaj marĝene de kroma devota kontempla haltado al la Mortotuko, Kirill precizigas pri la signifo de sia vizito kaj diras ke ankoraŭ ne estas matura la tempo de kunveno inter Johano Paŭlo 2a kaj Aleksio 2a. Ankoraŭ ekzistas postalasaĵoj de antikvaj kvereloj inter la due eklezioj., ke teologiaj komisionoj laboradas por komunaj interklariĝoj... Sed ni, meze de la evento, perceptas kun la ĉeestanta fidelularo ambaŭekleziaj ke la tempo estas maturiĝanta, ke ĝuste antaŭ la Mortotuko estas startantaj novaj sentoj kaj novaj perspektivoj, anoncantaj novajn, eble etpaŝajn, eventojn feliĉigontajn la tutan kristanaron.
A. Zecchin kaj L. Mantaut



QUOTE INVARIATE PER L'ANNO 2001:

Associato ordinario
Associato giovane
Associato familiare
Associato ordinario con Espero Katolika
Associato giovane con Espero Katolika
Associato sostenitore
Associato vitalizio
Associato sostenitore Espero Katolika
Associato vitalizio Espero Katolika
Solo abbonamento a Katolika Sento
Solo abbonamento a Espero Katolika
 £.
£.
£.
£.
£.
£.
£.
£.
£.
£.
£.
 25.000
12.500
12.500
60.000
30.000
50.000
500.000
120.000
1.200.000
12.000
35.000

N.B. II periodico Katolika Sento viene inviato a tutti gli associati, tranne che ai familiari.
  • E' associato giovane chi non ha superato i 25 anni.
  • E' associato familiare chi convive con altro associato.
  • Per l'abbonamento all'estero aggiungere lire 50000 per spese di spedizione.
  • Specificare nella causale del versamento la categoria dell'associato, l'anno di nascita dei giovani, l'esatto indirizzo per il recapito del periodico K.S., la destinazione di eventuali offerte.
  • I gruppi locali con almeno 10 soci trattengono 4.000 lire per l'associato ordinario e 2.000 per 1' associato giovane o familiare, mentre la quota dei soci individuali va interamente all'UECI.
I versamenti vanno fatti sul C.C.P. n. 11129475 UECI, viale C. Zavagli 73, 47900 RIMINI



COMITATO CENTRALE UECI
 Eletto il 3 settembre 2000

Serio BOSCHIN Paola AMBROSETTO Armando ZECCHIN don Duilio MAGNANI Ionne DE ANGELI BERTOZZI Antonio CAPPELLO Giovanni CONTI Marsilio GUAZZINI
Presidente: Serio BOSCHIN, via Eritrea 8, 31100 Treviso, tei.-fax 0422-235381
Vice presidente e incaricata giovanile: Paola AMBROSETTO, via Emo, 9/C, 30173 Mestre (VE), tel. 041-5341532 - fax 041-612516
Segretario generale: Armando ZECCHIN, corso Trapani 112, 10141 Torino, tel. 011.3852449
Cassa: (ad interim) presso la presidenza, via Eritrea 8, 31100 Treviso, tel.-fax 0422.235381
Consiglieri: don Duilio MAGNANI (segretario per l'informazione), viale C. Zavagli 73, 47900 Rimini, tel.Ionne DE ANGELI BERTOZZI, via Quercioli 114, 54100 MASSA (M.C.), tel. 0585.792066;
Antonio CAPPELLO, via A. Colombo 6, 13100 Vercelli, tel. 0161.394459 - fax 0161.293353;
Giovanni CONTI, via F. Filzi 51, 20032 Cormano (MI), tel. 02.66301958 - fax 02.66302110;
Marsilio GUAZZINI, via Coletti 108, 47900 Rimini, tel. 0541.22993;
Assistente Ecclesiastico: mons. Giovanni BALCONI, p.zza Duomo, 16, 20122 Milano, tel. 02.878014 (ab.) - 02.8556274 (Curia);
Grafica e impaginazione di Katolika Sento: Mario GUILLA, via Benadir 62, 13100 Vercelli, tel. 0161.259397